Dimanche 21 février 2016
Ce matin, ma santé est meilleure. Je parts en taxi (500 tengues, 1,25 euros) pour la gare routière, puis, trouve un minibus pour Bichkek. Il part à neuf heures quinze. La route longe la montagne sans s’y engager. Il y a juste un arrêt toilette à dix heures trente. A midi, nous sommes à la frontière. Elle se passe sans problème, mais ensuite, j’ai du mal à retrouver les autres passagers. Heureusement qu’une jeune fille porte un bonnet original, qui permet de la repérer. Le minibus n’arrive que bien plus tard.
A l’arrivée à Bichkek, je prends un taxi. L’adresse est 127 chi avenue 132. Je me trompe, et me fais déposer au numéro de bloc 132, alors que le numéro est 127. J’en suis quitte pour plusieurs kilomètres à pied avec le sac à dos. Arrivé au numéro 127, j’appelle au téléphone et passe le téléphone à un passant. L’entrée est derrière l’immeuble : pas dans la rue Chi. Une fois à la bonne porte, j’appelle encore pour le numéro de code. C’est en fait un interphone, il faut taper le numéro de l’appartement. Une fois entré dans l’immeuble, j’appelle de nouveau pour connaître l’étage.
L’auberge est toute petite : une seule chambre, avec quatre lits (deux en bas, deux en haut. Il y a déjà deux occupants : des américains.
Je suis fatigué, mais veux profiter du dimanche après midi à Bichkek. Je prends une douche rapide et ressors.
Bichkek semble une ville agréable. C’est dimanche : les jeunes et les moins jeunes sont de sortie. Ce doit être le début du printemps : la neige fond, il fait doux. Des gens âgés jouent aux échecs, des amoureux s’embrassent, des groupes d’adolescents se promènent. Les magasins sont ouverts. Des enfants sont sur des manèges.
Je prends un thé dans un parc pour me reposer : 47 sums (0,60 euros). Je fais quelques courses et rentre à l’auberge. Demain, il faudra trouver le point de départ des taxis collectifs pour Osh.

Dimanĉon la 21an de februaro 2016 Hodiaŭ matene mia sano estas bona. Taksio (500 Tenge, 1,25 eŭroj) portas min al la busstacidomo, kaj tie mi trovas minibuson al Bishkek. Ĝi foriras je la naŭa kaj kvarono.
La vojo etendiĝas laŭ la monto ne enirante en ĝi. Alvenas nur unu necesejo halto je la deka ka duono. Tagmeze ni estas ĉe la limo.
Mi trapasas ĝin sen problemo, sed poste, mi havas problemon por trovi la aliajn pasaĝerojn. Feliĉe knabino portas originala ĉapelo, tio ebliga rekoni ŝin.
La minibuso alvenas nur poste.
Je la alveno en Bishkek, mi prenas taksion.
La adreso estas 127 Avenuo chi 132. Mi eraras kaj mi foriras el la taksio antaŭ la bloko numeron 132, anstataŭe 127.
Mi devas paŝi plurajn kilometroj kun la dorsosako. Alvenante al la numeron 127, mi alvokas per telefono kaj tendas la telefonon al pasanto.
La eniro estas malantaŭ la konstruaĵo: ne Chi Strato. Iam apud la enirejo, mi ankoraŭ devas tajpi la kodo nombron.
Tio estas fakte interfono, oni devas tajpi la nombron de la apartamento. Interne de la konstruaĵo, mi vokas denove la gastejon por scii la etaĝon.
La gastejo (USSR gastejo) estas tre malgranda: nur unu ĉambro kun kvar litoj (du malsupre, du supre). Du usonanoj jam okupas la malsupajn litojn
Mi volas vidi la dimanĉon posttagmeze en Biŝkeko. Mi duŝas mi rapide kaj eliras.
Biŝkeko ŝajnas agrablan urbon. Estas dimanĉo: la junuloj kaj familioj estas ekstere.
Tio devas esti la komenco de la printempo: la neĝo degelas, La vetero estas milda. Maljunuloj ludas ŝakon, amantoj kisiĝas, grupoj de fraŭloj kaj fraŭlinoj promeniĝas.
La butikoj estas malfermitaj. Infanoj ludas sur veturetojn.
Mi prenas teon en parko por ripozi: 47 sumojn (0,60 eŭroj). Mi iomete butikumas kaj revenas al la gastejo. Morgaŭ mi devos trovi la plaĉon de kie kolektivaj taksioj iras al Osh.