Lundi 15 février 2016
Le train kazakh est moins bien climatisé que le train russe : j’ai eu froid cette nuit, malgré la couverture des chemins de fer.
La frontière est annoncée vers cinq heures du matin. D’abord le chien, puis le contrôle russe qui trouve un autre sac de la popolnitsa. Elle discute, et finalement, les choses s’arrange. Ils n’ont pas vu l’autre sac caché sous mon siège. Le train repart pour s’arrêter une demi-heure plus tard pour le contrôle kazakh . Là, les choses deviennent sérieuses :ils sont jusqu’à six pour étudier mon passeport. Les visas iraniens les préoccupent. Finalement, j’ai droit à un « welcome in Kazakhstan ».
Le train est arrêté à une gare un peu plus loin. Une inscription lumineuse annonce le tempêrature de -17 degrés. J’ai l’impression d’être comme dans un cocon dans ce train bien chauffé. Ce soir, il va falloir en sortir.
Je crois que j’ai loupé le changeur de monnaie : je n’ai pas réalisé tout de suite. Il va falloir s’en occuper. Le change est plus intéressant que le retrait dans les automates : on obtient des petites coupures, et il n’y a pas la commission de retrait à l’étranger.
Le paysage enneigé sous un ciel bleu est superbe.
Une femme et une petite fille montent dans le train. La gamine commence tout de suite à se dévêtir d’un vêtement de style combinaison de ski.
La journée se passe doucement en regardant le paysage enneigé ou en lisant.
J’arrive à changer de l’argent , mais à un taux pas très avantageux : 380 tengues pour un euro au lieu du taux « normal » de 400 tengues pour un euro.
A l’arrivée, je me renseigne auprès de mes compagnons de voyage sur les taxis. La jeune femme avec l’enfant me propose de m’emmener avec son ami à mon auberge.
Heureusement, , car là encore, il n’y a aucune indication à l’extérieur, et un interphone à la porte Après avoir téléphoné, nous y arrivons. Mon chauffeur refuse de l’argent. Je lui offre un style souvenir de Paris.
L’auberge est un appartement reconverti en auberge de la jeunesse, tout en étant encore habité par une famille. Il y a quand même de la place, en particulier une grande salle de séjour- salle à manger.
Je ne ressors pas : je liquide mes provisions.

Lundon, la 15an de Februaro, 2016
La Kazaĥa trajno estas malpli bona ol rusa trajno: Mi malvarmis tiunokte, malgraŭ la kovrilo de la fervojo firmao.
La limo estis sciigita je la kvina matene. Unue la hundo, poste rusa kontrolo : ili trovas alian sakon de la pvovodnitsa Ili diskutas, kun ŝi.
Ili ne vidas la alian sakon kaŝita sub mia sidloko.
La trajno eliras por halti denove unu duonhoron poste por kazaĥa kontrolo. Tie, la aĵoj estas seriozaj: ili estas ĝis ses por studi mian pasporton. Iranaj vizojn maltrankvilas ilin. Fine, mi rajtigas eniri kun "bonvenon en Kazaĥio."
La trajno haltas ĉe stacidomo iom plu. Brila aliĝo anoncas la temperaturo de -17 gradoj. Mi sentas min kiel en kokono en tiu bone hejtita trajno. Ĉi nokto, mi devos foriri.
Mi kredas ke mi maltrafis la homon por ŝanĝi monon: Mi ne komprenis tuj. Mi devos solvi la problemon. La interŝanĝo estas pli interesa ol la retiro el aŭtomatiko: mi povas akiri malgrandajn monbiletojn, kaj ne ekzistas kotizon kiel pri retiri eksterlande.
La neĝa pejzaĝo sub blua ĉielo estas belega.
Virino kaj knabino eniras la trajnon. La knabino tuj komencas senvestigi el skio kostumo stilo vesto.
La tago pasas malrapide rigardanta la neĝa pejzaĝo aŭ leganta.
Mi povas ŝanĝi monon, sed kun malboneta imposto: 380 Tenge po unu eŭro anstataŭ la "normala" imposto de 400 Tenge po eŭro.
Antaŭe la alveno, mi demandas mian kunvojaĝantojn pri taksioj. La juna virino kun la infano proponas veturi min kun sia amiko al mia gastejo.
Feliĉe, ĉar denove, ne estas indiko de la ekstera, kaj interfono ĉe la pordego. Mia ŝoforo rifuzas monon. Mi donas lin memorajo skribilo el Parizo.
La gastejo estas apartamento igita junulargastejo, tamen ankoraŭ en ĝi loĝas familio. Tie tamen estas sufiĉe da plaĉo. Estas granda manĝoĉambro.
Mi ne volas eliri; mi finiŝas miajn provizojn.