La sortie de Kazakhstan s’est faite sans problème, et l’entrée en Azerbaïdjan également.
Aussi après avoir passé la douane, à l’aéroport de Bakou, je suis assailli par les chauffeurs de taxis, vrais ou faux, et les pourvoyeurs d’hôtels.
Je dors une heure ou deux sur un banc, dans l’aéroport. Ensuite je passe aux toilettes pour me raser et me laver la figure, et sort chercher le bus signalé dans le guide « Lonely Planet », comme étant au fond du parking. Je trouve bien un bus, mais ce n’est pas celui là. Il arrivera peut être à sept heures, mais peut être pas, car nous sommes un dimanche. Le chauffeur m’invite à m’assoir dans son bus, puis m’annonce qu’il a fini son service, et peut m’emmener à Bakou en voiture. Il me dépose , après beaucoup de contours dus aux sens interdits, à mon auberge, et me demande de l’argent. Je donne vingt , c’est à peut prés le prix d’un taxi.
Je dépose mon sac à l’auberge et repart. Je ne trouve pas un endroit où prendre un café. Je teste le métro : il est extrêmement difficile de s’y retrouver. La station centrale est en travaux, et il n’y a aucune indication de direction. Je me renseigne à des contrôleuses qui m’envoient dans la mauvaise direction ! Peut être est-ce du à ma chapka et au fait que je m’adresse à elles en russe ?
Le métro est sinistre : seulement des hommes, bruns, habillés de vestes noires et de jeans sombres, beaucoup avec une barbe de plusieurs jours. Il y a des caméras partout dans les couloirs.
Au bout d’un moment, j’abandonne et rentre à l’auberge. Là, je récupère une belle chambre double, à partager, avec salle de bain et toilettes.
Je ressorts, et me dirige à pied vers la vieille ville. Là, je loue un audio guide et en fait le tour. Je mange dans un petit restaurant : tomates, concombres, soupe au poulet, omelette thé pour dix huit euros.
A la fin du circuit autour de la vielle ville, je m’engage auprès d’un guide « informel » pour qu’il m’emmène demain voir les volcans de boue. Je pense que seul, j’aurais vraiment eu des difficultés à y arriver. Les gens ne sont pas enclins à me renseigner : deux fois déjà, ils m’ont envoyé dans la direction opposée.
Cet après-midi, dimanche, la ville est un peu plus gaie que ce matin. C’ets un peu plus coloré : il ya des familles et des couples qui se promènent.
Je fais quelques courses pour manger à l’auberge, car les boutiques de kebab ne me disent rien du tout.

Mi eliras Kazaĥion sen problemo, kaj same eniras en Azerbajĝano.
Poste trapasi la dogano en la flughaveno de Bakuo , mi estas tedida per taksiistoj , veraj aŭ falsaj, kaj provizantoj de hoteloj.
Mi dormas unu aŭ du horojn sur benko en la flughaveno. Poste mi iras al la necesejoj razi min kaj lavi mian vizaĝon ; Poste mi provas trovi la buson menciita en la gvidlibro " Lonely Planet " . Gxi estas supozita esti en la plej malproksima angulo de la parkejo. Mi trovas aŭtobuso , sed ĝi ne estas ĉi tiu. Ĝi eble venos ĉirkaŭ sep, sed eble ne, ĉar hodiaux estas dimanĉo . La ŝoforo invitas min sidiĝi en sia buso, poste li diras al mi ke li jam finis sian servadon kaj povas konduki min al Bakuo en sia privata aŭto. Li lasas min fronte de mia gastejo post multaj konturoj pro unudirektaj stratoj . Li demandas al mi iom da mono . Mi donas dudek manats (18 euroj) . Tio estas proksime la prezo de taksio .
Mi lasas mian sakon ĉe la gastejo kaj eliras. Mi ne povas trovi lokon por havi kafon. Mi provos la metroo : interne estas ege malfacila trovi sian vojon . La centra stacidomo estas laborata, kaj ne estas indikoj de direkto. Mi demandas al dungistinoj kiuj sendas al mi en la malĝusta direkto ! Eble tio estas pro mia pelto ĉapelo kaj la fakto , ke mi parolas al ili en la rusa ?
La metroo estas malagrabla : nur homoj , kun nigraj haroj , vestita en nigra jakoj kaj malhelaj pantalonoj. Multaj havas barbon de pluraj tagoj. Estas kameraoj ĉie en la koridoroj.
Post momento mi forlasas kaj revenas al la gastejo . Ĉi tie , mi loĝos en bela duobla ĉambro, kun banĉambro kaj necesejo . Unu alia homo loĝos ankaŭ en tiu ĉi ĉambro.
Mi denove eliras, kaj paŝas al la malnova urbo. , Mi luprenas sonan gvidilon kaj promenadas ĉirkaŭ la malnova urbo. Mi manĝas en malgranda restoracio: tomatojn , kukumojn , kokido supon, omleton teon por dekok eŭroj .
Je la fino de la promenado ĉirkaŭ la malnova urbo , Mi konsentas kun " neformala " gvidisto por iri kun li morgaŭ vidi la koto vulkanoj . Mi kredas , ke sole , mi vere klopodus por iri tie. Homoj ne estas inklinaj por informi min. Dufoje hodiaŭ, ili sendis min en la kontraŭa direkto.
Nun, dimanĉo posttagmeze , la urbo estas iom pli gaja ol tiu mateno. Ĝi estas pli koloraj : estas familioj promenante apud la maro fronto, kaj en parkoj.
Mi iom butikumadas por manĝi en la gastejon , ĉar mi ne volas manĝi en la kebabo butikoj kiuj ne estas allogaj.