Départ très tôt de la gare de l’est : 7h05. Le premier train est confortable et presque vide. Il faut en changer « pour des raisons techniques » à Sarrebruck, juste après le passage de la frontière franco-allemande. Le changement est rigolo : sur le quai, les wagons des deux trains sont numérotés en sens inverse : j’étais en tête , il faut que je parcoure un bon bout de quai pour retrouver le même numéro de wagon et la même place réservée.
Ensuite, c’est un deuxième changement au pas de course à Frankfort Sur Le Main : mon train à un quart d’heure de retard, mais la correspondance est assurée. Là, surprise, le train est presque plein, et le numéro de wagon de ma réservation est celui de la voiture restaurant. Je demande au contrôleur qui me trouve une place assise dans un autre wagon.
J’arrive à Dresde à 16h30. Là, me fiant à ma mémoire, je prends le tramway et descend au premier arrêt : je ne reconnais rien. Je le reprends dans l’autre sens : au premier arrêt après la gare, je suis sûr d’être dans la mauvaise direction. Je repars alors dans le sens que j’avais choisi au départ : au deuxième arrêt après la gare, je reconnais le quartier de l’auberge. Je finis par y arriver, alors que la neige tombe.
Je récupère une belle chambre à deux lits. Comme l’auberge est presque vide, je pense que j’y serai seul.
Je ressort faire un petit tour, d’abord dans le centre commercial à coté, puis, je prends la tramway numéro douze, qui m’amène dans un quartier très commerçant. Il y a de grandes galeries marchandes bien chauffées.
On y vend surtout des vêtements, et des chaussures. Il y a aussi des restaurants japonais, chinois, allemands, KFC, et MacDo.
Je rentre à l’auberge pour manger. Il est dix-huit heures trente. Le repas est bon : steak « façon gitan » (avec une sauce bien aromatisée), plus hors d’œuvre, fromage, tisane, et boisson en libre-service.

Ekveturo tre fruhe el Eesta stacidomo de Parizo: sep horoj kaj kvin minutoj. La unua trajno estas konforta kaj preskaŭ malplena. Ni devas ĉanĝi “pro teknikoj kaŭzoj” en Sarrebruck, tuj poste la francia-germania landlimo. La ĉanĝo de trajno estas ridebla : sur la kajo, la vagonoj de la du trajnoj estas nunerataj en inversaj directoj : mi estis en la vagono enkape, mi devas piedi preskaŭ la tuta kajo por trovi la wagono en la dua trajno, kun la sama numero kaj la sama rezervata sedĝo.
Poste, estas unu dua ŝanĝo, tre rapide, en Frankfurt Sur la Main : mia trajno malfruhas de unu kvarono de horo, sed la konektio estas plenumata. Tie, surprizo : la trajno estas preskaŭ plena, kaj la numero de la wagono de mia rezervata plaĉo estas tio de la restoracia vagono. Mi demandas al la kontrolisto. Li trovas por mi plaĉo en unu alia vagono.
Mi alvenas en Dresdo je la kvara kaj duono vespere. Tie, kredanta mia memoro, mi prenas tramon kaj foriras je la unua altejo : mi rekonas nenio. Mi prenas denove tramon en la alia direkto. Al la unua altejo, post la stacidomo, mi certiĝas ke mi estas en la malbona direktio. Mi foriras denove en la unua directo : al la dua altejo post la stacidomo, mi rekonas la kvartalo de la junula gastejo. Mi fine alvenas tie, dum neĝo falas.
Oni asignas al mi unu belan ĉambron kun du litoj. Kiel la gastejo estas preskaŭ malplena, mi pensas ke mi estos sola.
Mi foriras iomete promeni : unue en unu komercia centro apud, kaj poste, mi prenas tramon numero dek du, kiu almenas min en unu tre komencanta kvartalo. Estas grandaj ŝirmitaj stratoj, bone heitataj.
Oni vendas tie, ĉefe vestajojn, kaj ŝuhojn. Estas ankaŭ japanaj, ŝinaj, germanaj , KFC kaj MacDo, restoracioj.
Mi revenas al gastejo,por manĝi. Estas la sesa kaj duono vespere. La manĝajo estas bongusta: steko « cigana metodo » (kun aromaĵata saŭco), kaj almangaĵoj, fromaĝo, tizano, kaj trinkaĵo, en memservejo.