Mardi 16 février 2016
La journée est consacrée à la visite de Astata.
Je commence par prendre un bus, en espérant rallier le centre ville. En fait, je m’apercevrai plus tard qu’il est tout prés de l’auberge.
Le froid est vif : -16 degrés. J’ai les doigts engourdis, je n’arrive plus à tourner les pages du guide et à manipuler mon appareil photo. Devant une mosquée, l’appareil déclare forfait : « problème dans le blloc optique ». Je trouve un centre commercial où me réchauffer.
M’étant repéré à la mosquée, il m’est facile de m’orienter. Je visite un grand centre commercial et de distraction pour les enfants, puis remonte une avenue avec des bâtiments officiels. Le plus intéressant est une tour surmontée d’une sphère dans laquelle on peut monter, et d’où on voit toute la ville.
Ensuite, je change quartier grace au bus numéro 40, et vais voir un centre de conférence en forme de pyramide.
Il est treize heures, je décide de rallier la gare pour reconnaitre le chemin et vérifier l’heure du train de demain. Le bus est bondé, le conducteur conduit comme un sauvage, et au terminus, je m’aperçois que je me suis trompé de sens. Je reste dedans, le contrôleur ne me demande pas de repayer. C’est un jeune, un vrai virtuose de la marche dans les bus roulants, et dans le slalom entre les passagers.
J’arrive finalement à la gare à quinze heures trente. J’ai bien du mal à trouver les horaires affichés.
A seize heures, c’est fait, j’ai encore un peu de temps pour visiter »le centre culturel du président » en principe, le musée le plus intéressant de la ville. Je prends un taxi (1000 tengues : 2,5 euros). Et à l’arrivée, je constate que ce n’est plus le même musée. Maintenant, c’est le musée de l’histoire de l’armée. Il ne me reste plus qu’à visiter celui là. Il y a vitrines sur la deuxième guerre mondiale, sur la guerre d’Afghanistan, sur l’antiquité é et le moyen âge et , apparemment, rien sur la guerre civile consécutive à la révolution d’octobre.
Je rentre à pied, en manquant plusieurs fois de tomber en raison de la glace. Sur le chemin, je remarque une « soucoupe volante » : c’est un cirque.
A l’arrivée, je me trompe de bloc et de porte. Après un moment de panique, je m’y retrouve grace aux photos faites en partant.
La température de la journée était -17 degrés.
Je prends le repas du soir à l’auberge ; 500 tengues (1,25 euros) pour des pâtes faites maison par une dame âgée, avec un peu de viande. A table, il y a deux jeunes filles belges, parlant flamand.  

Mardon la 16an de februaro 2016
La tago estas dedicita al vizito de Astana.
Mi komencas per eniri buson, esperante iri al urbocentro. Fakte, mi vidos, poste, ke ĝi estas tre proksime al la gastejo.
La malvarma estas intensa: -16 gradoj. Miaj fingrojn ridigiĝas, mi ne plu povas turni la paĝojn de la gvidlibro kaj manipuli mian fotilon. Antaŭ moskeo, la fotilo rezignas "problemo en la optika bloko". Mi trovas komerca centro kie varmiĝi. La fotilo akceptas de funkcii denove
Kiel mi estas apud la moskeo, estas facile orientiĝi.
Mi vizitas grandan butikumadon kaj ludan centron por infanoj kaj avenuon kun oficialaj konstruaĵoj. La plej interesa konstruaĵo estas turo pintita kun sfero en kiu ni povas iri, kaj el kie la tuta urbo estas vedebla.
Poste mi iras al alia kvartalo danke al la numero 40 buso, kaj vidas piramidforman konferencejon.
Estas la unua horo vespere. Mi decidas iri al la stacidomo por rekoni la vojo kaj kontroli la horo de la trajno morgaŭ.
La buso estas plenŝtopita, la ŝoforo kondukas kiel sovaĝulo, kaj ĉe la finstacio, mi rimarkas ke mi eraris senco. Mi restas en la buso, kaj la kontrolisto ne postulas ke mi repagas. Li estas juna, vera virtuozo de piediranta en la ruliĝanta buso, kaj en la slalomo inter pasaĝeroj.
Mi finfine alvenas ĉe la stacidomo je la dekkvina horo kaj tridek minutoj. Mi luktas por trovi eldonitaj horaroj.
Je la kvara, mi trovas la horarojn, Mi ankoraŭ havas iom da tempo por viziti "la kultura centro de la prezidanto" principe, la plej interesa muzeo de la urbo. Mi prenas taksion (1000 Tenge 2,5 eŭroj).
Kaj je la alveno, mi notas ke tio ne plu estas la sama muzeo. Nun estas la muzeo de la historio de la armeo. La sola solvo estas viziti tiu ĉi. Ekzistas montrofenestroj sur la dua mondmilito, la Afgana milito, pri antikvaj tempoj kaj la mezepoko sed ŝajne nenio sur la civila milito poste la oktobra Revolucio.
Mi iras hejmen piede, mankas plurfoje de fali sur glacio. Survoje, mi rimarkas "fluganta subtaso": tiu estas cirko.
Je la alveno, mi eniras malĝustan pordon. Post momento de paniko, mi trovas la bonan enirejo danke al fotoj prenitaj tiu ĉi mateno, eliranta.
La temperaturo de la tago estis -17 gradoj.
Mi vespermanĝas ĉe la gastejo; 500 Tenge (1,25 eŭroj) por pastoj manpreparitaj per maljuna virino kun iom da viando. Ĉe la tablo, estas du junaj belgaj knabinoj, parolante flandra.