Samedi 14 janvier 2017
Vers le matin, je me sens mal : je vomis dans ce que j’ai sous la main : mon sac qui me sert à stocker la nourriture.
Nous arrivons à la ville frontière de Zamyn-Uud, coté mongol à sept heures trente du matin. C’est la course pour trouver des véhicules pour aller en Chine. Il est interdit de traverser la frontière à pied.
Je perd de vue mes voisins de compartiment. Je me fais démarcher par une femme. Nous nous retrouvons à six, dont cinq femmes, dans une interminable file de voitures, qui ne bouge pas.
Vers dix heures, la conductrice remonte la file de quelques centaines de mètres. Enfin au milieu d’un imbroglio de voitures, nous apercevons le poste frontière mongol.
Une fois dans l’enceinte du poste frontière, les choses se passent normalement : nous decendons de voiture avec nos sac, passons les contrôles, et remontons dans la voiture de l’autre coté.
Quelques centaines de mètres plus loin, nous arrivons au poste frontière chinois. C’est la même chose. Il n’y apas de problème, sauf que du coté chinois, il n’y a pas de bureau de change, ni de distributeur de billets. Heureusement, j’ai avec moi de l’argent chinois restant d’un précédent voyage.
La conductrice nous emmène au centre ville de Hottot, la ville coté chinois. Ce qui me frappe d’emblée est la propreté : il n’y a pas papier sur le sol. La conductrice me mets dans un moto-taxi pour la gare.
Là, j’ai quelques problèmes : j’ai un message imprimé de l’agence de voyage « chinatour » et des codes pour les trois billets que j’ai acheté par internet. Apparemment, la guichetière ne connait pas. Finalement, ça s’arrange, et j’obtiens mes billets de train.
Le contrôle pour accéder à la gare, puis au train est très strict. E dois laisser ma bombe de mousse à raser. Après discussion entre les policiers, je peux garder mon couteau de poche.
Une fois dans le wagon, je suis dans une couchette supérieure : je ne vois pas le paysage. Il y a peu de place pour les bagages. Apparemment, les chinois voyagent avec peu de bagage.
Le train est récent et en bon état. Les draps sont d’un blanc immaculé.
Quatre heures plus tard, nous arrivons à Jamminyan. Je dois changer de train pour Datung. Je tourne un peu dans la gare, avant de rejoindre la salle d’attente. J’ai du mal à porter mon sac.
A dix-huit heures trente, je monte dans le train pour Datung. Encore une fois, je suis dans une couchette supérieure. Le billet n’est pas facile à déchiffrer : je demande à un chinois.
Un chinois m’aide à mettre mon sac dans le filet à bagage, dans le couloir (non fermé).
Il faut faire des acrobaties pour accéder à la couchette.
Deux heures plus tard environ, je suis à Datung. Je suis assailli par les rabatteurs pour les taxis. J’ai du mal à trouver l’auberge, au cinquième étage d’une tour de vingt-six étages.
Grace à un chinois, je finis par trouver. Les autres lits sont occupés par des gens du pays. L’ambiance est sympathique. Je prends une douche, et me couche. J’ai un lit en hauteur.
Demain sera un autre jour.

Sabaton,la 14an de Januaro
Matene mi sentas min malbone, mi vomas en kio mi havas mane: la sako ke mi uzas por stoki manĝaĴon.
Ni alvenas al la landlima vilaĝo de Zamyn Uud,mongola flanko je la sepa kaj -tridek minutoj matene. ĉiuj hastas por trovi la veturiloj iranta al Ĉinio. Estas malpermesite transiri la limon piede.
Mi ne plu vidas mian kupeon najbaroj. Virino proponas al mi pla ĉo en ŝia a ŭto. Fine, ni estas ses, inkluzive de kvin virinoj,en la a ŭto. ĝi estas en longa vico de aŭtoj kiuj ne moviĝas.
Ĉirkaŭ la deka, la ŝoforino preterpasas la aliajn, malplenajn, de kelkcent metroj. Fine meze implikaĵo de aŭtoj, ni vidas la mongolan limostacion.
Interne de la limo oficejo,la aferoj kutime iras: ni malsupreniras el la aŭto kun niaj sakoj, trapasas la kontrolojn kaj reeniras la aŭto post la kontrolejo..
Kelkcent metrojn for, ni alvenas al la ĉinan limostacion. Estas la sama afero. Tie alvenas problemon, ĉe la ĉina flanko, ne ekzistas interŝanĝo oficejon , aŭ maŝino por eltiri monon. Feliĉe, mi havas kun mi la ĉina mono restanta de antaŭa vojaĝo.
La ŝoforo kondukas nin al urbocentro de Hottot, la ĉina flanko urbo. Mi remarkas ke ĉio estas pura: ne ekzistas paperon sur la planko. La ŝoforo metas min en motorciklo taksio al la stacidomo.
Tie, mi havas kelkajn problemojn: mi havas skribitan mesaĝon el la vojaĝagentejo "chinatour" kaj kodoj por la tri biletoj kiujn mi aĉetis per la interreto. Ŝajne, la kasistino ne scias. Fine, ŝi komprenas pli bona, kaj mi recevas miajn trajno biletojn.
Kontrolo por eniri la stacidomo, do la trajno estas tre strikta. Mi devas lasi mian bombon de razi ŝaŭmo. Post diskuto inter la policistoj, mi povas konservi mian poŝ tranĉilo.
Kiam mi estas en vagono, ĉi tiu fojo mi estas en supra lito: Mi ne vidas la pejzaĝon. Estas malmulta spaco por pakaĵoj. Ŝajne ke la ĉinoj vojaĝas kun malgranda pakaĵo.
La trajno ŝajnas novaj. La littukoj estas tre blankaj kaj puraj.
Kvar horoj poste, ni alvenas al Jamminyan. Mi devas ŝanĝi de trajnoj al Datung. Mi turnas iomete en la stacidomo, antaŭ eniri la atendejo. Mi malfacile portas mian sakon.
Je la dek oka kaj tridek minutoj mi eniras en la trajno al Datung. Denove mi estas en supra lito. La bileto estas malfacile deĉifrebla: Mi demandas al ĉino.
Ĉino helpas min por meti mian sakon en la pakaĵo reto en la koridoro (ne fermita).
Ni devas acrobati por atingi la liton.
Du horojnposte, mi alvenas en Datung. Propagandistoj por taksioj ĉirka ŭas min.La gastejo estas tre proksima de la stacidomo. Mi iras piede, sed mi havas problemon por trovi la gastejo. Dankal ŝino mi trovas, je la kvina etaĝo de dudek ses etaĝoj turo.
La aliaj litoj de la ĉambro estas okupitaj de lokuloj. La etoso estas amika. Mi duŝi ĝas kaj enlitiĝas.
Morgaŭ estos alia tago.