Jeudi 18 février 2016
Nous arrivons à la gare d’Almaty 2 à huit heures trente. Il faut traverser les voies à pied pour atteindre la gare. Je prends un faux taxi après avoir un peu marchandé : je m’en tire pour 1500 tengues (4 euros).
Il me laisse à cent mètres de l’auberge, mais cette fois je la trouve facilement. C’est un bâtiment complet. Le réceptionniste ne veut pas des euros . Je donne cinq mille tengues, je donnerai le reste après avoir changé de l’argent. J’ai un lit en dortoir de six lits, mais je suis le seul occupant de la chambre. Je commence par prendre une douche, puis faire une lessive. Il y a un séchoir à linge au dernier étage.
Je repars à la découverte de la ville. Je ne lui trouve pas beaucoup d’originalité par rapport par rapport aux autres villes de l’ex-URSS : grandes avenues, grands immeubles, théâtres, universités.
Première déception : je volais prendre un téléphérique pour voir les montagnes et la ville d’en haut : il ne fonctionne pas.
Je suis un circuit de huit kilomètres du guide « Lonely planet ». Sur le chemin , je m’arrête dans un café et mange un friand à la viande ; 1000 tengues ( 2,5 euros). Je voie une statue de deux héroïnes de la grande guerre patriotique , puis un mémorial aux soldats.
La grande avenue (Gogol avenue) est décevante : des boutiques de luxe, les même que dans les autres capitales. Je me demande comment ces chaines de magasins peuvent être rentable.
La rue suivante est piétonne et bien plus agréable : des peintures exposées, et je trouve un restaurant de cuisine locale ou russe à petit prix. J’y prends un peu de repos et mange pour huits euros. Ensuite je visite un marché pour gens ordinaires. Du coté des aliments, il y a beaucoup d’étalages de fruits secs.
Je vais prendre une photo de la gare d’Almaty 2 par laquelle je suis arrivé. Dans un passage souterrain pour y accéder, on vend des crêpes et des beignets.
Je décide de me rendre au bureau de poste, histoire de voir si on y vend des cartes postales. J’arrive bien à trouver la poste, mais on n’y vends que des cartes postales avec des fleurs, pour les anniversaires ou autre. Tant pis, c’est un pays sans cartes postales.
Il me reste un peu de temps. Je décide d’aller reconnaitre la gare routière d’où partent les minibus pour Bichkek au Kirghizistan. Je me positionne sur l’avenue qui y mène, et attends le bus numéro 33 qui « part de la gare routière ». Il arrive et j’y monte. L’ennuie, c’est qu’il y a du monde, et je loupe l’arrêt gare routière. Le bus met bien une heure pour arriver au terminus, dans la banlieue d’Almaty.
Je reconnais que nous sommes au terminus, quand le chauffeur descend pour uriner, avant de repartir.
Au retour, on m’arrête à la gare routière : j’y trouve les minibus pour Bichkek et le guichet. Mais au moment de repartir, je ne trouve pas l’arrêt du bus no 33. Il m’a sans doute laissé entre deux arrêts. Je me renseigne à une femme pour aller au centre ville : elle m’indique de prendre un bus dans l’autre sens. Cela ne correspond pas à la carte et à la boussole.
Ce n’est pas la première fois que l’on m’indique la direction exactement opposée dans ce genre de pays. J’avance à pied, il fait nuit noire, à la recherche de l’arrêt du bus 33 qui devrait me ramener au centre ville.
Il y a bien un arrêt de bus, mais d’indication des numéros des bus qui s’y arrêtent. J’opte pour un faux taxi. Je fais signe, une voiture s’arrête avec deux jeunes hommes. Je montre un billet de 500 tengues (1,25 euros), pour aller au métro. C’est d’accord.
Ils essayent de discuter un peu. Je les quitte à une station de métro. J’ai encore une petite difficulté à trouve l’auberge, mais j’ai pris des points de repère. Il est neuf heures du soir, je m’arrête pour manger dans un restaurant local (1150 tengues : 3 euros).
Ouf, une journée bien remplie, mais pour aller à la gare routière, il faudra opter pour un faux ou vrai taxi.  

Ĵaŭdon la 18an de februaro, 2016
Ni alvenas al la stacidomo Almaty 2 je la oka kaj duono matene. Ni devas transiri la trakojn piede por atingi la stacidomon. Mi uzas neoficialan taksion.
