Je démarre pour aller voir le palais d’été des derniers émirs de Boukhara. J’y arrive sans encombre en minibus.
Avant la visite, des jeunes veulent discuter un peu, l’un d’eux se fait photographier avec moi.
A l’intérieur, je m’agglutine à un petit groupe de trois françaises avec un guide. Je profite du commentaire. A la fin, le guide refuse que je lui donne de l’argent.
Le minibus du retour passe par un marché. Je descends, fait un tour, et m’aperçois que mon livre-guide « Lonely planet » est resté dans le minibus. Je reprends un autre minibus de la même ligne, et vais jusqu’au terminus. Là j’attends que les minibus de la ligne reviennent. J’en parle à l’un des assistants de chauffeur qui me fait comprendre qu’il va en parler aux autres.
Au bout de cinquante minutes, le minibus que j’avais pris arrive, et me donne mon livre. Ces gens sont vraiment très agréables.
Je mange deux gros friands à la la viande dans un restaurant populaire en sous-sol, pour un euro et demi.
Ensuite, je cherche un moyen d’aller voir un mausolée soufi : le mausolée de Bakhautdin Naqshband.
J’attends vingt minutes un bus qui n’arrive pas, puis marchande un taxi. J’obtiens un prix de 9 000 sums (2.5 euros) Le bus coûte 500 sums.
A l’arrivée au monument, le chauffeur insiste pour m’attendre et me ramener. Je lui donne rendez-vous à quinze heures ;
Pendant la visite, des jeunes, encore, qui apprennent le français, cherchent à parler avec moi. Je sors du monument à 14h40. Pas de taxi en vue, mais un bus est arrêté devant la sortie : j’y monte, tant pis pour le taxi, s’il revient.
J’achète de l’eau : j’en bois au moins quatre litres par jour.
Je rentre à l’hôtel et me repose. Je m »aperçois que mon paquet de de sums s’épuise. Je rechange cinquante euros dans un magasin de souvenirs : j’obtiens 140 000 sum.
Je sorts dans la soirée manger dans un restaurant au bord d’un bassin, au cœur de la partie touristique de la ville ; Le repas est peu ouzbek : de la viande hachée avec des frites et des légumes, pour 28 000 sum (8 euros), avec une excellente bière.

Mi komencas por iri vidi la lastan someran palacon de la Bukhara emiroj.
Mi alvenas tie trankvile minibuse. Antaŭ la vizito, junuloj volas iomete paroli kun mi, unu el ili volas esti fotita kun mi. Interne de la palaco,, mi amasiĝas al malgranda grupo de tri francinoj kun gvidisto. Mi aŭskultas la komenton. Je la fino, la gvidisto ne akceptas monon.
La minibuson por reveni pasas proksimume de bazaro. Mi malsuprenas, promeniĝas, kaj konstatas, ke mia gvidlibro "Lonely Planet" restis en la minibuso. Mi prenas alian minibuson de la sama linio, kaj iras al la finstacio. Tie mi atendas la minibusoj revenantaj. Mi parolas kun unu el la helpantoj de stiristo kiu faras min kompreni, ke li diros al aliaj. Post kvindek minutoj, la minibuso, kiu mi prenis alvenas, kaj oni donas al mi mian libron. Tiuj homoj estas vere gentilaj.
Mi manĝas du grandaj kukojn kun la viando interne ĉe populara restoracio en kelo por unu euro kaj duono.
Poste mi serĉas manieron iri al sufi sanktejo: la Maŭzoleo de Bakhautdin Naqshband. Mi atendas dum dudek minutoj buson kiu ne alvenas, do mi marĉandas taksion. mi obtenas prezo de 9.000 sumoj (2,5 eŭroj) La buso kostas 500 sumoj. Je la alveno ĉe la monumento, la stirito insistas por atendi min kaj veturi min hejmen. Mi donas al li rendevuon je la tria horo; Dum la vizito, gejunuloj, lernante franca, deziras paroli kun mi.
Mi forlasas la monumenton je 14:40. Neniu taksio estas videbla, sed buso haltas ĉe la eliro: Mi eniras buson, domaĝe por la taksio, se li revenas. Mi aĉetas akvon: mi trinkas almenaŭ kvar litrojn tage. Mi revenas al la hotelo kaj ripozas.
Mi rimarkas ke mia paketo de sumoj malgrandigis. Mi ŝanĝas kvindek eŭrojn en memoroajoj butiko: Mi obtenas 140.000 sumojn.
Mi vespermanĝas en restoracio ĉe la rando de lageto en la centro de la turisma parto de la urbo; La manĝaĵo estas malmulte uzbeka: haketa viando kun frititaj terpomoj kaj legomoj por 28000 sumoj (8 eŭroj), kun bonega biero.