Nous arrivons au contrôle frontalier russe vers minuit ; ça dure à peu prés une heure : on nous fait assoir tous du même coté des compartiments. Il y a une visite soigneuse du wagon pour voir si personne n’y est caché.
Après il y a ramassage des passeports classés par compartiments, puis remise à chacun de son passeport, contre remise de la fiche d’immigration (le papier reçu à l’entrée de la Russie). En tant que seul occidental dans un wagon d’ouzbeks, je ne passe pas inaperçu. Mon passeport est traité à part.
Vers deux heures trente du matin, c’est le poste frontière ouzbek : ici encore on nous fait remplir une fiche d’immigration (questionnaire en russe), puis on ramasse les passeports. Je suis en pyjama, et appelé par le policier de l’immigration : il me demande où je vais, d’où je viens, pourquoi, et où est mon visa. Heureusement, je suis en règle. Je récupère mon passeport en même temps que les autres passagers.
Ensuite, il me faut trouver de l’argent pour payer mon excursion à la mer d’Aral. Vers sept heures, la train fait un arrêt prolongé à Aqtobe : je cours à la gare, trouve un distributeur, et retire 60 000 tengues (300 euros) en trois fois. Je retourne au wagon : il ne me reste plus qu’à attendre mon arrivée à Aral More vers vingt heures. Je réussi à me laver le visage au seul WC du opérationnel wagon. Le paysage est de la plaine avec des broussailles.
Il a fait un peu froid vers quatre heures du matin. A huit heures, il fait chaud de nouveau.
De temps en temps, on aperçoit un cimetière avec des mausolées en forme de dôme.
Des vendeurs et des vendeuses passent dans le train proposant des téléphones portables, ou des coques) , des jouets, des vêtements d’enfant, de l’argent ouzbek.
J’arrive à Aral more alors que l’ambiance vient de se détendre dans le wagon. Chacun veut être pris en photo avec moi.
Le guide de l’ONG Aral Tenizi m’attend à la gare. Il m’emmène à la maison où je vais passer la nuit ; on me sert une soupe délicieuse, et ensuite nous prenons le thé et mangeons tous ensemble, la famille et moi.

Ni alvenas al la rusa landlimo kontrolo ĉirkaŭ la noktomezo; ĝi daŭris ĉirkaŭ unu horon: ni devas sidi sur la sama flanko de la kupejo. Tie estas serioza kontrolado de la vagono por vidi ĉu neniu estas kaŝita.
La pasportoj estas kolektitaj, laŭ la ordo de la kupeoj. Ili estas redonitaj kontraŭ kolektado de la enmigreco formo (la papero donita ĉe la eniro en Rusio). Kiel la nura okcidentano en uzbeka vagono, mi estas speciala kazo. Mia pasporto estas aparte procesita.
Je ĉirkaŭ du horoj kaj duono matene, ni alvenas al la uzbeka landlimo kontrolo. ni devas plenigi enmigreco formon (en Kazak aŭ rusa) kaj pasportoj estas prenitaj. Mi estas en piĵama kaj vokita de la enmigreco policisto: Li demandas min, kien mi iras de kie mi venas, por kio, kaj kie estas mian vizon. Feliĉe, ĉio estas en ordo. Mi ricevas mian pasporton reen samtempe, ol la aliaj pasaĝeroj.
Poste, mi devas trovi monon por pagi mian ekskurson al la Aral Maro. Je la sepa horo, la trajno haltas momenton en Aqtobe. Mi kuras al la stacidomo: estas disdona aŭtomato: Mi eltiras 60.000 Tengojn (300 eŭrojn) en tri fojoj. Mi revenas al la vagono: La sola afero, kiun mi devos fari nun estas atendi mian alvenon en Aral More je ĉirkaŭ la dudek.
Mi sukcesas lavi mian vizaĝon en la nur unu operacia necesejo de la wagono. La pejzaĝo estas ebena kun arbustoj. Estis iom malvarme ĉirkaŭ kvar horoj matene. Je la oka horo, estas varma denove. De tempo al tempo, ni vidas tombejoj kun kupolaj maŭzoleoj.Gevendistoj de poŝtelefonoj, (aŭ ŝeloj), ludiloj, infanaj vestojn, uzbekan mono pasas tra la trajno
Ni alvenas je Aral More ĝuste kiam la etoso komencas malstreĉiĝi en la wagono. Ĉiuj volas esti fotitaj kun mi. La gvidisto de la NRO « Aral Tenizi » atendas min ĉe la platformo. Li kondukas min al la hejmo kie mi pasigos la nokton; ili servas al mi bongustan supon, kaj poste ni trinkas teon kaj manĝas kune, la familio kaj mi.