J’ai mal dormi dans mon lit-capsule : pas suffisamment d’air, trop chaud. Un voisin a ouvert une fenêtre : alors c’était le bruit qui gênait, jusqu’à ce que je me décide à aller la refermer.
Je me lève à cinq heures, en faisant le minimum de bruit et de lumière. La cuisine de l’auberge est fermée : donc pas de café ou de thé. Heureusement, j’ai acheté des « viennoiseries » hier en prévision du petit déjeuner.
J’arrive à l’arrêt du bus à six heures moins le quart, cherche un endroit où prendre un café, n’en trouve pas, et revient à six heures dix.
A six heures et demie, un minibus arrive : nous ne sommes que quatre passagers, dont une qui descendra avant la frontière.
Un premier contrôle a lieu pour sortir de l’union européenne, ensuite, nous avons un « checking point » pour vérifier que nous avons bien le visa, et un nouveau contrôle pour entrer en Russie. Pour celui-là, il faut descendre du véhicule avec nos bagages, et passer à un guichet, où on nous tamponne le passeport.
Beaucoup de policiers sont des femmes, lors de ces contrôles. Les polonaises sont plus souriantes que les russes. L’ensemble des formalités a pris environ une heure.
Nous arrivons à la gare routière de Kaliningrad, située à côté de la gare de chemin de fer sud. J’ai trois objectifs : obtenir de l’argent russe, trouver l’auberge, trouver la gare routière de mon prochain départ, Köningauto, et y acheter mon billet pour la Lituanie.
Pour l’argent, je trouve un distributeur DAB dans la gare routière d’arrivée : l’ennui, c’est que j’obtiens seulement une grosse coupure de mille roubles (vingt-cinq euros). Ceci n’est pas pratique si je dois prendre un bus.
Pour l’auberge, c’est plus sportif : j’ai deux plans : un sur le guide « Lonely planet » un sur la réservation d’auberge. J’ai du mal à m’y retrouver. A l’emplacement situé sur le guide : pas d’auberge : elle a déménagée. J’ai du mal à raccorder le plan des environs de l’auberge, sur la réservation, et le plan général de la ville sur le guide. C’est simple, l’auberge est en périphérie, à la limite du plan de la ville.
Après deux heures de marche, avec mon sac sur le dos, et avoir demandé mon chemin à au moins dix personnes, j’y arrive, et pose mon sac.
Je repars avec l’objectif suivant : la gare routière Königauto. Après avoir attendu un bon moment un bus normal, je monte dans un minibus, numéro 63. Il me ramène au centre-ville pour vingt roubles (0,40 euros). Là je marche encore deux heures, demande mon chemin, et fini par arriver à la gare routière, avenue de Moscou. Je prends mon billet pour Klaipėda, en Lituanie, pour dimanche prochain à onze heures quinze. Compte tenu de la distance depuis l’auberge, j’ai abandonné l’idée de prendre celui à sept heures du matin.
Je repars à pied, et arrivé au centre-ville, je m’aperçois que je n’ai plus mon guide de voyage. J’y retourne, en trolleybus cette fois. Il est bondé, mais il y a une contrôleuse, pas toute jeune, qui se glisse entre les gens, et fait payer le trajet.
Je retrouve mon guide de voyage, oublié sur une table dans la gare routière. Pour le retour, je prends un minibus, mais, pas de chance, il tourne au bout d’un moment, et je dois rejoindre le centre-ville à pied.
Je me choisis un restaurant sur la place Pobedy, pour le repas du soir. C’est très grand, en sous-sol. Beaucoup de jeunes y boivent de la bière. Ici pas d’interdiction de fumer, les gens fument beaucoup, y compris les jeunes filles. Je mange un bortch (soupe à la betterave), une salade au calmars et bois un demi litre de bière, pour cinq cent quatre-vingt roubles (douze euros). C’est correct.
Je rentre avec le minibus soixante-trois. Surprise, le voilà qui bifurque : l’itinéraire retour est différent de celui de l’aller. Je finis quand même par rejoindre mon point de départ. Ouf.
A l’auberge, je partage la chambre avec un hongrois, très bavard. Ca sent une odeur de pieds sales.

Mi malbone dormis en mia kapsula-lito : ne sufiĉe da aero, tro da varmeco. Najbaro malfermis fenestron : tiam la bruo ĝenis, ĝis mi decidas iri fermi ĝin.
