Lundi 27 novembre 2017
Journée de voyage entre Vientiane et la plaine des jarres.
Je pars de l’auberge vers sept heures. Je commence dans un tuk-tuk puis dans un minivan confortable, avant d’échouer dans un petit bus que l’on remplit à fond.
Les sièges sont conçus pour des laotiens : j’ai bien du mal à caser mes jambes.
Les gens sont sympathiques. Ma voisine s’endort sur mon flanc. A quatorze heures, nous faisons une halte pour le repas. Je mange en compagnie d’un des passagers laotiens.
Le paysage au départ est plat aves des rizières. Ensuite, nous passons dans des montagnes couvertes de forêts, pour à la fin, nous retrouver dans une plaine.
A l’arrivée, pas de tuk-tuk. Finalement, il y en a un qui arrive. Le problème est qu’il ne connait pas la Candy guest house, dans laquelle j’ai réservé. Avec l’employé de la gare routière, nous téléphonons : personne ne décroche. Finalement, le chauffeur de tuk-tuk arrive à avoir quelqu’un au téléphone.
Il me demande cinq euros. C’est cher pour le pays, mais je n’ai pas le choix. Enfin il m’amène à la l’auberge.
Je comprends pourquoi le téléphone ne répondait pas : ils font une musique assourdissante. On me donne une chambre : deux grands lits, et une salle de bain avec toilettes.
Je ressors à la recherche d’un restaurant. J’en trouve un pas loin. Je suis le seul client je mange du riz frit avec de porc, accompagné d’une bière laotienne : 3,5 euros.

Lundo 27an de novembro 2017
Taga vojaĝo inter Vientiane kaj la ebenaĵo de kruĉoj.
Mi lasas la gastejon ĉirkaŭ la sepa. Mi komencas en tuk-tuk tiam en komforta minivano, antaŭ esti en malgranda buso plenplena.
La sidlokoj estas desegnitaj por laotanoj: mi havas malfacileco por ordigi miajn krurojn.
La homoj estas gentilaj Mia proksimulino dormas sur mia flanko. Je la dua horo post tagmezo ni haltas por tagmanĝi. Mi manĝas kun unu el la laotiaj pasaĝeroj.
La pejzaĝo ĉe la komenco estas plata per rizo-kampoj. Tiam ni trairas montojn kovritajn per arbaroj, fine ni troviĝa en ebenaĵo.
Al la alveno, ne tuk-tuk. Fine, unu alvenas. La problemo estas, ke li ne konas la gastejon, en kiu mi rezervis. Kun la dungito de stacidomo, ili vakas telefone.: neniu respondas. Fine, la tuk-tuk-ŝoforo sulcecas paroli kun iu..
Li demandas al mi kvin eŭrojn. Tio estas multekosta por la lando, sed mi ne havas elekton. Fine li alportas min al la gastejo.
Mi komprenas, kial la telefono ne respondis: ili faras surdiĝantan muzikon. Mi estas donita ĉambro: dum du litoj, kaj banĉambro kun necesejo.
Mi eliras serĉante restoracion. Mi trovas unu ne malproksime. Mi estas la sola kliento, mi manĝas fritita rizo kun porko, akompanata de laotea biero: 3.5 eŭroj.