Je démarre vers sept heures trente, et arrive sans encombre à la gare routière Königauto, grâce aux deux lignes de bus reconnue avant. J’y suis avec plus d’une heure d’avance.
Départ à onze heures quinze : nous nous dirigeons vers cette bande de terre de moins de trois kilomètres de large et cent kilomètres de long, appelée l’Isthme de Courlande. On voit partout des sapins.
Nous voici au poste frontière : d’abord la sortie de la Russie : quelqu’un compte les passagers de l’autocar, ensuite, un premier « check point », puis le poste frontière lui-même. Il faut descendre du car avec ses bagages, les passer à la radio, attendre à un guichet, puis remonter dans l’autocar.
Ensuite, c’est l’entrée dans l’union européenne : une policière lithuanienne ramasse les passeports. On attend. Un policier recompte les passagers, puis un autre monte avec un chien et lui fait faire trois fois l’aller-retour dans l’allée, en reniflant. Ensuite, il lui fait aussi sentir la soute à bagages.
La policière revient avec les passeports, et le chauffeur du car fait la distribution. Nous repartons.
Dernière surprise : le bus s’arrête à Neringa, en face de Klaïpeda. Il faut prendre un bac, pour rejoindre notre destination finale. La neige tombe en abondance. Je n’ai pas d’argent local. Heureusement, on ne me demande pas de payer pour le bac.
Les maisons repeintes de frais, les abris bus avec des indications de lignes et des plans, et des chiens tenus en laisse
Nous arrivons à Klaïpeda. Le contraste avec Kalinigrad est saisissant. Tout parait propre et net : pas de boue sur les trottoirs, pas de trous dans les rues, des panneaux indicateurs, des plans de la ville,
Nous sommes dimanche après-midi. Presque tous les commerces sont fermés. Je trouve un distributeur d’argent dans un grand hôtel : voilà un problème de réglé, sauf que je n’ai qu’une grosse coupure (mille litas : trente euros) . Décidément, c’est plus intéressant de changer de l’argent liquide : on récupère différentes coupures.
Grace aux panneaux indicateurs, j’arrive à l’auberge. On y parle anglais, et je suis seul dans ma chambre. Apparemment, nous ne sommes que deux à y loger. Je paye vingt-quatre litas, soit huit euros.
Je ressorts vers la gare routière pour prendre un billet pour Vilnius :soixante-deux litas, soit vingt euros. Départ demain matin, et on parle anglais au guichet.
Je n’en reviens pas d’une telle différence avec la Russie, alors que les pays se sont séparés il y a vingt ans.
Je fais encore un petit tour. La ville est petite, le tour est vite fait.
Je rentre dans un café. C’est là apparemment que les jeunes le dimanche après-midi. Je demande un « chocolat »: j’obtiens une espèce de crème au chocolat blanc ou à la vanille, avec un peu de poudre de chocolat sur le dessus. C’est bon.
J’achète de quoi manger : une salade en boite, deux yaourts, un saucisson, un jus de fruit, une petite bouteille d’eau, du pain, pour ce soir, des croissants et une dose de café soluble pour demain matin,. Me voici paré pour demain.

Mi foriras ĉirkaŭ je la sepa kaj duono, kaj alvenas sen problemo al busa stacidomo Königauto, dank’al la du linioj da busoj kiuj mi skolkis antaŭe. Mi estas tie unu horo antaŭe la alvena tempo.
Foriro je la dekunu kaj kvarono : ni directas nin al bento da tero, larĝa de malmulte da tri kilometroj, kaj longa da cent kilometroj. Ĝi nomiĝas la istmo de Kurlando. Ĉie ni vidas abiojn.
Nun, ni alvenas al landlima kontrolejo : unue, la foriro el Rusio. Iu kalkulas la pasaĝerojn de la buso.
Poste, unua kontrola punkto, poste la kontrola oficejo mem. Ni devas foriri el la buso kun niaj bagaĝoj, pasi ilin tra radiografio, atendi al giĉeto, kaj poste reeniri en la buso.
Poste, estas la enirejo en la eŭropa komunumo : litova policistino prenas pasaportojn. Ni atendas. Policisto kalkulas denove la pasaĝeroj, poste unu alia eniras la buso kun hundo kiu faras tri fojon iro faj reveno en la aleo de buso, priflaranta. Poste, ĝi ankaŭ priflaras en la bagaĝa loko.
La policistino revenas kun pasaportoj, kaj la ŝoforo disdonas ilin. Ni reforiras.
Lasta surprizo : la buso haltas en Neringa, fronto de Klaïpeda. Ni devas preni pramo por alveni al nia fina vojĉelo. Nejĝo falega Mi ne havas lokalan monon. Feliŝe, neniu demandas al mi pagi por la pramo.
Ni alvenas al Kaïpeda. La malsimileco kun Kalininigrad estas gravega. Ciu ŝajna pura : ne koto sur trotuaroj, ne truoj en statoj, indikiloj, mapoj de la urbo, domoj farbitaj freŝdate, busaltejoj kun linioj da busoj skribitaj kaj mapoj, hundoj tenitaj per hundoŝnuroj.
Estas la dimanĉo post tagmeze. Preskaŭ ĉiuj vendejoj estas fermitaj. Mi trovas disdona aŭtomato da mono en grava hotelo : jen unu problemo solvita, ekcepte ke mi havas nur unu gravan monbileton (milo da litas : tridek da eŭroĵ). Fakte, estas pli interesa ĉanĝi bileton da mono : oni obtenas plurajn biletojn kaj monerojn.
Dank ‘al indikiloj, mi alvenas al gastejo. Tie, oni parolas la anglan, kaj mi estas sola en mia ĉambro.
Sajnas ke ni estas nur du loĝantoj. Mi pagas dudek kvar litas : ok eŭrojn.
Mi eliras al busa stacidomo por aĉeti bileton por Vilno : sesdek du litas : dudek eŭroj. Eliro morgaŭ matene, kaj oni parolas la anglan al giĉeto.
Mi malfacile kredas tiom da malsimilecon kun Rusio, dum la du landoj seseiis ekde dudek jaroj.
Mi promenetas. La urbo estas malgranda. La viziteto estas rapide farita.
Mi eniras kafejon. Ŝajne ke tie, junuloj pasas la dimanŝa posttagmezo. Mi demandas « ĉokalado ». Mi obtenas sorton da kremaĵo el blanka ĉokolado aŭ vanilo, kun pulvoro da ĉokolado sur ĝi. Estas bongusta.
Mi aĉetas manĝaĵon : skaltolon da salado, du jogurtojn, kolbason, fruktosukon, malgrandan botelon da akvo, panon, por vespermanĝo, lumarkajn bulkojn kaj dozon da solvebla kafo por morgaŭ matenmanĝo,. Mi estas preta por morgaŭ.