Jeudi 23 novembre 2017
Je me dépêche de prendre ma douche avant les autres : à huit heures, je suis prét. Je vais sur la rive du Mékong, tout prés de l’auberge. Il y a un café avec des tables et des chaises, donnant une agréable vue sur le fleuve. Je n’arrive pas à obtenir un café. Apparemment, ils ne servent pas si tôt.
Je marche le long du fleuve. J’arrive à un bac qui fait la traversée. J’y monte, et me voici de l’autre coté. Je marche sur une piste poussiéreuse jusqu’à un village de potiers. Je me renseigne pour trouver un bateau pour retraverser le fleuve. On me trouve le capitaine et le bateau, et me voici de l’autre coté.
Cette fois ci, je suis dans le Louang Prabang non touristique. Je visite un marché, et rejoint la presqu’ile touristique.
Je monte à grand peine sur une hauteur, de où on est censé avoir une belle vue sur la ville, puis redescend. En bas, on vend des oiseaux en cage : on peut les acheter, pour le plaisir de les remettre en liberté, en haut.
Il est trop tard pour visiter le musée national, qui ferme à l’heure du midi. Je marche jusqu’à l’extrémité de la presqu’ile où se trouve un pont de bambous, puis reviens en longeant le fleuve.
Je me repose une heure à l’auberge, puis repars visiter le palais royal. Les photos ne sont pas autorisées à l’intérieur, et je n’y vois rien de génial.
J’explore une autre rue de la presqu’ile, de l’autre coté de la colline formant le centre de la presqu’ile. J’y ai une belle vue sur un affluent du Mékong.
J’annule ma réservation dans cette auberge pour mon deuxième séjour à Louang Prabang après mon voyage dans la plaine des jarres.
Je termine la journée en dégustant un « milk shake » à la mangue et au fruit du dragon.

Ĵaŭdo 23an de novembro 2017
Mi rapide duŝiĝas antaŭ la aliaj: je la oka horo mi pretas. Mi iras al la bordo de la Mekongo, proksime de la gastejo. Estas kafejo kun tabloj kaj seĝoj, donante belan vidon de la rivero. Mi ne povas akiri kafon. Ŝajne ili ne servas tiel frue.
Mi marŝas laŭ la rivero. Mi alvenas al pramo kiu trapsigas la homojn kaj veturilojn. Mi supreniras ene, kaj tuj mi estas aliflanke. Mi marŝas sur polva vojo al vilaĝo de potistoj. Mi demandas pri boaton por transiri la riveron. Ili trovas la kapitano kaj la boato, kaj tuj mi estas aliflanke.
Ĉi-foje mi estas en la ne-turista Louang Prabang. Mi vizitas bazaron kaj paŝas al la turisma duoninsulo.
Mi supreniras monteton, de kie supozrble estasi bela vidado de la urbo. En la malsupro de la stuparo iuj vendas birdojn en kaĝoj: ni povas aĉeti ilin, por la plezuro de liberigi ilin ĉe la supro.
Estas tro malfrue por viziti la Nacian Muzeon, kiu fermas ĉe tagmanĝo. Mi marŝas al la fino de la duoninsulo kie estas bambuo ponto, tiam revenas laŭ la rivero.
Mi ripozas dum unu horo en la gastejo, kaj revenas por viziti la reĝa palaco. Fotoj ne estas permisataj interne, kaj mi ne vidas ion ajn gravan
Mi esploras alian straton de la duoninsulo, aliflanke de la monteto, kiu formas la centron de la duoninsulo. Mi havas belan vidadon al tributario de la Mekongo.
Mi nuligas mian rezervadon ĉe ĉi tiu gastejo por mia dua vizito al Luang Prabang post mia vojaĝo al la ebenaĵo de kruĉoj.
Mi finas la tagon trinkante "lakton-skuadon" kun mango kaj draka frukto.