Je commence par aller au musée du KGB : fermé. Dans « le guide du Routard » ils disent qu’il est ouvert tous les jours.
Ensuite, je visite la Cathédrale Saint Nicolas, en style barque, construite sur instruction des jésuites au moment de la contre-réforme, et réputée pour ses dorures.
Puis, je vais visiter le château, avec à l’intérieur, encore deux églises.
Je prends le métro pour aller voir l’église orthodoxe Saint Cyrille et Méthode. Durant la dernière guerre, le gouvernement tchécoslovaque en exil à Londres a demandé aux allié l’annulation des accords de Munich, qui amputaient la Tchécoslovaquie de vingt-cinq pour cent de son territoire. Les anglais, signataires des accords de Munich ont demandé une action d’éclat de la résistance tchécoslovaque.
Des militaires tchécoslovaques ont alors été parachutés avec la mission d’assassiner le gouverneur allemand de la Bohème-Moravie, le nazi Heydrich, célèbre pour sa cruauté dans les pays occupés.
Le commando a reçu des aides de la résistance intérieure et a accompli sa mission. La réponse des allemands a été l’exécution d’un grand nombre de gens.
Le commando a reçu l’appui du pope de cette église, et s’est réfugié dans la crypte.
Suite à une trahison, les allemands ont essayés de les prendre vivants. Les sept membres du commando se sont suicidés avec leur dernière balle. Le pope a été exécuté.
Deux mois plus tard, les alliés acceptaient pour la Tchécoslovaquie la frontière d’avant les accords de Munich.
Devant l’ouverture par laquelle les allemands ont essayé d’inonder la crypte, un homme, qui a servi dans le même régiment, raconte l’histoire, et dit qu’il vient ici tous les ans pour commémorer le geste de ces hommes.
Je me promène autour de la place Venceslas, et visite le musée du communisme. J’y apprends peu de choses, sauf que la « Normalisation » après le printemps de Prague, s’est faite méthodiquement du haut vers le bas. Plus de cinquante pour cent des adhérents du Parti Communiste Tchécoslovaque auraient été exclus. A la fin, chaque citoyen de la république devait faire une approbation de l’occupation soviétique, sous peine de perdre son emploi.
Au moment de la nomination de Mikael Gorbatchev à la tête du Parti Communiste de L’Union Soviétique, les dirigeants tchécoslovaque de sont sentis trahis. Le régime s’est écroulé en dix jours.
Pour un peu de détente, je vais à la célèbre brasserie U Fleku, en activité depuis plus de cent ans. Les tables et les bancs sont en bois, et la bière, noire et épaisse est délicieuse, comme lors de ma dernière visite, il y a trente-huit ans.
Je fais quelques courses, pour sept euros, et rentre à l’auberge.

