Je quitte l’auberge de Dresde. Je prends d’abord un train régional allemand jusqu’à Cottbus. Là, je dois prendre un train international pour Wroclaw en Pologne.
J’ignore où se trouve Cottbus, mais c’est dans le Mecklembourg. J’ai dû remonter bien au Nord, ce qui explique que pour faire Dresde-Wroclaw, environ trois cents kilomètres, il me faut six heures.
En fait, le train international a une heure de retard. En attendant, je mange un plat allemand dans un restaurant situé dans la gare.
Le train finit par arriver. Il y a largement de la place. Comme il va jusqu’à Cracovie, je me fais expliquer par les autres passagers quand il faut descendre.
J’arrive à Wroclaw vers seize heures. Le temps de retirer de l’argent polonais à un distributeur automatique, puis de trouver l’auberge « Avant-Garde » (en français), il est dix-sept heures, et il fait nuit.
J’ai un lit dans un dortoir de six lits, mais pour l’instant, je suis seul.
Je ressors et me promène dans la vielle ville. Je m’achète un parapluie, et il cesse de pleuvoir. Les prix sont bien moins chers qu’en France : environ trois euros pour le parapluie.
Je trouve un restaurant génial, recommandé par la « Guide du routard ». On prend une assiette, on se sert, en légumes, viande, dessert, hors d’œuvres, et on paye au poids, sans distinction.

Mi foriras el gastejo en Dredeno. Mi unue prenas germane regionan trajnon gxis « Cottbus ». Tie , mi devas preni internatian trajnon al Vroklavo en Polujo.
Mi ne scias kie estas « Cottbus », sed estas en Mecklembourg. Versajne mi iris tute norde. Devus esti pro tio ke por iri de Dresdeno al Vroklavo , ĉirkaŭ tri dek kilometroj, la daŭro estas ses horoj.
Fakte, la internatia trajno malfruas unu horon. Intertempe, mi manĝas germanan pladon en restauracio en la stacidomo.
Fine, la trajno alvenas. Estas multa da placo. Kiel, ĝi iras al Krakovo, mi demandas al aliaj vojaĝantoj, kiam mi devas elveturiĝi.
Mi alvenas en Wroclaw apud dek ses horoj. La tempo de preni monon el disdona aŭtomato, kaj poste trovi la gastejo « Avant-Garde » (francia nomo), estas la dek sek horo kaj la nokto.
Mia lito estas en dormejo kun ses litoj, sed en ĉi tiu momento, mi estas sola en la dormejo.
Mi foriras kaj promenas en la malnova urbo. Mi aĉetas pluvombrelon, kaj tuj ne plu pluvas. Prezoj estas malmultekotaj ol en Francio : ĉircaŭ tri eŭroj por unu pluvombrelo.
Mi trovas interesan restoracion rekomendata en gvidlibro: oni prenas unu teleron, metas interne de ĝi legomoj, viandoj, desertoj, almangaĵoj, kaj pagas laŭ la pezo.

pour voir les images en plus grand, cliquez sur celles-ci por vidi la imaĝojn pli grande, kliku sur tiuj ĉi