Dimanche 28 février 2016
Deux heures du matin : l’aéroport tour ne au ralenti. Quelques restaurants et cafés sont ouverts : je commande un expresso. Le gars me fais un long discours qui se termine par « cinq minutes ». Au bout d’une quart-heure, sans expresso, je parts.
L’enregistrement pour le vol « turkish airline » ouvre vers trois heures. Me voici débarrassé de mon gros sac. Je passe les différents contrôles. Dans la zone hors-taxe, je mange une soupe tiède dans le dernier « mou mou » de ce voyage. J’achète une bouteille de cognac arménien dans les boutiques hors taxe.
A cinq heures trente, l’avion décolle en direction d’Istanbul. Là , j’ai trois heures d’attente, puis monte dans un autre avion en direction de Paris-Charles de Gaulle. J’y arrive vers quatorze heures.
Curieusement, je n’ai aucun problème de transport entre l’aéroport et mon appartement. Il faut dire que c’est dimanche.
Il me faudra plusieurs jours pour récupérer des deux dernières nuits et du décalage horaire.

Dimanĉon la 28an de februaro2016
Je la dua horo matene: la flughaveno funksias malrapide. Kelkaj restoracioj kaj kafejoj estas malfermitaj: Mi ordonas espresso. La ulo faras min longan paroladon, kiu finiĝas per "kvin minutoj". Post kvarono de horo, sen espresso mi foriras.
La giĉetoj por la flugo "turka aerolíneoj" malfermiĝas je la tria horo matene. Tie mi forigi mian grandan sakon. Mi sukcesas trapasi la diversaj kontroloj. En la butika spaco, mi manĝas varmetan supon en la lasta "mou mou" restoracio de tiu vojaĝo. Mi aĉetas botelon de armena konjako en senimposta vendejo.
Je la kvina horo kaj tridek minutoj, la aviadilo ekflugas en la direkto de Istanbulo. Tie, mi devas atendi tri horojn. Poste mi eniras alian aviadilon al Parizo-Charles de Gaulle. Mi alvenas ĉirkaŭ la dua horo vespere.
Kurioze, mi ne havas problemon de transporto el la flughaveno al mia apartamento. Certe, estas dimanĉo.
Mi bezonas plurajn tagojn por repozi el la lastan du noktoj kaj la horo diferenco.