Mi komencas per iri al la KGB Muzeo: ĝi estas fermita. En la " Gvidilo du Routard " ili diras ke estas malfermita ĉiutage.
Tiam mi vizitas la Saint Nicolas Katedralo, baroka stilo, konstruita laŭ la instrukciojn de la jezuitoj je la Conter Reformo tempo, kaj fama pro siaj oro.
Poste mi vizitas la kastelon , kun en gia ĉirkaŭbarejo du preĝejoj.
Mi prenas la metroo por vidi la Ortodoksa eklezio Sankta Cirilo kaj Metodio . Dum la lasta milito, la ĉeĥoslovaka registaro en ekzilo en Londono demandis aliancanoj nuligo de la Munkena interkonsento , kiu amputas Ĉeĥoslovakio de dudek kvin procento de ĝia teritorio. Anglujo, kiu subskribis la Munkena interkonsento alvokis brila ago de la ĉeĥoslovaka rezistado.
Ĉeĥoslovaka sturma taĉmento estis tiam paraŝutita kun la misio por murdi la germana reganto de Bohemio kaj Moravio , Heydrich , la nazia , fama pro sia krueleco en la okupitaj landoj.
La sturma taĉmento ricevis helpon de la interna rezisto kaj plenigis sian mision. La germana respondo estis mortigo de granda nombro da homoj.
La sturma taĉmento ricevis apogon de la pastro de ĉi tiu preĝejo, kaj rifuĝis en la kripto.
Post perfido , la germanoj provis kaptu ilin vivantajn . La sep membroj de la groupo mortigis sin per sia lasta kuglo. La pastro estis ekzekutita.
Du monatoj poste , la Aliancanoj konsentis al Ĉeĥoslovakio la limo antaŭe la Munkena interkonsento.
Antaŭ la malfermo tra kiu la germanoj provis inundi la kripto , en la momento mi venos , viro kiu servis en la sama regimento, rakontas la historion , kaj diras ke li venas ĉi tien ĉiujare por memorfesto de la agado de tiuj homoj.
Mi iras apud la Venceslas placo, promedas, kaj vizitas la muzeo de komunismo . Mi lernas malmulte ekcepte ke la « normaligo » post la Praga Printempo, estis farita metode de supre al malsupre. Pli ol kvindek procentoj el la membroj de la Komunista Partio de Ĉeĥoslovakio estis ekskluditaj. Fine , ĉiu civitano de la respubliko devis subskribi kiel li akordiĝis la soveta okupacio , sub puno de perdi sian postenon .
En la momento de la nomumo de Mikael Gorbachov kiel estro de la Komunista Partio de Sovetunio , la ĉeĥoslovaka ĉefoj sentis sin perfiditaj. La reĝimo kolapsis en dek tagoj.
Por iom de malstreĉiĝo, mi iros al la fama Bierfarejo U Fleků , en negoco por pli ol cent jaroj. La tabloj kaj benkoj estas faritaj el ligno kaj biero, dikaj nigraj estas bongustega, kiel dum mia lasta vizito , tridek ok jaroj antaŭe
Mi faras kelkajn aĉetojn por sep eŭroj, kaj revenas al la gastejo.

La défénestration de Prague
La révolte des états de Bohème contre les Habsbourg (empereurs d’Autriche) commença avec la seconde défénestration de Prague et se termina par la défaite des Etats à « La Montagne Blanche » le 8 novembre 1620.
Ceux qui prirent part à cet événement étaient des représentants de l’opposition aristocratique aux Habsbourg, menés par Jendrich Matyas Tharna et Vraclav Budovec. Sous leur direction, un groupe d’aristocrates fit irruption dans la Chancellerie de Bohème le 23 mai 1618.
A ce moment-là, les gouverneurs royaux Vilem Slavata de Chem et Jaroslav Borira de Martinic étaient au travail à cet endroit.
Les deux gouverneurs étaient de fervents catholiques qui appliquaient une politique pro-Habsbourg sans concession dans leur relation avec les Etats de bohême.
Les insurgés les accusèrent de troubler la paix dans le royaume de bohème.
Dans la bagarre qui suivi, Slavata, Martinic et le greffier Fabricius furent jetés par la fenêtre de la chancellerie.
Etonnamment, les hommes survécurent à la chute.
Le fait qu’ils ne souffrirent que de blessures légères fut plus tard attribué à un miracle ;
Fabricius s’enfuit, tandis que Martinic et Slavata cherchèrent un refuge dans le palais voisin de Lolkovic.
Les conséquences de la défénestration furent énormes : elle déclencha le plus grand conflit européen de l’histoire moderne : la guerre de trente ans.

