Tout se déroule comme je l’avais planifié. Je me lève à six heures, prépare mon sac, prend mon petit déjeuner à sept heures, et quitte l’auberge à sept heures trente.
Je trouve tout de suite un minibus pour Ourgent où j’arrive vers huit heurtes trente. Le minibus me laisse prés d’un marché : je fais quelques courses en prévision du voyage en train, puis prend le bus no 19 pour la gare.
Je suis bien en avance à la gare. J’attends confortablement installé sur une banquette ; on n’entre dans la gare qu’après deux contrôles : un pour le billet, et un pour le bagage.
Vers onze heures, le train est en gare. Je trouve facilement mon wagon et ma place ; Il fait très chaud. Les gens sont trempés de sueur . Le paysage varie entre le désert, la steppe et de la verdure, avec même quelquefois des emplacements inondés ressemblant à des rizières.
Des marchands passent à l’intérieur du train avec des bouteilles d’eau, du poisson séché, des tomates, des concombres, du pain.

Ĉiu iras kiel mi planis. Mi leviĝas je la sesa, pretigas mian sakon, matenmanĝas je la sepa horo, kaj forlasas la gastejo je la sepa-tridek.
Mi tuj trovas minibuson al Ourgent. Mi alvenas je la oka tridek al bushaltejo en Ourgent. La minibuso lasas min proksime de bazaro. mi butikumas preparante la trajnvojaĝo. Poste mi prenas buson N-ro 19 ĝis la stacidomo.
Mi tute fruhas ĉe la stacidomo. Mi atendas komforte sur benko; Por eniri la stacidomon oni devas trapasi du kontrolojn: por la bileto kaj por la pakaĵo.
Je la dekunua la trajno alvenas al la kajo. Mi facile trovas mian vagonon kaj mian sieĝon. Varmegas. Homoj ŝvitas. La pejzaĝo estas ofte dezerto, stepo sed kelkfoje verdaĵo, eĉ kelkfoje inunditaj kiel kampoj de rizo.
Komercistoj pasas ene la trajno kun enbotelita akvo, sekigitaj fiŝoj, tomatoj, kukumoj, kaj panoj.