Lundi 9 janvier 2017
Le passage de la frontière a vraiment été très lent. Il aurait mieux valu prendre un bus, moins cher et plus rapide. Cela explique surement pour quoi le train était presque vide : peut être six personnes dans le wagon.
Ma compagne de voyage a changé de wagon la veille au soir. Elle avait trouvé une réservation avantageuse dans un autre wagon. La douane mongole lui avait bouleversé ses sacs. Elle m’a demandé de lui en porter un jusqu’à son nouveau wagon. Il était très lourd, et on sentait le froid extérieur en passant d’un wagon à l’autre.
Il a fait froid dans le train. Heureusement, j’avais de quoi me couvrir avec mes sous-vêtements spéciaux grand froids.
Un changeur de monnaie est passé et j’ai pu liquider mes roubles.
Et je ne sais plus quelle heure il est : le guide « lonely planet « indique moscou °+4, tandis que les mongols disent Moscou+5, comme à Irkpoutsk.
Conclusion, je me lève de bonne heure pour être prêt à m’arrivée.
Nous arrivons à 5h45 locale. Il n’y a personne sur le quai, alors que j’avais reçu un message me disant que des espérantistes y seraient. Je tourne te retourne, éconduit les rabatteurs pour les taxis, et finalement suis rejoint par deux femmes. Il semble qu’il y avait deux parties de train : une pour les mongols, et une pour les étrangers, avec les mêmes numéros de wagon.
Elles me trouvent le chemin de l’auberge. Grace à elles, je n’ai pas de difficulté à trouver, alors que je n’ai pas de plan, en raison d’une ratée dans la préparation.
A l’auberge, je suis seul dans un dortoir de huit places : quatre lits à étage.
Elles parlent d’organiser une rencontre entre espérantistes, et une excursion à Terels.
Je récupère mon billet de train pour la frontière chinoise : l’une d’elles l’a acheté.
Je leur dit au revoir. Je n’ai pas noté le code la porte d’entrée. J’attends 8h45. A cette heure, comme il n’y a personne à la réception, j’appelle la réceptionniste au téléphone, jugeant que c’est une heure acceptable.
Je note le code, et pars à la découverte de la ville.
J’ai un petit problème, c’est que mon auberge, et la gare, sont en dehors du plan du guide « Lonely planet ». Je trouve la grande avenue de la Paix, qui traverse toute la ville, mais parts dans la mauvaise direction.
Il fait très froid. Je me réchauffe dans une cafétéria d’un centre commercial, puis repars dans l’autre sens.
Je trouve la grande place Sükhbaatar du nom de celui qui introduisit le pouvoir communiste en Mongolie vers 1920. Un guide me remet sa carte de visite. Il a déjà des clients pour des excursions en dehors de Oulan Bator.
Je mange des morceaux de poulets avec des frites dans un KMC, avec toilettes et WiFi. Je veux voir le monastère-musée de Choijin Lama. Je n’ai pas de chance, il est fermé le lundi. Je prends la direction du temple de Gandan Khild. En passant, je visite le musée des beaux arts Zanabazar. On y voit des statues, comme au musée Guimet, à Paris. Pour prendre des photos, il faut payer l’équivalent de vingt euros. Je n’en prends pas ; Il ya aussi des masques grimaçants.
Je réussi à trouver le temple Gandar Khild, sur une colline, dans un quartier de baraques en bois, avec des yourtes dans la cour. Dans ce temple, je peux prendre des photos.
Je rentre tranquillement à l’auberge. Je voulais acheter du fromage pour le petit déjeuner de demain, mais n’en trouve pas dans les petits magasins que je visite.
Ce soir, il fait -26 degrés, sans vent.
Je ressors manger dans un restaurant voisin. Je commande une soupe, et un plat végétarien. J’obtiens une portion de soupe énorme, et quatre beignets de légume, assez gros. J’ai du mal à tout manger.

Lundon la 9an de januaro 2017
La limtransiro estis vere tre malrapida. Estus pli bone preni buson, malmultekosta kaj rapida. Verŝajne tial la trajno estis preskaŭ malplena: eble ses personoj en la vagono.
