Le train partait un peu avant minuit ;
La nuit a été un peu difficile : j’attendais le passage de la frontière pour me mettre en pyjama. C’était la seule tenue supportable étant donnée la température dans le wagon. En fait il n’y a pas de contrôle à la frontière.
Vers une heure trente, je me suis mis dans cette tenue et ai pu dormir. J’avais une couchette supérieure, et il m’a fallu faire des acrobaties pour y monter.
Nous sommes arrivés vers onze heures (douze heures heure de Moscou) . J’ai cherché vainement un bureau de la police des frontières pour faire tamponner mon visa. Je me demande comment ils peuvent contrôler que je ne reste pas plus de trois jours en Biélorussie, s’ils ne savent pas quand je suis entré. J’ai renoncé à trouver ce bureau : je verrai demain.
J’ai quelques difficultés à trouver l’auberge : Malakovskaia : c’est une rue , et Maïkovskoto , c’est une impasse qui donnent sur la rue. Il fallait le trouver, surtout qu’une personne questionnée l’escalier à côté de celui de l’auberge, déclare ne pas connaître cette adresse.
Bien entendue, il n’y a aucune indication sur la porte de l’immeuble, ni à une fenêtre, et il y a un digicode. J’ai pu appeler par mon téléphone. C’est un grand appartement reconverti en auberge, mais il y a quand même deux douches et deux toilettes, peut-être pour vingt-quatre personnes maximum.
Je pose mon sac, et parts à la découverte de Brest. Je commence par la gare routière, pour vérifier d’où part mon bus demain.
On vend du kvass (boisson pétillante faiblement alcoolisées, à base de pain fermenté) à la pression dans la rue. Je visite aussi la marché. La viande est sur des table réfrigérantes, mais en plein air. Le marché a l’air correctement approvisionné.
Ensuite, je vais voir la forteresse de Brest, dans laquelle les troupes soviétiques ont résisté un mois aux allemands en 1941. Les monuments commémoratifs sont impressionnants.
Au retour, je visite le musée des objets confisqués (par la douane, à la frontière) : beaucoup d’icônes, des tableaux, des vases de Chine, des meubles, il y a même un piano à queue !
Je rentre à l’auberge prendre possession de mon lit : je suis seul. Les autres occupants, je pense, ont préféré dormir par terre dans une pièce plus fraiche.

La trajno foriras ĝuste antaŭ noktomezo.
La nokto estas iom malfacila, mi atendas la limtranspasejo por enmeti mian piĵamon. Ĝi estas la sola akceptebla vesto laŭ la temperaturo en la vagono. Fakte ne ekzistas limo kontrolo inter Rusio kaj Belorusio.
Ĉirkaŭ la unua kaj duono, mi enmetas mian piĵamon kaj sukcesas dormi. Mi havas supran liton kaj mi bezonas fari iom acrobaciaj por grimpi tien.
Ni alvenas al proksimume dek-unua (tagmezo Moskva tempo). Mi vane serĉas oficejon de la limo polico por markon sur mian vizon. Mi ne scias, kiel ili povas kontroli ke mi ne restas pli ol tri tagoj en Belorusio, se ili ne scias, kiam mi eniris. Mi rezignas: mi vidos morgaŭ.
Mi havas iujn malfacilaĵojn por trovi la gastejo: Malakovskaia estas strato, kaj Maïkovskoto estas sakstrato kie estas la gastejo, irante al la strato. Persono al kiu mi demandas la jojon, elitanta la ŝtuparo apud la gastejo, diras ke li ne scias la adreson.
Nature, ne estas indiko sur la pordo de la konstruaĵo, aŭ sur fenestro, kaj tie estas kodo por la ĉefa pordo. Mi vokas per mia telefono. La gastejo estas apartamento, transfita en gastejo. Tamen esta du duŝoj, kaj du necesejoj, por eble maksimume dudek-kvar personoj.
Mi lasas mian valizon, kaj iras al la malkovro de Brest. Mi komencas per la buso stacidomo por kontroli de kie mia buso forveturas morgaŭ.
Prema kvaso (malalta alkohola trinkaĵo, farita el fermentita pano) estas vendita en la strato. Mi ankaŭ vizitas la merkato. Viando estas sur malvarmigitaj tabloj. La merkato aspektas ĝuste plenigita.
Poste mi iras al la fortikaĵo de Brest, en kiu la sovetiaj trupoj rezistis al la germanaj unu monato en 1941. Memormonumentoj estas impresaj.
Survoje reen, mi vizitas la muzeon de konfiskitaj ajoj (ĉe la limio): multaj ikonoj, pentraĵoj, ĉina vazoj, mebloj, eĉ piano estas tie!
Mi reiras al la gastejo por ekposedi mia lito, mi estas sola. La aliaj loĝantoj, mi pensas, preferas dormi sur la planko en pli malvarma loko.

Traduction de la partie basse du commentairere :
Le 1er septembre 1939, l’Allemagne envahissait la Pologne : la segonde guerre mondiale commençait. L’armée polanaise combattit vaillamment, mais dut battre en retraite après de lourdes pertes.
Du 14 au 17 septembre 1940, des unités diverses de l’armée polonaise organisèrent la défense de la forteresse et repoussèrent les forces allemandes, supérieures.
Le 17 septembre, le 19éme corps d’armée allemand du général gudérian entrèrent dans la forteresse.
La situation internationale et les intêrets d’état de l’URSS anemèrent le gouvernement soviètique à décider le 17 septembre, le déploiement de l’armée rouge dans la Bielorussie occidentale et l’Ukraine occidentale.
Le 22 septembre, l’armée rouge entrait dans Brest et dans la forteresse.

Traduko de la malsupra parto :
La 1an de septembro 1939, Germanio invadis Polujo. La dua mondmilito komencis.
La pola armea kuraĝe batalis, sed devis retroiri post multaj pergoj.
Inter la 14an kaj la 17an, diversaj groupoj de la pola armeo defendis la citadelo kaj forpelis la pli fortaj germanaj fortoj.
La 17an de destembro, la 19an groupo de la germana armeo, komendita per la generalo Guderian eniras en la fortereso.
La internacia situado kaj la naciaj interesoj de la Sovieta Unio decigis la registaro de la sovieta unio la 17an de septembro, por deploji la ruĝa armeo en la Uesta Bielorusio kaj Uesta Ukrainio.
La 22an de septembro, la ruĝa armeo eniris Brest kaj ĝian fortereson.

Traduction partielle: Le 22 juin un groupe ennemi passa la porte Terasol Des groupes séparés de défenseurs ont résisté bravement pendant un mois, si l’on en juge par une inscription faite par un défenseur sur un mur : je vais mourir mais ne me rendrai pas ; Adieux mère patrie, la 20an de julio 1941.

Partia Traduko : La 22an de junio unu malamiko grupo trapasis la Terasol pordego. Apartaj grupoj de defenduloj brave rezistis dum unu monato, laŭ skribajo farita per defendulo sur muro : mi tuj mortos, sed ne kapitulacos ; adiaŭ patrio patrino.