Vendredi 17 novembre 2017
Je me suis couché hier soir à 20 heures pour être au chaud dans mon lit avec couverture chauffante. Je réussis quand même à rester au lit jusqu’à sept heures trente.
Je me prépare, prends une douche. Deux lampes à infrarouge, chauffent la salle de bain, qui n’a pas de porte.
Je prends le temps de bien préparer mon sac, et vers neuf heures, je quitte l’auberge en y laissant mon sac.
Je me dirige vers la ville moderne, visite le marché, fais réparer ma casquette par une dame avec une machine à coudre, pour deux yuans. Je veux acheter deux pommes à une femme sur le trottoir. Elle m’annonce huit yuans. Sa voisine intervient, et je paye cinq yuans. Conclusion : il faut marchander, et il vaut mieux acheter les fruits dans un supermarché.
Je prends le bus no 1 jusqu’au terminus. Le chauffeur est un peu surpris de ne pas me voir descendre. La périphérie de la ville occupée par des ateliers et des entreprises. J’y vois peu de logements.
Le chauffeur me ramène au centre ville. Il ne doit plus être en service : il ne prend pas d’autres passagers. J’ai le bus pour moi seul.
En face de la gare routière, j’achète un kg de clémentines. Je paye cinq yuans (0 ;8 euros), puis je retourne dans la vieille ville.
Je cherche un restaurant recommandé par le « guide du routard » ; j’en trouve un à l’endroit indiqué, mais le nom est différent. J’y ai déjà mangé, et c’est le seul où il y a des clients. Je mange de gros raviolis pour 17 yuans (2,5 euros). Ce n’est pas cher, et il y a une connexion internet.
Je fais encore un tour dans la vieille ville, puis récupère mon bagage à l’auberge, et me rends en taxi à la gare routière.
Je sais maintenant dire deux mots en chinois ; gare routière et merci, grâce au lexique que j’ai apporté avec moi. Je suis à la gare routière à 14h15 : trois heures trente minutes en avance j’étais fatigué de marcher dans cette ville.

Vendredo 17an de novembro 2017
Mi enlitiĝis hieraŭ nokte je 8 p.m. por esti varma en mia lito kun hejtanta litkovrilo. Mi ankoraŭ sukcesis resti en la lito ĝis sep tridek.
Mi pretiĝas , duŝiĝas. Du transruĝaj lampoj, varmigas la banĉambron, kiu ne havas pordon.
Mi prenas la tempon prepari mian sakon, kaj je la naŭa horo mi foriras, kaj lasas mian sakon en la gastejo.
Mi iras al la moderna urbo, vizitas la merkaton, faras ripari mian kaskedon per sinjorino kun kudranta maŝino, por du juanoj. Mi volas aĉeti du pomojn el virino sur la trotuaro. Ŝi anoncas al mi ok juanojn. Ŝia najbarino intervenas, kaj mi pagas kvin juanojn. Konkludoj: oni devas negoci, aŭpli bone aĉeti fruktojn en superbazaro.
Mi prenas buson Nr. 1 ĝis la finaĵo. La ŝoforo iomete surprizas ne vidi min malsupreniri. La elirejo de la urbo estas okupigita per atelieroj kaj uzinoj. Mi ne vidas loĝejon.
La ŝoforo revenigas min al la urba centro. Li ne devas esti en servo: li ne prenas aliajn pasaĝerojn. Mi havas la buson por mi sole.
Apud la busa stacidomo, mi aĉetas unu kg da clementinoj. Mi pagas kvin juanojn (0; 8 eŭrojn), tiam mi reiras al la malnova urbo.
Mi serĉas restoracion rekomenditan de la "gvidlibro de la du « routard »"; Mi trovas unu en la loko indikita, sed la nomo estas malsama. Mi jam manĝis tie, kaj ĝi estas la sola, kie estas klientoj. Mi manĝas grandajn raviolojn por 17 juanoj (2.5 eŭroj). Ĝi estas malmultekosta, kaj ekzistas interreta konekto.
Mi reiras al la malnova urbo, prenas mian pakaĵon el la gastejo, kaj iras per taksio al la busa stacidomo.
Mi nun povas diri du vortojn en la ĉina; Busa stacidomo kaj dankon, danke al la leksiko, kiun mi alportis kun mi. Mi estas ĉe la busa stacidomo je 2:15 post tagmeze: tri horojn tridek minutojn frue mi estis laca pri piedirado en ĉi tiu urbo.