Post iom marĉandeco, la prizo estas 1500 Tenge (4 eŭroj). Ĝi lasas min cent metroj for de la gastejo, sed ĉifoje mi trovas ĝin facile. Ĝi estas kompleta domego.
La akceptisto ne akceptas eŭrojn. Mi pagas kvin mil Tenge. Mi donos la reston post ŝanĝi monon. Mi havas liton en dormoĉambro de ses litoj, sed mi estas la sola loĝanto de la ĉambro.
Mi komencas per duŝi min kaj lavi kelkaj vestajoj. Estas sekigita rako en la supra etaĝo.
Mi komencas esplori la urbon. Mi ne trovas ĝin multe originala kompare al aliaj urboj de la eksa Sovetia Uniono: larĝaj avenuoj, grandaj konstruaĵoj, teatroj, universitatoj.
Unua seniluziiĝo: Mi intencis preni telfero por vidi la montojn kaj la urbon de supre: ĝi ne funksias.
Mi sekvas ok kilometroj cirkvito de la "Lonely Planet" gvidlibro.
Survoje mi haltas ĉe kafejo kaj manĝas frandaĴo; 1000 Tenge (2,5 eŭroj). Mi vidas statuon de du heroinoj de la Granda Patriota Milito, kaj monumento al la soldatoj.
La granda avenuo (Gogol Avenuo) estas seniluziiga: luksaj vendejoj, la samaj kiel en aliaj ĉefurboj. Mi scivolas kiel tiuj vendofirmaoj povas profitdoni.
La sekva strato estas peidira kaj pli agrabla: elmontritaj pentraĵoj, kaj mi trovas lokan aŭ rusan restoracion kun nemultekostaj prezoj.
Mi iom ripozas kaj manĝas por ok eŭrojn. Poste mi vizitas merkaton por ordinaraj homoj. Flanke de manĝaĵo elmetaĵoj, estas multaj sekigitaj fruktoj elmetaĵoj.
Mi volas foti la Almaty stacidomo 2 per kiu mi alvenis. En subpasejo por iri al ĝi, iu virino vendas krespoj kaj benjetoj.
Mi decidas iri al la poŝtoficejo, por vidi ĉu ili vendas poŝtkartojn. Mi povas bone trovi la ejon, sed oni vendas nur poŝtkartojn kun floroj por naskiĝtago aŭ aliaj. Domaĝe, kazahio estas lando sen poŝtkartoj.
Mi ankoraŭ havas iom da tempo. Mi decidas rekoni la busostacidomo de kie foriras la minibusoj al Biŝkeko en Kirgizio.
Mi staras sur la avenuo kondukanta al ĝi, kaj atendas la buso numero 33 indikita en la gvidlibro kiel « el la busostacidomo ».
Ĝi venas, kaj mi engrimpas. La enuo, estas ke staras multajn homojn, kaj mi maltrafas la halto busostacidomo.
La buso prenas pli ol unu horo por atingi la finstacio sur la periferio de Almaty. Mi rekonas ke estas la terminalo kiam la ŝoforo eliras por urini, antaŭ forirado.
En reveno, ni haltas ĉe la busstacidomo: Mi trovas la minibusojn al Bishkek, la giĉeton. Sed lasinte, mi ne trovas la bushaltejo de la buso numero 33. Ĝi certe lasis min inter du haltoj.
Mi demandas al virino por iri urbocentro: ŝi diras min ke mi devas preni buson en la alia direkto. Tio ne respondas al la mapo kaj kompaso.
Tiu ne estas la unua fojo ke iu diras al mi ekzakte la kontraŭa direkto en tiaj landoj. Mi iras piede, estas malhela, serĉante la bushaltejo 33 kiuj devus konduki min al urbocentro.
Estas multaj bushaltejo, sed ne 33 en la indiko de la busoj kiuj haltas tie.
Mi Elektas falsa taksio. Aŭto kun du junaj viroj haltas. Mi montras bileton por 500 Tenge (1,25 eŭroj) por iri al la metroo. Estas konsentite.
Ili provas paroli iom. Mi lasas ilin al metro-stacio. Mi ankoraŭ havas iom malfacileco por trovi la gastejo, sed mi prenis lokakizeĉoj. Estas la naŭa vespere, mi haltas manĝi ĉe loka restoracio (1150 Tenge: 3 eŭroj).
Estis plej, okupita tago, sed por iri al la busstacidomo, mi elektas taksion falsan aŭ veran.