Le guide « Lonely Planet » et l’auberge annonçaient un minibus pour Batum en Georgie, à six heures.
Je suis à la gare routière à cinq heures : rien en vue. A six heures trente, la gare ouvre. A sept heures, un minibus affiché Batoum se présente. Nous sommes cinq passagers : deux femmes, surement la mère et la fille, et deux hommes, des frères jumeaux. La femme la plus âgée parle un peu le français. La route est pittoresque avec des montagnes enneigées. Le passage de la frontière se passe bien, sauf pour les deux femmes, à la sortie de l’Arménie, dont tous les bagages sont fouillés.
Vers onze heures, le chauffeur signale un problème électrique sur la voiture. Nous voici partis à la recherche d’un électricien auto. Nous tournons et attendons dans une ville. Enfin vers deux heures de l’après-midi, l’un d’entre eux nous ouvre son garage, dans un pavillon, et s’occupe de notre problème. Au bout d’un moment, notre chauffeur part à pied chercher une pièce détachée, puis revient avec. On nous offre le café, et nous repartons ;
Il fait bientôt nuit. Nous faisons un arrêt dans un petit restaurant, chauffé par un poêle. Je mange du bortch et une brochette de viande hachée. Nous repartons. A l’approche de Batum, le chauffeur livre des paquets de médicaments en provenance d’Arménie, à des gens qui l’attendent sur le trottoir.
Le chauffeur dépose les autres passagers. Puis en embarque un autre qu’il semble bien connaître. Et ils me larguent à une station de taxi à vingt kilomètres de Batum. Ils ont quand même discutés le prix. J’en ai pour dix euros. La ville de Batum à l’air belle, illuminée, avec un bord de mer aménagé en promenade.
Le taxi me dépose devant l’auberge. Je suis seul dans une petite chambre de deux lits à deux étages. La chambre est si petite que je ne peux pas accéder au deuxième lit avec mon sac à dos !. J’opte donc pour le premier.
La cuisine, salle à manger, elle, est spacieuse, mais ave peu de sièges et tables.

La " Lonely Planet " gvidlibro kaj la gastejo anoncis minibuson al Batum , Kartvelio , je la sesa horo.
Mi estas ĉe la bushaltejo je la kvina horo , nenio videbla . Je la sesa kaj duono, la stacidomo malfermas . Je la sepa horo , minibuso al Batum aperas. Ni estas kvin pasaĝeroj: du virinoj , verŝajne patrino kaj filino , kaj du viroj , ĝemelaj fratoj. La pli maljuna virino parolas iomete la francan. La vojo estas pitoreska kun neĝo sub montoj. La limtranspasejo alvenas bone, krom pri la du virinoj ĉe la eliro de Armenio, kies ĉiuj bagaĝoj estas regarditaj.
Proksimume de la dek unu horoj , la ŝoforo indikas elektran problemon en la aŭto. Li serĉas auto elektristo . Ni iras returnas, kaj rigardas en urbo . Finfine ĉe proksimume la dua horo posttagmeze , unu el ili malfermas sian garaĝon , en privata domo , kaj prozorgas nian problemon . Post momento , nia ŝoforo iras piede aĉeti pecon , kaj poste revenas kun ĝi . La familio de la autoelektristo ofertas nin kafon , kaj ni forlasas.
La nokto falas baldaŭ Ni haltas en malgranda restoracio, hejtita per forno . Mi manĝas borscht kaj brocheta de haketan viandon. Ni eliras. Alproksimiganta de Batum , la ŝoforo liveras medikamento pakojn el Armenio, al homoj , kiuj atendas sur la trotuaro .
La ŝoforo lasas la aliaj pasaĝeroj. Poste prenas alian , kun kiu li ŝajnas familiare. Kaj ili lasas min al taksio dudek kilometroj antaŭ Batum . Ili tamen diskutas pri la prezo. Mi havas bileton de dek eŭroj : ĝi estas la prezo. La urbo de Batum aspektas bela , lumigita , kun arbare marbordo promenejo .
La taksio forlasas min ĉe la gastejo . Mi estas sola en malgranda ĉambro kun du litoj de du etaĝoj. La ĉambro estas tiel malgranda, ke mi ne povas aliri la duan liton kun mia dorsosako ! . Do mi elektas la unuan.
La kuirejo - manĝoĉambro estas vasta , sed kun malmultaj benkoj kaj tabloj .