Nous partons à six heures.
Nous passons d’abord sur une belle route qui est supposée plus tard aller de Moscou à Pékin, ensuite un route un peu moins bonne, et finalement une piste.
Nous passons sur un pont sur le Syr-Daria. Des pécheurs sortent un beau poisson devant nous.
Nous passons prés d’un lac d’un bleu étincelant.
Ensuite, nous arrivons au barrage, isolant la partie nord de la Mer d’Aral. En fait une digue de quelques mètres surmontés d’une piste et un barrage d’une soixantaine de mètres de longueur. Ce barrage limite la quantité d’eau qui part vers la partie sud de la mer d’Aral.
Après le retour à Aral More, nous partons dans une autre direction voir le cimetière de bateaux. Au bout de deux heures, nous arrivons auprès de quelques carcasses rouillées. Les gens du coin ont découpé le restant de bateaux pour récupérer la ferraille. Il y a quand même quelqu’un qui a fait de très beaux dessins sur l’un des bateaux.
Au retour, je fais un effort d’imagination : d’un coté, une petite falaise qui devait être la rive. Nous dans le fond de l’ancienne mer. La nature à repris ses droits. Nous voyons v=beaucoup d’espèce de souris à la queue très courte, des oiseaux grands et petits, et partout de le végétation basse, des touffes.
De temps en temps nous apercevons une flaque asséchée de couleur blanche.
Nous sommes de retour à seize heures trente. Je prends une douche à la maison où je suis reçu. Le guide-chauffeur va venir me chercher à vingt heures pour m’emmener à la gare.
Le train arrive à l’heure. Le wagon est presque entièrement occupé par des femmes, dont une avec deux enfants qui amusent tout le monde.

Ni foriras je la sesa horo.
Ni veturas unue sur bona kvalite ŝoseo kiuj supozeble poste aliĝos Moskvo al Pekino, poste,ni veturas sur malpli bona vojo, kaj fine sur pado.
Ni transiras ponton super la Syr Darya. Fiŝistoj eliras belan fiŝon antaŭ ni.
Ni pasas proksimume de hela blua lago. Poste ni alvenas ĉe la digo, izolanta la norda parto de la Aral Maro. Fakte terbaraĵo kelkaj metroj alta kun pado sur ĝi, kaj baraĵo en betono ĉirkaŭ sesdek metroj longa. Ĉi tiu baraĵo limigas la kvanton da akvo kiu iras al la sudan parton de la Aral Maro.
Post la reveno al la urbo, ni veturas en la alia direkto, por vidi la tombejon de ŝipoj.
Post du horoj, ni alvenas al iuj skeletoj de boatoj La lokanoj dispecigis ŝipojn por reakiri metalon. Tamen iu faris belajn desegnojn sur unu el la boatoj.
Dum la vojo reen, mi provas imagi: sur unu flanko, estas malgranda klifo kiu estis verŝajne la banko. Ni veturas sur la grundo de la antikva maro: naturo revenis. Ni vidas multajn bestetojn similante al ratoj kun tre mallonga vosto, ni vidas ankaŭ grandajn kaj malgrandajn birdojn, kaj preskaŭ ĉie tufojn de malalta vegetalaro. De tempo al tempo ni vidas blankan sekigitajn antaŭajn akvoflakojn .
Ni estas denove en la urbo je la 4:30 post tag meze. mi duŝas min en la hejmo kie mi estas gastigata. La gvidisto-stiristo venas je la oka horo transporti min al la stacidomo.
La trajno alvenas ĝustatempe. La vagono estas preskaŭ tute okupita de virinoj; unu el ili estas kun du infanoj, kiuj amuzas ĉiuj.