Vendredi 13 janvier 2017
J’avais donné rendez-vous à mon amie espérantiste à neuf heures trente, pour aller voir ensemble, le palais des derniers rois de Mongolie.
A dix heures, je prolonge la location de la chambre jusqu’à quinze heures : mon train est plus tard, et je tiens à pouvoir me reposer un peu avant de partir.
A dix heures quinze, je parts seul. J’arrive au point de départ du fameux bus numéro sept.
Une nouvelle fois, je laisse passer l’arrêt pour le palais : les vitres sont pleines de givre, on ne voit rien de l’extérieur. Je reviens à pied vers le palais. Cette fois, il est ouvert, mais il faut payer l’équivalent de vingt euros pour pouvoir prendre des photos. Je m’abstiens ; Je Commence à connaitre toutes ces statues ;
Je reviens en bus jusqu’à la place Soukhe Bathor. Un peu plus loin, je choisis un restaurant mongol avec plein de jeunes. C’est assez épique pour commander : je montre à la caissière ce que je veux sur une affiche, mais à chaque fois que je lui montre avec mon doigt sur l’affiche, elle regarde ailleurs ou tape sur un ordinateur.
Ensuite, avec le ticket, je me présente pour retirer mon plat. On me fait comprendre qu’il faut attendre.
Au bout d’un moment, j’obtiens une soupe aux légumes et à la viande.
Ensuite, je rentre à l’auberge. J’y suis depuis cinq minutes, que l’on frappe à la porte : mon amie est là. Nous discutons une demi-heure, puis prenons le chemin de la gare.
Sur le quai, nous faisons une dernière photo d’adieux, puis je monte dans le train.
J’ai une couchette inférieure. Les autres occupants sont des mongols, dont un couple assez âgé, qui va en Chine.
A dix-huit heures, je suis fatigué : je me couche et je dors.

Vendredon la 13an de januaro 2017
Mi aranĝis renkonton kun mia esperanto amikino je la naŭa kaj tridek minutoj, por vidi kune la palacon de la lastaj reĝo de Mongolio.
Je la deka, mi daŭrigas la luprenon de la ĉambro ĝis la tria vespere: mia trajno estas ĉirka ŭ la kvina , kaj mi volas povi iomete ripozi iom antaŭ la forirado.
Je la deka kaj kvarono, mi foriras sola. Mi alvenas al la starpunkto de la fama buso numero sep.
Denove, mi maltrafas la hatejo de la palaco: la fenestroj estas plenaj de frosto, ni ne povas vidi ion ajn ekstere. Mi iras al la palaco piede, malanta ŭe. Tiu fojo ĝi estas malfermita, sed oni devas pagi la ekvivalento de dudek eŭrojn por foti. Mi ne fotos; Jam, mi konas preska ŭ tiajn statuojn;
Mi revenas per buso al la placo Sukhe Bathor. Iom pli malproksima sur la vojo, mi elektas mongolan restoracion plena de junuloj. Estas epopeo . Por ordoni: Mi montras al la kasistino kion mi volas sur afiŝon, sed ĉiufoje mi montras ŝin per mia fingro sur la afiŝo, ŝi rigardas en alia direkto a ŭ tajpas sur konpulilo..
Fine, kun la bileto, mi prezentas min por havi mian planon. Oni faras min kompreni ke mi devas atendi ..
Post momento, mi ricevas supon kun legomoj kaj viando.
Poste mi revenas al la gastejo. Mi estas tie ekde kvin minutojn, oni frapas sur la pordo: mia amikino estas tie. Ni parolas dum duonhoro, kaj poste prenas la vojon al la stacidomo.
Sur la kajo, ni faras lastan foton de adiaŭo, kaj mi eniras la trajno.
Mi havas malsupran liton. La aliaj voja ĝantoj estas mongolaj, inkluzive maljuna paro, kiu iras al Ĉinio.
Je la sesa vespere, mi estas laca, mi kuŝiĝas kaj dormas.