Mia vojaĝa kunulino ŝanĝis de vagono anta ŭ la nokto. Ŝi trovis malmultekosta rezervado ĉe alia vagono. Mongola Doganistoj agitis ŝiajn sakojn. Ŝi petis min porti sakon al sia nova vagono. Estis tre peza, kaj mi sentis la malvarmo ekstere kiam mi paŝis el unu vagono al alia.
Estis malvarme en la trajno. Feliĉe, mi havis sufiĉe por kovri min kun mia granda malvarmo specialaj subvestoj.
Monŝangisto pasis kaj mi povis likvidi miajn rublojn.
Kaj mi ne scias, kioma horo estas: la gvidlibro "Lonely Planet" diras Moskvo + 4 °, kaj la mongoloj diras Moskvo + 5, kiel al Irkpoutsk.
Fine, mi ellitiĝas frue por esti preta por mia alveno.
Ni alvenas je la kvina kaj kvardek kvin minutoj loka tempo. Neniu estas sur la platformo, tamen mi ricevis mesaĝon dirante al mi ke Esperantoj estos tie. Mi turnas, rifuzas taksioj, kaj fine renkontas du esperantistajn virinojn. Ŝajnas ke estis du partoj en la trajno: unu por mongoloj kaj unu por eksterlandanoj, kun la sama vagono nombroj.
Ili trovas mian vojon al la gastejo. Danke al ili, mi ne havas malfacilecon trovi, malgra ŭ ke mi ne havas planon, pro malsukceso en la preparado.
Ĉe la gastejo, mi estas sola en dormejo ĉambro ok spacoj: kvar litoj kun eta ĝo.
Ili parolas de kunveno inter Esperanto kaj ekskurso.al Terels
Mi recevas el unu el ili mian trajnbileton al la ĉina limo: Ŝi aĉetis ĝin
Ni adiaŭas.
Mi ne skribis la kodo de la pordo. Mi atendas ĝis la oka kaj kvardek kvin minutoj. En tiu tempo, kiel estas neniu en la akceptejo, mi vokas la akceptistino telefone, opiniante ke estas akceptebla tempo.
Mi notas la kodon kaj iras malkovri la urbon.
Mi havas malgrandan problemon : mia gastejo, kaj la stacidomo estas ekster la mapo de la "Lonely Planet" gvidlibro. Mi trovas la ĉefan avenuon de la Paco, kiu trapasas la tuta urbo, sed iras en la malĝusta direkto.
Estas tre malvarme. Mi varmi ĝis en kafejo de komerca centro, kaj poste iradas en la alia direkto.
Mi trovas la kvadrataj Sukhbaatar, nomo de la homo kiu enkondukis la komunista regado en Mongolio en 1920. Gvidisto enmanigis al mi sian karton. Li jam havas klientojn por ekskursoj ekster Ulanbatoro.
Mi manĝas kokido pecoj kun frititaj terpomoj en KMC restoracio, kun necesejo kaj WiFio. Mi volas vidi la monaĥejo muzeon Choijin Lamao. Mamfeli ĉe, ĝi estas fermita lunde. Mi prenas la direkton de la templo Gandan Khild. Sur la vojo, mi vizitas la Muzeon de Belaj Artoj Zanabazar. Ni vidas statuojn, kiel en la Guimet Muzeo en Parizo. Por foti, oni devas pagi la ekvivalento de dudek eŭrojn. Mi ne fotas; Ankaŭ mi vidas grimacajn maskojn.
Mi sukcesas trovi la templon Gandar Khild sur monteto, en kvartalo de lignaj kabanoj, kun jurtoj en la korto. En tiu templo, mi rajtas foti.
Mi iras trankvile al la gastejo. Mi volis aĉeti fromaĝon por matenmanĝo morgaŭ, sed ne trovas ĝin en la malgrandaj vendejoj ke mi vizitas.
Ĉinokte faras minus 26 gradoj sen vento.
Mi eliras manĝi ĉe proksima restoracio. Mi mendas supon kaj vegetarano pladon. Mi ricevas grandegan porcion de supo kaj kvar legomo frikukoj sufiĉe grandaj. Mi luktas por manĝi ĉion.