Comme je n’avais rien de mieux à faire, je suis allé de bonne heure à la gare et ai patiemment attendu le train. Le trajet se fait au milieu des champs et des rideaux d’arbres avec quelquefois un arrêt dans une ville que je ne connais pas. Le wagon est surtout occupé par des ouzbeks qui vont à Tachkent. Le personnel de la société de chemin de fer est assez sympathique. J’avais acheté des provisions, et voila qu’il y a un wagon restaurant et une vente ambulante dans le train. J’ai vu quelques collines à l’horizon : peut être l’Oural. Je suis sur une place en bas, sur le coté : je dois choisir entre les configurations table, ou couchette. Ici, pendant la journée, beaucoup de gens s’allongent : c’est plus reposant. Il y a plein de pollen qui entre dans le train par les fenêtres. J’ai du me mettre en sens inverse de la marche pour ne plus en recevoir dans la figure. Ma question est : quand passerons-nous la frontière ?

Kiel mi havas nenion pli bona farenda, mi iras frue al la stacidomo kaj atendas la trajnon. Post la foriro, la vojo estas tra kampoj kaj linioj da arboj kun iuj haltoj en urboj, kiuj mi ne konas. La vagono estas plejparte okupita de Uzbekoj iranteTaŝkenton. La fervoja kompanio dungitaro estas amikema. Mi aĉetis provizojn, kaj mi vidas nun ke estas vagono-restoracio kaj vendeco de manĝaĵo en la trajno. Mi vidas malmultajn montetoj sur la horizonto: Eble la Uraloj montaroj. Mi havas malsupran lokon sur la flanko, Mi devas elekti inter la formoj table aŭ lite. Ĉi tie, dum la tago, multaj homoj ripozados kuŝiĝantaj, Tio estas pli relaksante. Tie estas multe da poleno enirante la trajno tra la fenestroj. Mi devasi sidiĝi en la inversa direkto de la vojaĝo por ne plu ricevi ĝin en la vizaĝo. Mia demando estas: kiam ni pasos la landlimon?