Je commence par le musée du KGB, ouvert, cette fois. Là, surprise, c’est un tout petit musée avec une seule personne, assez drôle, qui fait l’accueil et le guide.
On nous montre des armes, des insignes, des cadeaux de l’Etat aux officiers du KGB, dont un ustensile pour inspirer de la cocaïne.
Les visiteurs ont droit à une séance photo, avec casquette et arme du KGB.
Il y a quand même quelques informations sur le goulag. Une tenue de prisonnier : ils avaient droit à une paire de botte tous les cinq ans. Pour l’économiser, en été ils se confectionnait des chaussure en roseau.
Après le creusement d’un canal dans l’arctique, des prisonniers ont été graciés, mais seulement des droit commun.
Ensuite, je prends le tramway et me promène dans la ville. Je me retrouve dans la banlieue. Je reprends un bus, puis le métro, et vais voir la tour de la télévision. Cette tour est assez drôle, avec des statues de bébés accrochées dessus.
Je commence à avoir faim : je vais manger à la brasserie U Fleku : je me lâche : un plat avec du porc, deux bières d’un demi-litre, un verre de Béchérovska (liqueur pas très forte)
Ensuite, je retourne une dernière fois sur la place de la Vieille ville, regarder l’horloge astronomique, avec son squelette qui agite sa lanterne à chaque heure. Je me perd pour rentrer à l’hotel. Cela fait un peu de chemin en plus.
Dans la soirée, je n’arrive pas à dormir : je ressors voir la ville. Il y a beaucoup d’animation. Des jeunes de nombreuses nationalités déambulent. On se croirait en Espagne. Il Ya beaucoup de café s karaokés et night-clubs ouverts.
Sur le pont Charles, il est difficile de progresser en raison des badauds et des mendiants. Les mendiants sont à genoux, les coudes posés à terre.
Les gens se succèdent pour toucher une petite statue sur le pont Charles, et se faire photographier à côté d’elle. D’après le « Guide du routard » c’est une statue de Saint Jean Néponucède mort pour avoir refusé de révéler au roi les secrets de la confession de la reine.

Mi komencas por la KGB muzeo, malfermita ĉi tiu tempo. Tie, surprize, ĝi estas malgranda muzeo kun nur unu persono, sufiĉe amuza, kiu estas la akceptisto kaj la gvidisto.
Li montras armilojn, insignoj, donacoj de ŝtato al oficistoj de la KGB, inkludante uzaĵo por spiri kokainon.
Vizitantoj rajtas esti fotita kun KGB kapo kaj armilo.
Ekzistas kelkaj informoj pri la gulago. Malliberulo uniformo: ili ricevis paron da botoj ĉiun kvin jaroj. Por savi ilin, en la somero ili faris ŝuojn el vegetaĵaro.
Post havi fosinta kanalo en la Arkta, malliberuloj estis pardonita, sed nur ne-politikoj.
Poste mi prenas tramo kaj veturi ĉirkaŭ la urbo. Mi vizitas parkon kaj urbon en la ĉirkaŭurbo. Mi prenas buson, tiam la metroo, kaj iras al la TV turo. Tiu turo estas sufiĉe amuza, kun statuoj de beboj kroĉitaj sur ĝi.
Mi ekmalsatas, mi iras manĝi al la bierejo U Fleků: mi prenas: pladon kun porko, du duon-litroj de biero, glason de Béchérovska (likvoro ne tre forta)
Tiam mi reiras unu pli fojo en la malnova urbo, mi rigardas la astronomia horloĝo kun ĝia skeleto skuante sian lanternon ĉiu horo. Mi perdas mian vojon revenante al la hotelo. Ĝi faras iom pli da paŝeco.
En la vespero, mi ne sukcesas dormi: mi reiras vidi la urbon. Tie estas multe da homoj. Gejunuloj el multaj naciecoj promenas. Tio estas kiel en Hispanio. Estas multe da malfermitaj karaokeaj kafoj kaj diskotekoj.
Sur la ponto Karlo, estas malfacile por iri antaŭen pro rigardantoj kaj almozuloj. La almozuloj estas sur siaj genuoj, kubutoj sur la ŝoseo.
Homoj vicatendas por tuŝi statuon sur la Karlo Ponto, kaj esti fotita apud ĝi. Laŭ la «Guide du Routard" estas statuo de Sankta Johano Néponucède mortigita por esti refuzinta malkaŝi al la reĝo la sekretojn de la konfeso de la reĝino.