Lundi 16 janvier 2017
Je quitte l’auberge deDatong à sept heures du matin, j’attends à la gare puis monte dans mon dernier train de l’itinéraire transmongolien.
Un chinois m’aide à mettre mon sac dans le filet à bagage, très haut.
Cette fois, j’ai une couchette inférieure. Comme je ne suis pas en grande forme, je passe la plus grande partie de trajet à dormir. A midi, j’achète un petit plateau repas, et mon voisin de table me donne un pied de cochon froid à manger.
A l’approche de Pékin, nous voyons des montagnes. Il y a de la brume : est-ce de la pollution ?.
Normalement un espérantiste doit m’attendre à la sortie de la gare. A quatorze heures, à l’arrivée : personne. J’attends. A quinze heures, je prends un taxi pour la ruelle de l’auberge : prix négocié : deux cent yuan (vingt-huit euros). A l’arrivée, le compteur marque cinquante yuans.
L’auberge est dans une rue piétonne, dans le quartier des Hutongs. Il ya beaucoup de jeunes, surtout asiatiques, qui se promènent. Je finis par trouver.
J’ai visé juste, en réservant un lit dans une chambre de trois lits : comme c’est la basse saison, je suis seul dans la chambre, et dispose de la salle de bain attenante.
Ce quartier prés de la station de métro Nanluoguxian, composé d’anciennes ruelles, est maintenant reconverti en rues piétonnes, avec beaucoup de magasins, café, et restaurants.
J’ai déjà dépensé mes yuans : je trouve une banque avec distributeur de billets, et ma carte accepte de marcher.
Je repasse à l’auberge. Je me connecte en WiFi, et apprends que l’espérantiste qui devait m’attendre est probablement arrivé à la gare, après mon départ. J’aurais dû attendre un peu plus longtemps.
Je ressorts manger dans un restaurant proche de l’auberge. Je commande des raviolis à la viande. Les serveuses me proposent « deux pièces » : je suis d’accord, mais il en arrive huit : elles ont interprété comme deux portions de quatre. J’arrive à en manger trois. Elles me font un paquet avec le reste. Comme je n’ai rien ni pour conserver, ni pour réchauffer, je les mets dans la poubelle de la chambre. Avec un coca cola, je m’en suis tiré pour sept euros.

Lundon la 16an de Januaro
Mi forlasas la gastejon deDatong je la sepa matene, mi atendas en la stacio kaj poste eniras en mia lasta trajno de la Transmongola -itinero.
Ĉino helpas min por meti mian sakon en la pakaĵo reto, tre alta.
ĉi fojo, mi havas malsupran liton. Kiel mi ne fartas tre bone, mi pasas la plej da tempo de la vojaĝo dormanta. Tagmeze, mi aĉetas malgrandan pletmanĝon kaj mia tableto najbaro donas al mi malvarman porkopiedon por manĝi.
Kiam ni alproksimiĝas de Pekino, oni vidas montojn. Tie estas brumo: polucio ?.
Esperantisto devus atendi min al elirejo de la stacidomo. Je la dek kvar horo, kiam mi alvenas, mi vidas neniu. Mi atendas kaj turnas en la placo. Je la tria mi prenas taksion al la strato de la gastejo: negocita prezo : ducent juanoj (dudek ok eŭroj). Je la alveno, la taksi nombrilo indikas kvindek juanoj !.
La gastejo estas en pied strato en kvatalo de Hutongs. Estas multaj junuloj, ĉefe aziaj, marŝante. Mi finfine trovas la gastejon.
Mi faris bone de rezervi lito en tri-lita ĉambro: kiel estas la malalta sezono, mi estas sola en la ĉambro, kaj havas apuda banĉambro.
Tiu kvartalo proksime de la metrostacio Nanluog ŭian formita de malnovaj stratetoj, nun i ĝas en piediraj stratoj, kun multaj butikoj, kafejoj kaj kelkaj restoracioj.
Mi jam ne plu havas juanoj: Mi trovas banko kun mono disdona a ŭtomato, kaj mia karto akceptas funkscii.
Mi revenas al la gastejo. Mi konekti ĝas sur la reto, kaj legas, ke atendita Esperantisto versajne alvenis al la stacio, post mia foriro. Mi devus havi atendi iom pli.
Mi manĝas en restoracio proksime de la gastejo. Mi ordonas viando pastopoŝetoj. La kelnerinoj proponas min "du pecoj": Mi konsentas, sed venas ok pecojn. Ili interpretis kiel du teleroj de kvar. Mi sukcesas manĝi tri. Ili faras paketon kun la resto. Kiel mi havas nenion nek por konservi nek por varmigi, mi metas ilin en la ĉambrorubejo. Kun koka-kolao, mi pagis sep eŭroj.