Dimanche 8 janvier 2017
Je me lève à quatre heures quarante cinq en faisant le minimum de bruit.
A cinq heures, le taxi est là. Je paie deux cent roubles (quatre euros), et me voici à la gare. La plupart des banc sont occupé par des gens a moitié ou totalement endormis. Le train arrive juste à l’heure : cinq heures trente. Je trouve mon wagon, et la povodnitsa m’installe dans un compartiment seul. Cette fois, je voyage en deuxième classe « coupé » car il n’y a pas de troisième classe « platzkarte ». Le billet a couté passablement cher : cent trente euros.
C’est un train mongol, l’oreiller est assez dur, et le matelas est fin. Il fait assez froid.
Pas de problèmes : on m’amène des draps, et je termine ma nuit.
Vers neuf heures, je fais un effort pour me lever et regarde le paysage : terminés les bois : maintenant ce sont des plaines, des collines, et toujours de la neige.
A une gare, les gens sont bien emmitouflés avec des bottes en fourrure.
Nous atteignons la gare frontière de Naouchki. Je fais la connaissance d’un couple de Néerlandais se rendant en Nouvelle Zélande. Nous descendons sur le quai pour nous dégourdir les jambes, et le train repart sans nous. Il revient, puis repart de nouveau. En fait ce sont des manœuvres pour ajouter un wagon-restaurant, puis d’autres wagons de passagers.
Je regagne ma place dans le train. Je partage maintenant mon compartiment avec une femme de type asiatique : bouriate ou mongole. Elle m’offre de partager son casse-croûte : j’accepte un œuf dur.
Le contrôle russe est poussé : plusieurs examens du passeport, passage du chien renifleur de drogue, examen des recoins du cmpartiment avec un appareil sécial.
Pour passer le temps, la povodnitsa fait circuler un livre d’or, dans lesquels les voyageurs étrangers notent leurs impressions. C’est très intéressant et amusant . Plusieurs français y ont laissé leurs impressions. Une française raconte qu’elle a réussi à vomir dans le transibérien sans que quelqu’un s’en aperçoive.
Un problème : pendant toute la durée de l’arrêt, les toilettes sont fermée : il faut se faire ouvrir la porte du wagon et aller aux toilettes sur le quai.

Dimanĉon, la 8an de Januaro, 2017
Mi ellitiĝas je la kvara kal kvardek kvin minutoj farante la minimuman bruon.
Je la kvina, la taksio estas tie. Mi pagas ducent rubloj (kvar eŭroj), kaj tuj mi estas en la stacidomo. La Personoj duone aŭ tute dormanta okupas le plej benkojn. La trajno alvenas ĝustatempe: la kvina kaj duono. Mi trovas mian vagonon, kaj la povodnitsa metas min sola en unu kupeo. Tiu tempo mi veturas en la dua klaso "kupe" ĉar ne ekzistas tria klason"Platzkarte" . La bileto kostis sufiĉe multekosta: cent tridek eŭrojn.
Estas mongola trajno, La kapkuseno estas malmola la matraco estas maldika. Estas malvarmeta.
Senproblemo: oni alportas al mi lit tukojn, kaj mi finas mian nokton.
Je la naŭa mi malfacile leviĝas kaj rigardas la pejzaĝon: Ligno estas finita: nun estas ebenaĵoj, montetoj kaj ĉiam neĝo.
Al unu stacidomo, homoj portas peltajn botojn.
Ni atingas la Naushki limo stacio. Mi renkontas nederlanda paro vojaĝanta al Nov-Zelando. Ni descendas sur la kajo por streĉi niajn krurojn, kaj la trajno eliras sen ni. ĝi revenas, kaj forlasas denove. Fakte ĝi manovras por aldoni restoraciovagonon kaj alia pasaĝero vogonojn.
Mi revenas al mia sidloko en la trajno. Mi nun partigas la kupeon kun azia tipo virino : Buryatino aŭ mongolino. Ŝi proponas min partopreni al ŝia man ĝaĴo. : Mi akceptas kuiritan ovon.
Rusa kontrolo estas serioza: plurajn reviziojn de la pasporto, paŝo de drogo flarante hundo, ekzameno de compartiment anguloj kun speciala aparato.
Por pasigi la tempon, la povodnitsa cirkuligas gastlibron, kie eksterlandaj vojaĝantoj registris iliajn impresojn. Ĝi estas tre interesa kaj amuza. Pluraj francoj forlasis siajn impresojn. Francino diras ke ŝi sukcesis vomi en la Transiberia trajno –sen ke iu rimarkis.
Unu problemo: la tuta daŭro de la halto : kvar horoj,, la necesejo estas fermita: oni devas demandi la malfermo de la pordo de la vagono kaj iri al la necesejo sur la kajo.