Il me reste deux jours à passer à Aktau avant de m’envoler pour Bakou. Mon visa pour l’Azerbaîdjan est valable à partir du huit décembre. Je commence par cher un DAB pour tirer de l’argent. Celui en face de l’hôtel est vide, un autre un peu plus loin aussi. Le troisième consent à me donner de l’argent.
Pour y arriver, il m’a fallu patauger dans la boue.
Je repasse à l’hôtel payer ma chambre. Je ressort : direction Fort Chevtchenko , où un poète peintre ukrainien fut assigné à résidence au temps des tsars de Russie.
Je commence par la gare routière : il n’y a pas de transport pour Fort Chevtchenko. Il reste la solution du taxi, de préférence collectif. Je cherche vainement la station à pied, puis vers onze heures, je me rabats sur un faux taxi qui m’y amène.
Je trouve un taxi qui se propose de m’emmener pour 4000 tenge (20 euros), puis un autre, collectif, pour 10 euros. Il y a cent trente cinq kilomètres : en route.
Le long du chemin, nous voyons des pompes à pétrole, un cimetière avec plein de mausolées qui rappellent le Tag Mahal, des portions de routes envahies par le sable, une autre en travaux avec une déviation vers un chemin boueux.
Enfin, j’arrive à Fort Chevtchenko, qui doit son nom à un écrivain ukrainien déporté là par un tsar. Il y a deux musées, ils sont fermés. Je vais manger un « Mac Doner », dans un café, tout prés de l’arrêt des taxis.
Les musées ouvrent à quatorze heures : ils sont assez décevants : le premier montre des bijoux et vêtements traditionnels, le second des œuvres de Taras Chevtchenko , poète et peintre ukrainien, exilé là vers 1850, pendant sept ans. On voit la salle, presque une cave dans laquelle il a vécu.
Je fais un tour de la ville, mais c’est très boueux. Je photographie des animaux en liberté : vaches, chevaux, un dromadaire, et un monument, sur une colline à l’entrée de la ville. Je n’arrive pas à voir la mer : la ville est très étendue.
Je rentre à Aktau en taxi collectif. Le chauffeur est très content que lui paie deux milles tenges : ce doit être nettement plus que le prix.
A l’hôtel, les draps n’ont pas été changés. Probablement ils n’ont pas compris ce que j’ai essayé de leur expliquer ce matin. Je vais de nouveaux dormir dans mon « sac à viande ».
Je mange dans la chambre les réserves de nourriture qu’il me reste.

Mi havas ankoraŭ du tagoj pasendaj en Aktau antaŭ flugi al Bakuo . Mia vizon al Azerbajĝano validas iekde la 8a de Decembro. Mi komencas per traserĉi disdonan aŭtomaton por akiri lokan monon. Unu antaŭ la hotelo estas malplena, unu alia iom pli for ankaŭ. La tria konsentas al doni al mi monon.
Por iri tien, mi devis paŝi en la koto .
Mi revenas al la hotelo por pagi mian ĉambron. Mia celo por hodiaŭ estas Fort Chevtchenko , kie ukraina poeto kaj pentristo estis hejmarestita en la momento de la rusaj caroj .
Mi komencas per la bushaltejon : ne ekzistas transporto al Fort Chevtchenko . La alia solvo estas taksio , prefere dividitaj . Mi vane serĉas la taksio stacidomo piede , poste , je ĉirkaŭ la dek unu horoj , mi prenas falsan taksio kiu kondukas min tie.
Mi trovas taksion kiu proponas preni min por 4000 Tenge (20 eŭroj ) kaj unu alia por 10 eŭroj , kun aliaj homoj . Estas cent tridek kvin kilometroj for: Mi eniras la taksion.
Laŭlonge de la vojo , ni vidas oleajn pumpilojn , tombejojn kun amaso de maŭzoleoj , kiuj memorigas la Tag -Mahalo , partojn de vojo invadita de sablo, alian parton en laboro kun devio al kota pado.
Fine, mi alvenas al Fort Chevtchenko , ĝia nomo venas de ukraina verkisto deportitaj tien per caro . Estas du muzeoj, ili estas fermitaj . Mi manĝas " Mac döner " en kafejo , proksime de la taksio haltejo.
La muzeoj malfermitaj je la dua horo : ili estas sufiĉe seniluziigja : la unua montras tradiciajn vestajojn kaj juveloj , la dua montras la verkojn de Taras Chevtchenko , ekzilita tie en 1850 por sep jaroj. Ni vidas la ĉambro , preskaŭ kaverno , kie li vivis.
Mi promenas tra la urbo, sed stratoj estas tre kotaj . Mi fotas bestoj en libereco: bovinoj, ĉevaloj , kameloj , kaj monumento sur monteto ĉe la enirejo al la urbo. Mi ne povas vidi la maron : la urbo estas tre granda. .
Mi reivenas al Aktau per komuna taksio. La ŝoforo estas tre kontenta ke mi pagas al li du mil tenge : tio versajne estas multe pli ol prezo.
Ĉe la hotelo , la littukoj ne estis ŝanĝita. Versajne ili ne komprenis kion mi provis diri al ili ĉi tiu mateno . Mi dormos unu pli nokto en mian dormsakon .
Mi manĝas en la ĉambro la cetera manĝo kiun mi havas.