J’avais demandé à l’auberge de me commander un taxi pour ce matin à 7h15. Il était à l’heure, et m’a coûté deux fois moins cher que celui de quand je suis arrivé.
A la gare, je suis bien contrôlé quatre fois avant de monter dans le train : une fois pour approcher de la gare (contrôle du billet), une fois pour entrer dans la gare (bagage passé aux rayons X), une fois pour accéder au quai (billet et passeport) , et une fois pour monter dans le train.
Le train traverse « la steppe de la faim » ainsi nommée au dix-neuvième siècle. En fait, je vois beaucoup d’espaces agricoles avec des gens au travail, et des troupeaux de vaches.
A l’arrivée, un chauffeur de l’hôtel m’attend à la gare, et m’y amène : c’est super ! Je dépense un peu plus sur la fin du séjour. J’ai une chambre individuelle avec salle de bain. En sortant mes papiers pour l’enregistrement, je m’aperçois que j’ai donné au contrôleur la deuxième page de mon billet Samarkande-Boukkara, au lieu de celle du billet Tashkent-Samarkande.
Je ressors vers seize heures, alors que le température commence à baisser. Prés de la statue de Tamerlan, des enfants barbotent dans un bassin. Je me dirige vers la madrasa et mosquée du Registan. C’est superbe et grandiose ; Je visite avec une guide qui me donne des explications pour 15 000sums (4 euros). Je vais ensuite voire la mosquée de Bibi Khanoum, du nom de l’épouse chinoise de Tamerlan. Là aussi, c’est grandiose, et il n’y a pas de foule. Cela permet d’apprécier le monument.
Des jeunes me veulent sur leur photo de groupe. J’en prends aussi une pour moi.
En face de la mosquée, se trouve le mausolée de Sidi Khanoum. Alors que je m’en approche, un jeune accours pour me dire qu’il faut payer 5 000 sums (1.5 euros). Il n’y a pas de guichet, je n’y crois pas beaucoup, et rebrousse chemin.
Je visite un marché, y achète du pain, des tomates, un concombre. Ensuite, dans un magasin, de l’eau en bouteille, du saucisson et des yogourts. Voila pour mon repas du soir. J’ai aussi gouté à une boisson locale, stockée dans un fut métallique, horizontal.
Après mon repas à l’auberge, je reçois la visite de Vava, un ami d’Anatoly, un espérantiste de Samarkande. Vava travaille dans une usine de tabac, et parlent plusieurs langues étrangères, dont le français et le japonais. Il me parle un peu de son métier, et de la retraite qu’il attend pour cette année.

Mi demandis al la gastejo ordigi taksion ĉimatene je 7:15. Li estas ĝusta tempe, kaj li kostas al mi la duonon, ol kiam mi alvenis.
Ĉe la stacidomo, mi estas kontrolita kvar fojojn antaŭ eniri la trajnon: unufojon por alproksimiĝi la stacidomo (kontrolo de bileto) unufojon por eniri la stacidomon (pakaĵon tra X-radioj) unufojon por aliri la kajon (bileton kaj pasporton), kaj unufojon por eniri la trajnon.
La trajno transiras la "stepo de la malsateco", tiel nomata dum la deknaŭa jarcento. Fakte, mi vidas multajn kampojn kun homoj laborantaj, kaj gregojn da bovinoj.
Je alveno, ŝoforo el la hotelo atendas min ĉe la stacidomo kaj kondukas min al la gastejo. Tio estas agrabla! Mi sparas iom pli da monon dum la fino de la vojaĝo. Mi havas unu ĉambron kun banĉambron. Rigardante miajn paperojn por registriĝo, mi rimarkas, ke mi donis al la kontrolisto en la trajno la duan paĝon de mia bileto Boukkara Samarkando, anstataŭ de la Taŝkent-Samarkand bileton.
Mi foriras je la dek ses horoj, kiam la temperaturo ekmalkreskas. Proksimume de la statuo de Tamerlano, infanoj ŝelas en baseno. Mi direktas min al la moskeo kaj madrasoj Registan. Ili estas belaj kaj grandiozaj; Mi vizitas kun gvidantino kiu donas al mi klarigojn pro 15000sums (4 eŭroj). Mi poste iras al la moskeo de Bibi Khánum,el la nomo de la ĉina edzino de Timur. Denove, tio estas granda kaj ne estas multaj homoj. Ĉi tio permesas taksi la monumenton. Junularo volas min sur ilia grupo foto. Mi ankaŭ fotas por mi. Fronte de la moskeo estas la maŭzoleo de Sidi Khánum. Kiel mi alproksimiĝas, junulo kuras al mi kaj diras ke mi devas pagi 5,000 sumoj (1,5 eŭroj). Ekzistas neniu giĉeto, mi ne vere kredas tio kaj revenas malantaŭe.
Mi vizitas bazaron, mi aĉetas panon, tomatojn, kukumon. Poste, en vendejo,mi aĉetas enboteligitan akvon, kolbason kaj jogurtojn. Tiom por mia vespera manĝo. Mi ankaŭ gustumis lokan trinkaĵon, stokitaj en metalo horizontala barelo. Post mia manĝo ĉe la gastejo, mi ricevas la viziton de Vavá, amiko de Anatoli, esperantisto el Samarkando. Vavá laboras en fabriko de tabako kaj parolas plurajn fremdajn lingvojn, interalie la franca. Li diras al mi iom de sia laboro, kaj li atendas retiriĝi cxi tiu jaron.