Mi leviĝas je la kvina matene, faranta la plej malmulte da bruo kaj lumo kiel eble. La kuirejo de la gastejo estas fermita. Do ne kafon, ne teon. Feliĉe, mi aĉetis kelkajn kukojn heriaŭ por matenmanxo.
Mi alvenas al busaltejo je la kvarono antaŭ la sesa, serĉas lokon por preni kafon. Mi ne trovas, kaj revenas je la sesa kaj dek minutoj.
Je la sesa kaj duono, minibuso alvenas : ni estas nur kvar pasaĝeroj, el kiuj unu virino elbusiĝos antaŭe la landlimo.
Unua kontrolo alvenas por eliri eŭropa unio, poste estas unu « checking point » por kontroli mi havas po vizon, kaj unu alia kontrolo por eniri Rusion.Por tiu ĉi, ni devas foriri la veturilon kun miaj bagaĝojn, kaj pasi al giĉeto, kie iu stampas la pasaporton
Multaj policistinoj, dum kontroloj. Polinoj pli ridetas ol rusinoj. La tutaj formalĵoj daŭras ĉirkaŭ unu horo.
Ni alvenas al busa stacidomo de Kaliningrad, apud la sude trajna stacidomo. Mi havas tri celoj : akiri rusan monon, trovi la gastejon, kaj trovi la busa stacidomo por mia segvanta foriro : Köningauto, kaj tie aĉeti mian bileton al litovio.
Pri mono, mi trovas disdona aŭtomato DAB en alvena busa stacidomo : la enuo estas ke mi obtenas nur unu gravan monbileton de mil rubloj (dudek kvin eŭroj)
Pri la gastejo, estas pli sporte : mi havas du mapetoj : unu en la gvidlibro « Lonely planet » kaj unu sur la papero pri la rezervado de la gastejo. En la loko montrita en la gvidlibro : neniu gastejo : ĝi translogxiĝis. Mi malfacile kuplas la mapeto en la rezervado de la gastejo kun la mapeto de la urbo en la gvidlibro. Estas simpla , la gastejo etas for de la centro de la urbo, al la limo de la mapeto de la urbo.
Post du horoj da marŝo, kun mia dorsosako, kaj havi demandi almenaŭ dek fojoj al homoj mian vojon, mi alvenas kaj elmetas mian sakon
Mi foriras denove por la sekvanta ĉelo : la busa stacidomo Königauto. Post havi atendinta unu longa tempo pri unu buso, mi eniras en minibuso, numero sesdek tri. Ĝi alkondikas min al urbocentro por dudek rubloj (kvardek centimoj de eŭro). Tie, mi marŝas ankoraŭ du horojn, demandas mian vojon, kaj fine alvenas al busa stacidomo, avenuo de Moskvo. Mi prenas mian bileton por Klaipėda, en Litovo, la venontan dimanĉon, je la dek oka kaj dek kvin minutoj. Konsiderante la distanco el la gastejo, me rezignas la ideo de preni la buso je la sesa matene.
Mi revanas piede kaj alvenas en urbacentro, mi konstatas ke mi ne havas mian gvidlibron. Mi reiras al busa stacidomo, cifojo per trolea buso. Ĝi plenas, sed estas kontrolistino, ne tre juna, kiu sukcesas moviĝi inter homoj, kaj demandas monon pri vojaĝo.
Mi retrovas mian gvidlibron, forgesita sur tablo en la busa stacidomo. Revenante, mi prenas miniboson, sed, ne ŝanco, ĝi turnas post momento, kaj mi devas iri al urba centro piede.
Mi elektas restoracion al Pobedy placo, por vespermanĝo. Ĝis estas tre granda, en subteretaĝo. Multaj gejunuloj trinkas bieron. Tie na malpemeso de fumi. Homoj multe fumaj, inklude junulinoj. Mi manĝas supon el beto, salado kun kalmarejo, kaj trinkas un duono de lito da biero. Mi pagas kvincent okdek rublojn (dek du eŭrojn). Estas konvena.
Mi revanas per la minibuso ses-dek tri. Surprizo : ĝi trunas : la vojo de revenvajo malsimilas la vojo de iro. Fine, tamen, mi alvenas al mia elira punkto.
En gastejo, mi loĝs en ĉambro kun babilema hungaro. Oni flaras odoron de malpuraj piedoj .