La defenestració de Prago
La ribelo de la statoj de Bohemio kontraŭ la Habsburgoj (imperiestro de Aŭstrio) komencis per la dua elfenestteco de Prago kaj finis per la malvenko de la statoj al la "Blanka Monto" la 8an de Novembro1620.
Tiuj kiuj partoprenis en la okazaĵo estis reprezentantoj de la aristokrata opozicio al la Habsburgoj, gvidata de Mátyás Jendrich Tharna kaj Vraclav Budovec. Sub ilia direkto, grupo de aristokratoj penetris en la bohemia Kancelario la 23an de majo, 1618.
En ĉi tiu momento, la reĝaj regantoj Vilem Slavata Chem kaj Jaroslav Borira de Martinic estis laborantaj ĉi tie.
La du regantoj estis piaj katolikoj, kiuj aplikis politikon por-Habsburga senkompromise en iliaj rilatoj en la statoj de bohemia.
La ribelantoj akuzis ilin de perturbi la paco en la Stato de Bohemio.
Dum la lukto kiu Sekvis Slavata, Martinic kaj la skribisto Fabricius estis ĵetitaj tra la fenestro de la kancelario.
Surprize, viroj postvivis la falecon.
La fakto ke ili suferis nur de malgrandaj vundoj estis poste atribuita al miraklo;
Fabricius fuĝis dum Martinic kaj Slavata serĉis rifuĝon en la apuda palaco Lolkovic.
La konsekvencoj de defenestració estis enormaj: ĝi deĉenigis la plej granda eŭropa konflikto en la moderna historio: la Tridekjara Milito.

La Normalisation
Pour le retour à une dure dictature communiste, on a choisi, comme nom de couverture, le mot de Normalisation. Pour conduire les néostaliniens qui devaient la réaliser avec l’aide de Moscou, on a étonnamment placé Gustav Husak -communiste slovaque qui fut emprisonné pendant longtemps dans les années cinquante, menacé de mort-. Pendant la libération, il a été considéré comme un ami de Dubcek, qui déclarait en public et à mainte reprise sa fidélité aux idéaux de son ami. Mais dés qu’il l’a remplacé au poste de premier secrétaire du Parti Communiste, il a rapidement changé de direction. La société devait de nouveau être intimidée par la terreur, cette fois ni sanglante, ni brutale, mais d’autant plus accablante.
Presque cinquante mille personnes ont toutefois été condamnées pour des actes de nature politique.
Le nettoyage fut réalisé en plusieurs étapes. Tout d’abord, on a éliminé des postes décisifs dans le parti et les pouvoirs publics les défenseurs notoires de la libération et leurs sympathisants dans la presse et les médias. Ensuite, on a organisé des vérifications des communistes de base, auxquels il a été demandé d’adhérer publiquement à la ligne néostalinienne.
Pratiquement la moitié des membres a quitté le parti après les vérifications, c’est-à-dire plus d’un demi-million de personnes.
A la fin, tout le monde a été convoqué à ces vérifications dégradantes. Celui qui refusait de déclarer qu’il approuvait l’occupation, perdait le plus souvent son emploi ou ses autres possibilités de gagner sa vie et les persécutions ont souvent atteint les membres de sa famille.

Normaligeco
Por reveni al strikta komunisma diktaturo estis elektita kiel kovrilo nomo, la vorto de normaligeco. Por estri la néostalinuloj kiu devis fari tion kun la helpo de Moskvo, estis surprize metita Gustav Husák-komunista Slovako kiu estis enprizonigita dum longa tempo dum la kvindekoj iaroj, kaj minacita de morta puno. Dum la liberigo li estis konsiderita kiel amiko de Dubček, kiuj diris publike en multaj okazoj sia lojaleco al la idealoj de sia amiko. Sed baldaŭ post kiam li anstataŭis lin kiel unua sekretario de la Komunisma Partio, li rapide ŝanĝis de direkto. La socio devu denove estis timigi per teruro, ĉi tiu tempo nek sanga nek brutala, sed des pli premigita.
Preskaŭ kvindek mil personoj, tamen, estis kondamnitaj pro politikaj agoj.
La pureco efektivigis en pluraj etapoj. Unue, estis forigitaj el decidaj pozicioj en la partio registaroj konataj kiel subtenantoj de liberigo kaj iliaj subtenantoj en la gazetaroj kaj amaskomunikiloj. Tiam estis organizitaj aŭdadoj de komunistbazeroj, al kiuj oni petis publike aliĝi al la neostalinista politiko.
Preskaŭ la duono de la membroj forlasis la partio post tiuj kontrolo, tio estas, pli ol duona miliono da personoj.
Fine, ĉiuj estis kunvokitaj al tiuj sendignigaj aŭdadoj. Kiu rifuzis deklari, ke li aprobis la okupacion, plej ofte perdis sian laboron aŭ aliajn ŝancojn por gajni sian vivon kaj persekutado ofte atingis la membrojn de lia familio.

