Je commence par faire une reconnaissance jusqu’à la gare, en bus.
Dans les bus, les jeunes laissent leur place aux anciens. Si non, le contrôleur donne l’ordre à un jeune de se lever.
A la gare, je me renseigne au sujet de mon billet, dont je n’ai plus la deuxième page : a priori, cela devrait aller. Je fais un tour dans un marché proche de la gare, et achète des cerises.
Sur le chemin du retour, j’aperçois un musée : je descends du bus, mais il est fermé. Je remonte dans un autre bus.
Prés de l’université des jeunes balaient la rue. Ils n’ont vraiment pas l’air de professionnels. Peut être sont-ils obligés de le faire chacun leur tour ?
Je rentre à l’hôtel me reposer un peu, puis ressors en direction du musée de la production viticole. J’entre dedans : c’est tout noir. Je pousse une porte, et trouve un jeune homme et une jeune fille, que je dérange peut être. Le musée est tout petit, et, contrairement à ce qui est marqué dans le guide « Lonely planet », il n’y a pas de possibilité de dégustation, ni d’achat. Depuis une loi récente, ils ne vendent plus. Ils exportent, surtout vers l’Allemagne, et fournissent les grands hôtels.
Je ressorts et trouve un petit musée historique, avec une salle consacrée aux juifs d’Ouzbékistan , qui seraient venu environ 500 ans avant la naissance de jésus Christ, et parlent une langue particulière. Il en resterait environ 10 000.
Ensuite, mon attention est attirée par un boulanger qui cuit ses friands, sur le trottoir, dans un grand four à pain en terre.
Je traverse le parc de la ville, et constate que là aussi, il n’y a pas de banc. Dans la soirée, je vais manger dans un petit restaurant, dans la ville «nouvelle » avec de larges avenues. Les employés du restaurant sont très sympathiques et cherchent à discuter.

Mi komencas por skolki la stacidomon, buse. En la buso, junuloj lasas seĝon al la maljunuloj. Se ne, la kontrolisto ordonas junulon stariĝi.
Ĉe la stacidomo, mi demandas pri mia bileto, kies mi ne plu havas la duan paĝon: normale, mi povus vojaĝi.. Mi promeniĝas en bazaro proksime de la stacidomo kaj aĉetas ĉerizoj.
Survoje reen, mi vidas muzeon: me foriras el la aŭtobuso, sed la muzeo estas fermita. Mi supreniras alian buson.
Proksime de la universitato gejunuloj balaas la straton. Ili tute ne aspektas profesiuloj. Eble ili devigas fari tio?
Mi revenas al la hotelo por iom ripozi. Poste mi piediras al la muzeo de produktado de vino. Mi eniras en ĝi: ĉio estas tute obskure. Mi puŝas pordon kaj trovis junulon kaj junulinon, kiujn mi eble perturbis. La muzeo estas tre malgranda, kaj, male al kio estas skribita en la gvidlibro "Lonely Planet" ne ekzistas ebleco de gustumi aŭ aĉeti. Ekde freŝdata leĝo, ili ne plu vendas. Ili eksportas, precipe al Germanio, kaj provizas grandajn hotelojn.
Mi trovas malgrandan historian muzeon, kun salono dediĉita al la Judoj de Uzbekio, kiuj venus ĉirkaŭ 500 jarojn antaŭ la naskiĝo de Jesuo Kristo, kaj parolas apartan lingvon. Restus proksimume 10.000 el ili.
Poste mia atento estas tirata al panisto kiu bakas kuketojn sur la trotuaro en granda forno sur la grundo. Mi trairas la urban parkon, kaj konstatas ke ankaŭ ĉi tie ne estas benkoj. En la vespero, mi manĝas en malgranda restoracio en la "nova" urbo kun larĝaj avenuoj. La restoracio personaro estas tre amikema kaj provas diskuti.

Il y a plus de 30 mille juifs en Ouzbékistan. Ils ont la possibilité d’y avoir une vie calme et propère. (Islam Karimov, président de l’Ouzbékistan)
Beaucoup de juifs arrivant en Israël de différentes parties du monde n’ont pas eu une attitude aussi amicale et attentive de leur ancienne patrie, comme les juifs de Bukkara ont en Ouzbékistan (Nataniahu, premier ministre d’Israël)

Pli el 30 miloj judoj lodgxas en Uzbekio. Ili havas la ebleco de kviete kaj prospere vivi (Islam Karimov, prezidento de uzbekio)
Multaj judoj alvenante en Israelo el diversaj partoj de la mondo ne recevis tiel amikema kaj atentema sinteno el sia antaŭa patrio (Nataniahu prezedento de Israelo)