Mercredi 17 février 2016
Après un petit déjeuner constitué de porridge, d’œufs sur le plat et de café, je prends le chemin de la gare. Je prends le bus numéro dix. Bizarrement, il n’ets pas bondé. J’ai même une place assise.
Autour de la gare, je fais quelques courses. Quel bonheur de parler quelques mots de russe. Dans la boutique, quand je dis que suis français, la vendeuse esquisse un pas de danse.
Le train ets à l’heure, J’ai quelques difficultés à trouver le quai numéro deux. En arrivant au wagon, un chariot est e train de livrer du charbon pour la « fontaine « d’eau chaude pour le thé.
Après e départ du train, le «pvovodnitsa » me fait signe de me changer dans son compartiment personnel au lieu des toilettes. C’est plus spacieux et sec par terre. J’enlève mes sous-vêtements thermolactyls : passer de -17 dehors à + 20 dedans, il faut bien cela.
Le train est presque complet. Je ne sais pas d’où il vient. Il est occupé par des famille kazakh avec ou sans enfants. Certains dorment, d’autres jouent aux cartes.
Le paysage est toujours splendide, avec de la neige.
Dans la soirée, je tente de jouer aux cartes avec mes voisins. Au bout d’un moment, je me fais remplacer, car je n’y comprends pas grand-chose à leur jeu.  

Merkredon la 17an de februaro, 2016
Post matenmanĝo konsistanta el kaĉo kaj frititaj ovoj kaj kafo, mi prenas la vojon al la stacidomo. Mi prenas la buson numero dek. Strange, ĝi ne esta superplena. Mi eĉ havas sidejon.
Ĉirkaŭ la stacidomo, mi faras kelkajn butikumadojn. Kia ĝojo paroli kelkajn vortojn de la rusa. En la butiko, kiam mi diras ke mi estas franco, la vendistino skizi danco.
La trajno estas skribita. Mi havas iun malfacilecon trovi la kajo numero du. Alveninte al la vagono, kamiono estas proksimume al ĝi transdonanta karbon por la varma akvo "fonto" por teo.
Post la foriro de la trajno, la " pvovodnitsa " diras per signoj ke mi povas ŝanĝi miajn vestaĴojn en lia persona kupeo. Estas pli vasta ol necesejo kaj la planko estas seka. Mi demetas mian varmajn subvestojn: movanta el -17eksteren al + 20 interne, mi devas faris.
La trajno estas preskaŭ kompleta. Mi ne scias el kie ĝi devenas. Ĝi estas okupita de Kazakhaj familioj kun aŭ sen infanoj. Iuj dormas, aliaj ludas kartojn.
La pejzaĝo estas ĉiam bela, kun neĝo.
Vespere mi provas ludi kartojn kun miaj najbaroj. Post momento, iun anstataŭas min, ĉar mi ne komprenas multe pri ilia ludo.