Je démarre à six heures du matin pour profiter de la fraicheur. Le problème est qu’il y a un vent qui soulève la poussière. C’est particulièrement désagréable.
Je parts dans la direction opposée à ce que je voulais faire. Je me retrouve sur de grandes avenues, et finis par rentrer à l’auberge.
Vers huit heures, je parts de nouveau, cette fois dans la bonne direction. Je visite le château du dernier émir de Boukhara, la prison attenante, et une multitude de mosquées, madrasa et mausolées, tous envahis par des magasins de souvenir.
Cette fois, je suis dans un pays touristique. Il y a même des groupes de français (je m’approche d’un dans la forteresse pour profiter des explications de leur guide).
Je voulais déguster du vin ouzbek à une adresse donnée dans le guide « Lonely Planet », mais je me fais refouler.
Je rentre à l’hôtel et laisse passer la chaleur de midi à quinze heures trente, puis repars visiter le musée artistique. Il y a des salles dans un peu toutes les directions. On les ouvre spécialement pour moi.
Je trouve un cybercafé. J’arrive à consulter les messages, mais pas à accéder au site Radio France International pour avoir des nouvelles. Apparemment, les sites d’information sont bloqués.
Dans la soirée, je m’infiltre à un spectacle pour touristes dans une ancienne madrasa. Je paye quand même treize euros, plus deux euros pour un verre de vin ouzbek rouge. Le vin est râpeux. Le spectacle est assez quelconque et comprend un défilé de mode ouzbek. Le repas comprend une salade de tomate et concombre, et une espèce de goulasch.

Mi komencas je la sesa matene por ĝui la malvarmecon. La problemo estas ke estas vento kiu levigas polvon. Tio estas aparte akra. Mi eraras de direkto. Mi troviĝas je grandaj avenuoj kaj finfine revenas al la gastejo.
Je la oka horo, mi foriras denove, ĉifoje en la ĝusta direkto. Mi vizitas la kastelon de la lasta emiro de Bukhara, la apuda malliberejo, kaj amaso da antaŭaj moskeoj, islamaj lernejoj kaj maŭzoleoj, ĉiuj invaditaj de memoraĵoj vendejoj. Tiu fojo mi estas en turisma lando. Tie estas eĉ grupoj da francioj (mi alproksimiĝas unu en la fortikaĵo por ĝui la klarigojn de ĝia gvidisto).
Mi volis gustumi uzbekian vinon en la adreso donita en la gvidilo "Lonely Planet" , sed mi ne estas akceptita.
Mi repozas en la hotelo dum la plej varmeco de la dek dua ĝis dek kvina kaj duono horo, kaj poste iras viziti la muzeon de la arto. Tie estas kelkaj ĉambroj en ĉiuj direktoj. Ili malfermas ilin speciale por mi.
Poste mi trovas interreto-kafejon. Mi povas legi miajn mesaĝojn, sed ne konektiĝi al la sitejo de Radio France International por legi novaĵoj. Ŝajne, ke novaĵoj siteloj estas blokitaj.
En la vespero, mi infiltras min al spektaklo por turistoj, en antaŭa madrasa. Mi tamen pagas dek tri eŭrojn, plus du eŭrojn por unu glason de uzbeka ruĝa vino. La vino estas raspa. La programo estas iomete neinteresa kaj inkluzivas parado de uzbeka modo. La manĝo konsistas el salato de tomato kun kukumo, kaj speco de goulago.

La quatrième cellule et la plus infame était connue comme « kanakhona » ou la fosse à la vermine : un trou de 6,5 mètres d eprofondeur avec une grille d’acier, accessible seulement par une corde de six mètre.
La fosse à la vermine était réservée aux habitants de la prison les plus en disgrace.

La kvara ĉelo kaj la pli malkonforta estis konata kiel « kanakhona » aux fiinsektaĉoj truo, ponfonde de 6.5 metroj fermita per fero krado, enirantebla mur per ses metroj ŝnuro.
La fiinsektaĉoj truo estis rezervita por la plej malestimataj malliberuloj.