Le coup d’Etat de Prague
La remarque pertinente dit que la décomposition du pouvoir communiste a duré dix ans en Pologne, dix mois en Hongrie, dix semaines en Allemagne de L’Est, et dix jours en Tchécoslovaquie. Les néostaliniens qui depuis 1969 ont entièrement dominé le Parti communiste Tchécoslovaque et sont maintenus avec un manque inébranlable de scrupules, au pouvoir pendant vingt ans ont peut être envisagé la solution chinoise. A l’époque, ils ont d’ailleurs laissé couper, contre tous les principes d’urbanisation, le centre de la ville par le périphérique afin que la place Venceslas, lieu traditionnel des manifestations puisse être gagnée par les chars le plus vite possible.
Sans le soutien de l’Union Soviétique, ils n’ont toutefois pas osé massacrer les manifestants. Les citoyens détruisaient le régime haï avec un enthousiasme inhabituel.
Depuis le 20 novembre, chaque soir, la place Venceslas accueillait des centaines de milliers de personnes afin d’écouter les leaders de l’opposition, les dignitaires de l’église, et les personnalités importantes de la science et de la culture. Le programme intégrait les informations du jour au sujet de la situation en province, mais aussi les représentations des chanteurs et des acteurs populaires.
Pendant les weekends, les manifestations se déroulaient sur la plaine de Letna, dominant Prague, où le nombre de participants atteignait d’après les estimations réalistes un demi-million de personnes.
Les leaders néostaliniens du PCT , ainsi que le président Husak ont démissionné et les communistes proposèrent à la nation quelques politiciens plus affables qui n’ont toutefois pas gagné la confiance.
Le moyen par lequel l’opposition démocratique avec Vaclav Havel en tête, a pris, sans aucune violence, le pouvoir dans le pays fut appelé par les correspondants étrangers, la révolution de velours.

La ŝtatrenverso de Prago
La grava anonco diris ke la malkomponaĵo de la komunisma regado en Pollando daŭris dek jarojn, dek monatoj en Hungario, dek semajnoj en orienta Germanio, kaj dek tagojn en Ĉeĥoslovakio. La novanstalinistuloj kiu ekde 1969 tute regis la Ĉeĥoslovaka Komunista Partio kaj subtenas sin kun kompleta manko de skrupuloj, en potenco dum dudek jaroj povus esti konsiderinta la ĉina solvo. En ĉi tiu epoko, ili lasis ankaŭ tranĉi, kontraŭ ĉiujn principojn de urbanizado, la urbo centro per la ringo vojo konektita kun la Venceslas Placo, por ke la tradicia loko de manifestacioj povus estis alirita per tankoj kiel eble plej baldaŭ.
Sen la helpo de la Sovetunio, ili ne kuraĝis tamen mortigi la protestantoj. La civitanoj estis detruintaj la malamatan reĝimo kun nekutima entuziasmo.
Ekde Novembro 20, ĉiu vespero, Venceslaa Placo gastigis centoj da miloj da homoj por aŭskulti la opoziciaj gvidantoj, la altranguloj de la religio, kaj gravaj figuroj de scienco kaj kulturo. La programo inkludis la informoj de la tago pri la situacio en la provinco, sed ankaŭ la reprezentoj de popularaj kantistoj kaj aktoroj.
Dum la semajnfinoj, la manifestacioj okazis en la ebenaĵo de Letna viditaj Prago, kie la nombro de partoprenantoj atingis, bazita sur realismaj taksoj, unu duono miliono da homoj.
La PCT novanstalinistuloj ĉefoj kaj Prezidanto Husák rezignis kaj la komunistoj proponis al la nacio kelkaj pli afablaj politikistoj kiuj tamen ne gajnis la konfidon.
La manieroj kiel la demokratia opozicio kun Václav Havel kiel estro prenis, sen perforto, la potenco en la lando estis nomita de eksterlandaj korespondantoj, la Veluro Revolucio.