Le train arrive à Aktau à 09h30 du matin. La gare est à douze kilomètres du centre-ville. Mon voisin dans le train m’a conseillé de prendre un taxi pour 500 . Il faut discuter, ils demandent 2000. Finalement, j’y arrive à 500 dans un taxi partagé avec trois autres personnes, avec mon sac sur les genoux.
L’accueil à l’hôtel est sympathique. On m’offre le petit déjeuner. J’ai une belle chambre avec salle de bain pour 10 000 (50 euros). Sur booking.com , je n’avais rien trouvé de moins cher.
Je dois d’abord m’occuper de l’enregistrement de mon visa, car l’hôtel ne s’en occupe pas. La police de l’immigration est tous prés. A l’entrée, on m’envoie au guichet deux. Au guichet deux, on m’envoie à la caisse deux pour payer 30 000 (150 euros) ! A la caisse deux, on me renvoie au guichet deux. Là, l’employé appelle au téléphone une femme parlant anglais. Je donne le nom de mon hôtel, et il n’est plus question de payer quelque chose. Je dois juste attendre une demi-heure.
Une demi-heure plus tard, j’ai le tampon nécessaire sur ma feuille d’entrée dans le pays.
Je rentre à l’hôtel prendre ma boussole. Ils m’ont donné un plan, mais le nord n’est pas en haut ! je m’y retrouve et parts à la découverte de la ville. Il pleut. Pour une ville au bord du désert, ce n’est pas de chance.
Je vois la mer Caspienne, avec des jeux pour les enfants, en été, puis une grande avenue commerçante. Je mange un « doner kebab » dans un restaurant « rapide ». Apparemment, il n’y a pas de « Mac Donald » au Kazakhstan. La viande est très dure : j’aurais du opter pour une pizza.
Je me mets à la recherche de la gare routière. Un bus me laisse à une station « gare routière », mais il n’y a que des taxis. Je demande à plusieurs personnes, et finalement, deux adolescentes dont une parle anglais, m’y amènent. La gare routière a changé de place récemment. J’essaierai de retrouver l’endroit demain pour aller à Zanahozen, ma prochaine étape.
Je retourne au centre ville. Il y a bien un cybercafé, mais il est complet. Je prends un chocolat chaud un peu plus loin et visite quelques magasins. Je teste un deuxième cybercafé : impossible de me connecter sur les sites français, et les messages sont en russe. De retour à l’hotel, j’essaie avec ma tablette. J’obtiens le message « page inaccessible ». J’ignore si je m’y prend mal ou si le Kazakhstan bloque les connections avec l’étranger.

La trajno alvenas ĉe Aktau je la naŭa kaj duono matene. La stacidomo estas ok kilometeroj for de la urbocentro. Mia najbaro en la trajno konsilis min por preni taksio por 500 Tenge ( 2,5 eŭroj ) . Mi devas diskuti, la ŝoforoj demandas 2000. Fine, mi sukcesas por 500 havi sidlokon en kolektiva taksio kun tri aliaj homoj . Mi devas meti mian valizon sur mia genuoj.
La bonveneco en la hotelo estas agrabla . Ili proponas al mi matenmanĝon . Mi havas belan ĉambron kun banejo por 10 000 tenge ( 50 eŭroj ) . Pri booking.com , mi trovis nenio pli malkara.
Mi devas unue prizorgi la enskribo de mia vizo, ĉar la hotelo ne zorgas. La enmigrado polico estas proksime . Ĉe la enirejo, ili sendas min al giĉeto numero du. Tie la oficisto sendas min al la kasisto numero du por pagi 30 000 Tenge ( 150 eŭroj )! La kasisto resendas min al la giĉeto du. Tie, la oficisto vokas telefone virinon kiu parolas la anglan. Mi donas la nomon de mia hotelo, kaj mi ne plu devas pagi. Mi nur devas atendi duonan horon .
Duonan horon poste mi havas la necesan stampon sur mia pasporto kaj sur la folio donita al mi, enirinte en la lando.
Mi revenas al la hotelo por preni mian kompason . Ili donis al mi mapon , sed norde ne estas sur la supro ! Mi komprenas la mapo, kaj foriras esplori la urbon . Pluvas . Pri urbo ĉe la rando de la dezerto, tio estas malbona sorto .
Mi vidas la Kaspian Maron , kun ludoj por infanoj , en somero , kaj granda komerca strato. Mi manĝas " Döner kebabo " en " rapida" restoracio. Ŝajne , ke ne estas "Mac Donald " en Kazaĥio . La viando estas tre malmola : mi devus esti prenita picon .
Mi komencas serĉi la bushaltejon por iri al Zanahozen , mia sekva etapo . Buso forlasas min ĉe busostacidomo , sed mi vidas nur taksiojn. Mi demandas al pluraj personoj, kaj fine , du junulinoj , unu parolante angla , kondukas min tie . La busostacidomo ĵus translokis. Mi provos morgaŭ trovi denove la loko por iri al Zanahozen.
Mi revenas al la urbo centro. Estas siberkafejo , sed ĝi estas kompleta. Mi prenas varman ĉokoladon iom pli for kaj vizitas kelkajn butikojn . Mi provas alian siberkafejon : mi ne povas konekti al la francaj retsitejoj kaj klavaroj estas en la rusa. Reen al la hotelo , mi provos per mia tablojdo . Mi ricevas la mesaĝon "paĝo ne disponebla " . Mi ne scias ĉu mi faras malbone , aŭ se Kazaĥio blokas retrilatoj al fremdaj landoj.