La neige est tombée pendant la nuit. Ce matin, aucun sablage ou déblaiement n’a encore été effectué. Les voitures patinent. Quelquefois, les passagers descendent et poussent le véhicule quand il se trouve sur une plaque glissante.
Je trouve un minibus pour aller à la gare routière : il est bondé.
A la gare routière, un minibus est en attente pour Zakatala : trois euros pour environ soixante kilomètres vers la frontière géorgienne. J’y monte. Il parts à 10h10 et est bondé. Il y a plein de gens debout, et il prend encore des passagers en route. Je laisse ma place à une dame âgée.
Vers onze heures, des gens descendent. Cela devient plus vivable.
Nous arrivons à treize heures à Zakatala, à vingt kilomètres de la frontière. Je m’aperçois que parmi les voyageurs, il y a un chinois de Hong Kong qui va aussi en Géorgie. Nous pouvons faire un bout de chemin ensemble.
Un minibus nous amène à Balakan. Là nous prenons un taxi, pour cinq euros, jusqu’à la frontière.
Nous y voici. Nous croisons des gens avec de gros paniers de mandarines. J’ai vu en route des arbres sans feuilles, avec plein de fruits oranges sur les branches. Cela surprend, avec la neige.
La sortie de l’Azerbaïdjan se fait sans encombre. Il en est de même pour l’entrée en Géorgie. J’arrive dans les pays pour lesquels un visa n’est pas nécessaire. Le policier nous dit « welcome in Georgia ». Il n’y a pas de drapeau hissé à la frontière.
Une fois passé le poste frontière, je change un peu d’argent, et nous prenons un taxi pour Lagadoli, puis un minibus pour Tsibilsi. Cette fois il est bondé, mais il n’y a personne debout. Je ne vois pratiquement rien du paysage, en raison de ma place, à l’arrière, au milieu, et de la buée sur les vitres.
Dehors, il neige toujours, et à l’approche de tsibilsi, il y a des embouteillages. Cela me rappelle la France quand il neige. Nous finissons par arriver à un endroit dans Tsibilsi, où on nous débarque.
Je change encore un peu d’argent, et cherche un taxi pour l’auberge de la jeunesse. Un premier refuse, un deuxième accepte de nous emmener, l’ami chinois et moi, au centre ville.
Il me laisse à un carrefour en me disant que c’est dans la rue, interdite à la circulation. Je tourne, je cherche, glisse sur la neige tassée, et finis par trouver, grâce à l’aide de gens du coin.
Je suis dans un grand dortoir, avec des lits à étage. Je ressors manger dans un restaurant voisin. Les portions sont énormes. Un voisin me repasse une partie de ses plats. Avec le mien en plus, un spécialité géorgienne servie dans un récipient constitué de pain, je ne peux pas tout absorber .
Je goute au vin géorgien, il est râpeux.
Je rentre à l’auberge. Dans le dortoir, il y a trois jeunes américaines qui ont occupé tous les casiers, et parlent très fort.

Neĝo falis dumnokte . Ĉi tiu mateno , kiam mi forlasas la hotelon, Nenio estis farita por forigi ĝin. Aŭtoj gltas Foje, pasaĝeroj eliras kaj puŝas la veturilo kiam ĝi estas sur glitanta plato
Mi trovas minibuson por iri al la bushaltejo : ĝi estas plenega
Je la bushaltejo , minibuso atendas por Zaqatala : tri eŭroj por ĉirkaŭ sesdek kilometroj proksime de la kartvela limo. Ĝi foriras je la 10:10 kaj estas plena . Multe da homoj staras, kaj ĝi ankoraŭ prenas pasaĝerojn sur la vojo. Mi lasas mian sidlokon al maljunulino..
je la dek unu , homoj jam foriris. .La veturo iĝas pli komforta.
Ni alvenas je la unua post tagmeze en Zagatala , dudek kilometroj de la limo . Mi rimarkas ke inter vojaĝantoj , estas Hongkongo ĉino iranta ankaŭ al Kartvelio . Ni povas fari parton de la vojo kune.
Minibuso portas nin al Balakan . Tie ni prenas taksion por kvin eŭroj, al la landlimo.
Jen ni estas. Ni renkontas personojn kun grandaj korboj de mandarinoj . Mi vidis sur la flankoj de la vojo senfoliaj arboj, kun multaj oranĝkoloraj fruktoj sur la branĉoj. Tio surprizas min, ĉar estas neĝo .
La eliro de Azerbajĝano estas sen problemo .. Tio estas la sama por eniro en Kartvelio. Mi alvenas en landoj por kiuj vizo ne estas deviga. La policisto diras " bonvenon en Kartvelio. " Ne estas flago ĉe la landlimo.
Post la dogano oficejo, mi ŝanĝas iom da mono , kaj ni prenas taksion por Lagadoli , kaj poste minibuso al Tsibilsi . Tiu fojo ĝi estas plena , sed neniu staras. Mi vidas preskaŭ nenion pri la pejzaĝo, pro mia sedĝo, malantaŭe meze , kaj de la kondensado sur la fenestroj .
Ekstere , ankoraŭ neĝas , kaj kiel ni alproksimiĝas al Tbiliso , estas trafikŝtopadoj . Tio memorigas min kiam neĝas en Francio. Ni fine alvenas al loko en Tsibilsi . .
Tie mi ankoraŭ ŝanĝas monon kaj serĉas taksion por iri al la junulargastejo . La unua rifuzas ,La dua akceptas preni nin, la ĉina amiko kaj mi al la urbocentro.
La ŝoforo lasas min ĉe vojkruciĝo , dirante ke la junulargastejo situas en strato , fermita al trafiko. Mi serĉas , mi glitas sur pakita neĝo , kaj fine trovas, kun helpo de lokaj homoj.
Mi loĝas en larĝa dormoĉambro kun du etaĝaj litoj. Mi eliras por manĝi ĉe najbara restoracio . La partoj estas grandegaj . Najbaro donas al mi iom de liaj pladoj. Kun la mia, kartvela fako servita en bovlo farita el pano , mi ne povas manĝi ĉion.
Mi gustumas kartvela vino , ĝi estas bongusta.
Mi revenas al la gastejo . En la dormoĉambro , estas tri junaj usonaj knabinoj kiuj okupas ĉiujn ŝrankojn , kaj parolas tre laŭte .