Samedi 7 janvier 2017
Je me lève à huit heures : apparemment, tout le monde dort encore. Je vais prendre le bus pour le monastère bouddhiste d’Ivolga. Le seul édificice religieux dont la construction a été autorisée en 1946 pour remercier les bouriates pour leur action pendant la grande guerre patriotique. J’y arrive vers dix heures, il fait froid, probablement entre -15 et – 20 degrés. Je visite quelques temples, fais le tour ; Dans l’un des temples, quelques dizaines de personnes, semblant prier, écoutent les chants d’une vingtaine de moines.
Des cars de mongols sont garés devant le temple. Les gens sont chassés de bottes en fourrure.
Je repars par le même moyen et déjeune à Oulan Oude dans un restaurant libre-service. Ensuite, j’opte pour une visite de musée. Pas de chance : le musée d’Histoire Naturelle de Bouriatie est fermé. Il y a juste une petite exposition d’animaux pour les enfants :des dindons et dindes, des cochons d’inde, un varan, etc..
Je tente ma chance pour le musée d’histoire d’Oulan Oude. Il est ouvert mais tout petit, montrant surtout des dessins et photos anciennes, sans explication en anglais. Il se produit quand même un événement rigolo : un chat s’est installé tout en haut d’une armoire, et une employée, montée sur un tabouret, a toutes les peines du monde à la faire descendre.
Je vais dans un centre commercial. J’achète de la nourriture : pour demain dans le train, des semelles en feutre pour mettre dans mes chaussures, eu une paire de moufle. En fait, les boutiques intéressantes sont souvent dans des passages souterrains, sous les carrefours.
J’essaie de prendre un thé dans un café dans lequel il y toujours du monde : c’est complet : il n’y a pas de place pour moi.
Il me reste à aller voir un autre temple dans Oulan Oude : le Datsan Rimpoche Bagcha.
J’y vais en minibus. Le temple a été construit en 2004. J’y vois des stupas, des statuettes bouddistes, dont certaines avec de multiples bras et visages. Il est interdit de prendre des photos.
A l’intérieur, de chaque coté, se trouve une salle d’attente avec des gens, sans doute souhaitant s’entretenir avec un lama.
Je bois un thé succulent au café du temple, et je rentre. Je jette un coup d’œil aux enfants sur les jeux en glace. On a vraiment l’impression que chez les bouriates, l’enfant est roi.
Je rentre à l’auberge.
Un couple de jeunes français est arrivé et partage ma chambre, ainsi qu’une jeune chinoise. Nous discutons un peu.
Dans le séjour de l’auberge, un groupe de cinq ou six anglophones joue bruyamment aux cartes en buvant de la bière. Cela ne m’a pas empêché de m’endormir.

Sabaton la 7an de, januaro 2017
Mi ellitiĝas je la oka: ŝajne ke ĉiuj ankoraŭ dormas. Mi prenas la buson al la budhana monaĥejo de Ivolga. La sola religia konstrajo kies konstruo estis rajtigita en 1946 por danki la Buryatoj por iliaj kondutoj dum la Granda Patriota Milito. Mi alvenas ĉirkaŭ la deka. Malvarmas, versajne minus dek kvin a ŭ minus dudek . Mi vizitas kelkakn templojn, kaj ĉirkaŭiras; En unu el la temploj, kelk dekoj da personoj, ŝajnigante pre ĝi, aŭskultas la kantojn de eble dudek monaĥoj.
Mongoloj busoj estas parkitaj antaŭ la templo. Homoj portas felo botojn.
Mi revenas per la sama eblo kaj tagmanĝas en Ulan Ude en memserva restoracio. Poste, mi elektas muzeoj vizitoj. Malfeli ĉe, la Natura Historio Muzeo de Burjatio estas fermita. Ekzistas nur malgrandan ekspozicion de bestoj por infanoj: la meleagroj, kobajoj, varano, ktp ..
Mi provas la muzeo de historio de Ulan Ude. Ĝi estas malfermita sed tre malgranda, speciale montrante malnovaj desegnoj kaj fotoj sen klarigo en la angla. Tamen amuza evento alvenas: kato situas sur supro de kabineto, kaj oficistino, muntita sur tabureto, havas problemojn por atingi ĝin.
Mi iras al butikcentro. Mi a ĉetas man ĝaĴon, por morga ŭ en la trajno, felton alplandaĴojn por meti en miaj ŝuoj , kaj paron de mufgantoj. Fakte, la interesaj butikoj ofte estas en subteraj pasejoj sub la ŝoseoj.
Mi provas preni teon en kafejo kie ĉiam estas multaj klientoj: estas plena: ne estas loko por mi.
Mi ankoraŭ povas iri al alia templo en Ulan Ude: la Datsan Rinpoche Bagcha.
Mi iras per minibuson. La templo estis konstruita en 2004. mi vidas konstruajojn momitaj stupoj, statuojn de budhanoj, kelkaj kun multnombraj brakoj kaj vizaĝoj. Foti estas malpermesita.
Ene, sur ĉiu flanko, estas atendejo kun homoj, kiuj sendube deziras paroli kun lamao.
Mi trinkas bongustan teon en la kafejo de la templo, kaj mi foriras. Mi rigardas la infanojn sur glacio ludoj. Ni vere sentas ke en Buriato , la infano estas reĝo.
Mi revenas al la gastejo.
Juna franca paro alvenis kaj loĝas en mia ĉambro kaj anka ŭ juna ĉinino. Ni babilas iom. Ŝajnas ke la ŝina novjaro estas fine de januaro. Mi devus povi vojagi en ŝinio.
En la salono de la gastejo, grupo de kvin aŭ ses anglalingvaj homoj laŭte ludkartas kaj trinkas bieron. Tio ne malebligas min ekdormis.

Traduction :
Après le dur et sauvage 1990, la situation des institutions sociales du gouvernement est compliquée. Il y a seulement deux orphelinas de ce type à Oulan Oude.Ils reçoivent des médicaments et de la nourriture, mais pas les petits équipements.
Il y a environ 600 000 enfants abandonnés en Russie. Tous ensemble, nous devons les aider pour qu’ils aient une chance de vivre mieux.

Traduko:
Post la malmola kaj sovaĝa 1990, la socialaj statdependaj instituoj havas komplikatajn situaciojn.
Estas nur du loĝarejoj por sen parencoj infanoj . Ili recevas mutrajon kej kuraciloj sen ne plu.
Estas ĉirkaux 600 000 abandonitaj infanoj en Rusio. Ni, ĉiuj devas helpi ilin por ke ili havas la ebleĉo de pli bone vivi.