Je parts de bonne heure à la découverte de la ville. En fait, j’ai déjà à peu près tout vu hier, en cherchant l’auberge et la gare routière Königauto. Je commence par la gare du Sud, où je suis arrivé hier. La sécurité est prise au sérieux dans la gare : un contrôle pour accéder à l’intérieur de la gare, et un deuxième pour accéder aux quais. Elle est remarquablement propre.
Je ressorts : devant, une meute de cinq chiens en liberté.
Je descends l’avenue Lénine, et arrive à l’ile de Kant. Je vais la cathédrale, reconstruite après 1990, grâce à des dons allemands (D’après le guise Lonely Planet). Elle est fermée jusqu’à dix heures. J’en fais le tour et photographie la tombe du philosophe Kant. Je vais prendre un café et des toasts au bacon, puis met le cap sur le musée océanographique. Je visite un sous-marin : il faut faire des acrobaties pour passer d’un compartiment à l’autre : le passage se réduit à un trou circulaire de un mètre de diamètre à travers les cloisons. Ce trou pouvait être fermé en urgence pour isoler les compartiments les uns des autres.
Ensuite, je visite un navire récupéré de l’Allemagne en 1945 et transformé en navire océanographique. Il est maintenant un musée grâce à l’action d’une association, vers 1990 et à sept années de travaux de restauration. L’intérieur est nettement plus spacieux et confortable que l’intérieur du sous-marin.
Je retourne à la cathédrale : cette fois, elle est fermée pour un concert : on ne visite que quelques salles transformées en musée, sans grand intérêt.
Je cherche le musée du bunker, quartier général de la garnison allemande en 1944. J’apprends qu’il est fermé.
Il me reste à voir le musée de l’ambre : c’est loin, mais j’y arrive tranquillement. J’y vois le même genre de chose qu’à Gdansk. Il y a un maquette de la mine d’ambre à ciel ouvert.
Au dehors, de petits stands proposent des souvenirs en ambre aux visiteurs. Ce n’est pas cher.
Je ressorts et prends la direction de l’auberge. Je mange une soupe et des boulettes de viande hachée avec un jus d’orange, pour trois cent roubles, (7,5 euros) dans un restaurant de type oriental.
Ensuite j’arrive dans un marché, avec une partie type marché aux puces, où on vend entre autre des chaussures d’occasion. Il y aussi des marchands de fruits et légumes : j’achète un kilo d’oranges pour soixante roubles (1,2 euros).
J’arrive à la plus belle place de la ville, la place Pobedy, et visite une belle église orthodoxe, construite en 2006 (d’après le guide Lonely Planet).
Je suis fatigué : j’achète de quoi manger demain matin et rentre à l’auberge.
Je ressors vers dix-neuf heures, et me dirige vers un restaurant recommandé par le guide « Lonely Planet ». Il est nettement plus cher que ce qui était prévu. Du coup, j’achète des denrées dans une supérette: concombre, tomates, saucisson russe, pain, yogourt. J’en ai pour deux cent cinquante roubles (six euros).
Je rentre à l’auberge et y mange tranquillement : il y a une cuisine-salle à manger à la disposition des gens qui y logent.

Mi foriras frue eltroveci la urbon. Fakte, mi jam vidis preskaŭ ĉiu hieraŭ, serĉanta la gastejon kaj la busan stacidomon. Mi komencas por la suda stacidomo de trajno apud kie mi alvenas hieraŭ. La secureco estas serioza afero : unu kontrolo por eniri la stacidomo, kaj unu alia por iri kajojn. La stacidomo estas tre pura.
Mi foriras : antaŭ, unu goupo de kvin hundoj promenadas libere.
Mi sekvas la avenuo Lenino, kaj alvenas al la insulo Kant. Mi iras al Katedralo, rekonstruita post 1990, dank’al germaniaj donacoj (Laŭ la gvidlibro Lonely Planet). Ĝi estas fermita ĝis le deka. Mi promenadas cirkaŭ ĝi, kaj fotas la tombon de la filozofo Kant. Mi iras preni kafon, kaj toastojn kun ŝinko. Poste, mi iras al la oceanografia muzeo. Mi vizitas submarŝipon : oni devas fari akrobatecoj por iri el unu fako al unu alia : la paso estas ronda truo, de diametro unu metro, tra septoj. Ĉi tiu truoj povis estis fermitaj rapide por izoli unu fako de la aliaj.
Poste, mi vizitas ŝipon, refortiĝita el gernanio en 1945, kaj transfornita en oceanografia ŝipo. Nun, ĝi estas muzeo, dank’al la faro de unu asocio ĉirkaŭ 1990, kaj sep jaroj de restarigaj laboroj.
Interne, ĝi estas multe pli vasta kaj konforta ol la submarŝipo.
Mi reiras al katedralo : ĉi foje, ĝi estas fermita, pro concerto: oni vizitas nur kelkajn ĉambrojn transformitaj en muzeo, sen grava intereseco.
Mi serĉas la muzeo de la bunkro, stabejo de la germana garnizonon en 1944. Mi sciiĝas ke ĝi estas fermita.
Restas la sukena muzeo vidinda : estas for, sed mi alvenas trankvile. Mi vidas tie la samajn ajojn ol en Gdansk. Estas maketo de la malfermite sukena mino .
Ekstere, malgrandaj budoj proponas sukenajn memoraĵojn al vizitantoj. Estas malmultekosta.
Mi foriras kaj direktas min al gastejo. Mi manĝas supon, buletoj da haketa viando, kun oranĝa suko, por tri cent rubloj (sep eŭroj kaj duono), en oriente tipa restoracio.
Sur la vojo, mi alvenas en bazaro, kun unu parto de tipo pulbazaro, kie oni vendas interlalia uzitajn ŝuojn. Estas ankaŭ vendistoj da fruktoj kaj legomoj : mi aĉetas unu kilogramon da oranĝoj por sesdek rubloj (unu eŭro kak dudek centimoj).
Mi alvenas al la placo Pobedy, la plej bela placo de la urbo, kaj vizitas belan ortodoksan preĝejon, konstruita en 2006 (laŭ la gvidlibro Lonely Planet)
Mi estas laca : mi aĉetas iojn por manĝi morgaŭ matene, kej reiras gastejon.
Mi reforiras ĉirkaŭ deksep horoj, kaj direktas min al restaracio rekomandita en la gvidlibro « Lonely Planet ». ĝi estas klare pli multekostas ol prognozita. Do, mi aĉetas ajojn en vendejeto : kukumon, tomatojn, rusan kolbason, panon, jogurtojn. Mi pagas ducent rublojn (ses eŭrojn)
Mi revenas gastejon kaj kviete manĝas tie : estas kuirejo kaj manĝoĉambro uzelaj per loĝantoj.