Lundi 2 juin 2014 Raja arrive à l’auberge vers onze heures, comme prévu. Presque aussitôt une autre espérantiste, qui travaille dans le tourisme, nous rejoint avec sa voiture, et nous prenons la route de Moscou.
Un peu plus loin, nous nous arrêtons à un monument aux victimes de la répression politique. Beaucoup ont été exécutés et enterrés ici en 1937, 1938. Il y a deux noms allemands, morts en 1942, et beaucoup, beaucoup de noms.
Ensuite, nous arrivons à la limite Asie-Europe (Iekaterinbourg est en Asie). Il y a petit monument, beaucoup de rubans laissés par des amoureux, et un mur de bouteilles de champagne, laissées par des mariés venus se faire photographier ici.
Nous repartons vers le site où les corps de la famille royale et de leurs suivants ont été jetés dans un puits de mine de charbon puis retrouvés. Les corps sont maintenant à Saint Petersburg.
L’endroit est agréable, arboré. Il y a six chapelles en bois, et une en reconstruction, suite à un incendie.
Nous rentrons, et nous arrêtons dans un quartier dédié à une très grande usine. On nous permet de visiter un petit musée à l’entrée, avec une guide enthousiaste. L’usine a fabriqué des engins de chantier, sans chenille, mais comme marchant avec des similis pieds. A l’époque de Kroutchev, elle a aussi fabriqué des éléments de cuisines. Après une période de fermeture, l’activité est repartie, maintenant que « la pérestroïka est terminée ». Elle a été privatisée, mais l’actionnaire principal est maintenant Gazprom, Compagnie d’Etat.
De retour à Iekaterinbourg, nous mangeons dans un petit restaurant dont la serveuse a le type asiatique. Mes anges-gardiennes me laissent ensuite prés d’un parc, en me donnant rendez vous à la gare.
Je me promène un peu, puis me rend à la gare pour le départ de mon train. Cinq minutes avant le départ, Raja arrive pour me dire au revoir et me remettre des petits souvenirs, d’elle et de son amie guide.

Raja alvenas ĉe la gastejo je proksimume dek unu horoj, kiel atendita. Preskaŭ tuj alia esperantistino, kiu laboras en la turismo, alvenas ankaŭ, kun ŝia aŭto, kaj ni sekvas la vojon al Moskvo.
Iom pli for, ni haltas ĉe monumento al viktimoj de politika subpremo. Multaj estis ekzekutitaj kaj enterigitaj tie en 1937, 1938. Ekzistas du germanaj nomoj, mortigitaj en 1942, kaj multaj, multaj nomoj.
Poste ni alvenas Azio-Eŭropo linion (Jekaterinburg estas en Azio). Tie estas malgranda monumento, multe da rubandoj forlasitaj de amantoj, kaj muro de botelojn da ĉampano lasitaj de edziĝintaj kiuj venis ĉi tien por esti fotitaj.
Ni alvenas la lokon kie la korpoj de la reĝa familio kaj iliaj sekvantoj estis ĵetitaj en fosaĵon de karbominejo kaj poste trovitaj. La korpoj estas nun en Sankta Petersburgo.
La loko estas bela, arbara. Ekzistas ses lignaj kapeloj, kaj unu en rekonstrueco sekvante incendio.
Ni revenas, kaj haltas en kvartalo de Jekaterinburg dedicita al granda fabriko. Ni vizitas malgrandan muzeon ĉe la enirejo, kun entuziasma gvidantino. La uzino fabrikis konstruo maŝinojn, sen raŭpon, sed kiel pasante per feraj piedoj. Je la tempo de Ĥruŝĉov, elementoj de kuirejoj estis ankaŭ faritaj ĉi tie. Post periodo de fermiĝo, la aktivado rekomencis, nun ke "perestrojko estas finita." La fabriko estis privatigita, sed la ĉefa akciulo estas nun Gazprom, ŝtato Kompanio.
Reen al Jekaterinburg, ni manĝas en malgranda restoracio kie laboras azia tipo kelnerino. Miaj gardistanĝeloj lasas min proksime de parko, rendevuonte ĉe la stacidomo.
Mi marŝas iom kaj poste iras al la stacidomo por la foriro de mia trajno. Kvin minutojn antaŭ la foriro, Raja alvenas por adiaŭi min kaj doni al mi kelkajn memorojn el ŝi kaj sia gvidamikino.