Jeudi 11 février 2016
L’avion décolle à minuit. Pendant le vol, j’ai le temps de regarder un film sur l’échange des espions russes et américains en 1960 : de quoi faire un peu peur d’aller en Russie. L’arrivée se fait à trois heures trente du matin. Pour le contrôle des passeports, il y a au moins quinze guichets pour les russes et biélorusses, et un pour les autres nationalités. Nous étions trois étrangers dans l’avion, dont un turc et moi.
Le policier est impressionné par le nombre de visas sur mon passeport. Il examine la photo et visa russe avec une loupe, puis me laisse passer.
Les douaniers me laissent passer sans passer mon sac à la radio, quand ils voient que je viens de Paris. Je me retrouve à quatre heures trente dans un aéroport désert.
Heureusement, il y a une cafétéria ouverte :j’y prends un café au lait et un croissant (qui ne ressemble pas beaucoup à un croissant français au point de vue goût), et une petite bouteille d’eau. Il me reste à m’occuper jusque vers sept ou huit heures avant d’aller déposer mon sac à l’auberge Napoléon.
Le train entre l’aéroport et Moscou commence à fonctionner à six heures. J’y monte. Le train est confortable, et va à la « gare de Kiev ».
Dans le train, je discute avec un binational turc-russe (c’est du moins ce qu’il me dit). Nous parlons religion. Il est musulman.
Dans la gare de Kiev, je cherche une machine pour échanger mon coupon Iekaterinbourg-Astana contre un vrai billet de train. Je ne trouve pas. C’est assez fastidieux Et à chaque entrée dans la are, il faut passer son sac à la radio.
J’arrive à l’auberge Napoléon vers sept heures trente. Il d=fait très chaud à l’intérieur. Un lit est libre ;je l’obtient dés le matin. Je prends une douche, fait une petite lessive et regarde mes messages internet sur ma tablette.
Je ressorts. Il doit faire moins un ou moins deux degrés, mais il y a du vent. Ca commence à être sérieux. Les gens sont tout emmitouflés, avec de bonnets sut la tête.
Je passe à « visa-house », et obtient une invitation pour un nouveau visa d’un an, multi-entrées.
Vers midi, je mange dans un restaurant de la chaîne « Mou-Mou » sur l’Arbat (la rue piétonne la plus célèbre de Moscou) : une soupe, deux friands à la viande, du blé et des cerises au sirop pour trois cent quatre-vingt roubles, soit quatre euros.
Dans l’après-midi, je vais dire bonjour à mes collègues du centre de traitement CGG de Moscou , puis fait une reconnaissance à la gare de Kazan, de laquelle je partirai demain. Je fais bien, car j’ai du mal à la trouver ; elle est à la station « Komsomolskaia » Là quelqu’un m’aide à trouve rla salle des guichets, et les automates à billets. Puis, un autre homme, m’aide à obtenir mon billet définitif pour le trajet Iekaterinbourg-Astana.
Je rentre dans le quartier de Kitaï Gorod, où se trouve l’auberge, et déguste un chocolat chaudruse : très épais. J’en ai commandé un trop grand : je suis un peu ecoeuré.

Jaŭdon, la 11an de februaro 2016
La ekflugo alvenas noktomeze. Dum la flugo, mi havas tempon por rigardi filmon pri la interŝanĝo de rusaj kaj usonaj spionoj en 1960: tio faras min iom timi iri al Rusio. Alveno estas je la tria kaj duono horo matene. Pri pasport-kontrolo, estas almenaŭ dek kvin pordoj por la rusaj kaj belorusaj, kaj nur unu por aliaj nacionalecoj. Ni estis tri fremdulojn en la aviadilo, include unu turko kaj mi.
La oficisto estas impresita per la nombro de vizojn en mia pasporto. Li regardas la foton kaj rusan vizon kun lupeo, poste mi iras.
Doganistoj lasas min pasi sen trapasi mian sakon en la radioaparato, kiam ili vidas ke mi venas el Parizo. Mi troviĝas je la kvara horo en senhoma flughaveno.
Feliĉe, ekzistas kafejo: Mi prenas kafon kun lakto kaj lunarka bulko (kies gusto ne similas francan lunarkan bulko guston), kaj malgranda botelo de akvo. Mi ankoraŭ devas atendi ĝis ĉirkaŭ la sepa aŭ oka horo antaŭ iri al gastejo Napoleono lasi mian sakon.
La trajno inter la flughaveno kaj Moskvo komencas operacii je la sesa. Mi supreniras. La trajno estas komforta, kaj iras al la "Kievo stacidomo."
En la trajno, mi parolas al turka-rusa dunaciulo (almenaŭ tio estas kion li diris al mi). Ni parolas pri religio. Li estas islamano.
Ĉe la stacidomo Kiev, mi serĉas maŝinon por interŝanĝi mian Jekaterinburg-Astano kuponon kontraŭ vera trajno bileto. Mi ne povas trovi. Tio estas sufiĉe enuiga kaj al ĉiu eniro en la stacidomo, mi devas pasi mian sakon tra radioaparato.
Mi alvenas al la gastejo Napoleono je la sepa kaj tridek minutoj. Estas tre varma interne. Lito estas libera, mi povas ĝui el ĝi dum la mateno. Mi duŝiĝas, purigas kelkajn vestajojn kaj legas mesaĝojn en mia interreta tablojdo.
Mi eliras denove. La temperaturo devas esti minus unu aŭ du gradoj ekstere, sed ventas. Komencas estis serioze malvarma. Homoj estas enpakitaj kun ĉapelo sur la kapo.
Mi iras al "vizo-domo" firmaon kaj ricevas inviton por nova unujara vizo, multaj-eniroj.
Ĉirkaŭ tagmezo, mi manĝas en lokala restoracio "Mou-Mou" sur la Arbat (la plej fama strato, senaŭtoj en Moskvo): supon, kukojn kun viando interne, tritiko kaj ĉerizoj en siropo por tri centoj kaj dudek rubloj, almenaŭ kvar eŭroj.
Posttagmeze, mi iras saluti miajn eks-kolegojn en Moskvo CGG oficejo, kaj poste iras rekoni Kazan stacidomo, kie mi entrajniĝos morgaŭ. Estas malfacile trovi; ĝi estas al la metroo stacidomo "Komsomolskaya". Iu helpas min trovis la giĉet- bileto ĉambron kaj aŭtomat-billetvendejojn. Tiam alia viro, helpas min ŝanĝi mian kupon kontraŭ vera bileto por la Jekaterinburg-Astano trajno.
Mi eniras la Kitaj Gorod distrikto, apud la gastejo, kaj en kafejo, trinkas varman rusan ĉokoladon: tre dika. Mi ordonis tro: Mi iom naŭzas