Je me lève de bonne heure pour profiter de la lumière du jour : le jour se lève vers huit heures, et la nuit tombe vers seize heures trente. La neige est tombée en abondance pendant la nuit, et tombe encore. Je prends la direction de Nova Huta, la ville nouvelle du temps de Pologne Populaire, construite autour d’une aciérie. Cette ville est décriée dans le guide, et je veux me rendre compte par moi-même.
J’ai un peu de mal à trouver le bon arrêt de tramway : d’abord une zone industrielle, puis un cimetière dans la campagne, en bout de ligne. A la troisième tentative, j’y suis. De grandes avenues, beaucoup d’arbres, et des immeubles de quatre à cinq étage. Rien de particulièrement laid. Au centre-ville se dresse un monument à Solidarnosc.
Hier soir, j’ai réservé une visite des mines de sel de Wieliczka à un bureau de tourisme. On doit venir me chercher à l’auberge à onze heures. Je retourne donc à l’auberge où un minibus vient me chercher à l’heure prévue. Nous récupérons ensuite deux espagnols et deux américains, dans d’autres auberges et hôtels.
Il neige beaucoup, mais le minibus arrive sans encombre. J’ai droit à un guide en français, avec quatre autres francophones. A l’intérieur, beaucoup de statues religieuses, en sel. Il y a au moins trois chapelles, dans de grandes cavités. Je vois aussi deux lacs de saumure à environ cent vingt mètres de profondeur.
Les mines ont été en activité environs trois cents ans, et l’exploitation s’est arrêtée récemment (2002). Les statues religieuses étaient faites dans l’espoir d’éviter les accidents. Il y a aussi des personnages montrant l’activité des mineurs, des lampes pour déclencher l’inflammation du méthane, avant qu’il ne s’accumule.
Retour vers quinze heures à Cracovie : je me dirige à pied vers le château, pour profiter du jour qui reste pour prendre des photos. Comme il me reste encore du temps, je me dirige vers l’ancien ghetto. Rien de bien remarquable : il devait y avoir une pharmacie célèbre pour être reste restée ouverte le temps du ghetto. Je ne la trouve pas : à l’emplacement où m’envoient les panneaux indicateurs se trouve une maison en travaux. Il y aussi la possibilité de voir l’usine d’Oscar Schindler , rendue célèbre lar le film « La liste de Schindler, mais je n’ai pas le courage d’aller jusque-là. Je tente de rentrer à l’auberge en tramway : le premier part dans une mauvaise direction, je repars à pied, prend un autre tramway sur l’autre rive de la Vistule, et finis par arriver à l’auberge. Je teste un petit restaurant, tout près, et mange très bien : soupe, poisson, purée, choux, avec un jus d’orange en bouteille, pour 27,5 zlotys, soit 7 euros.
A l’auberge, la jeune asiatique est partie.

Mi ellitiĝas frue por profiti de la taglumo : la tago ekleviĝas je la oka matene, kaj la nokto okazas je la kvara kaj duono vespere. Multa Nejĝo falis nokte, kaj ankoraŭ falas. Mi direktas min al Nova Huta, la nova urbo de la tempo de la « popola polujo », konstruita apud ŝtalejego. Tiu urbo estas misfaligata en la gvidlibro, kaj mi volas konstati per mi mem.
Mi malfacile trovas la bonan tramhaltejo : unue industria zono, due mortintejo en la kamparo, al la fini de la tram’linio. Al la tria provo, mi estas tie. Grandaj avenuoj, multaj arboj, kaj domegoj kun kvar aux kvin etaĝoj. Nenio speciale malbela. En la centro de la urbo estas monumento pri « Solidarnosc ».
Hieraŭ vespere, mi registrigis min en turisma officejo por vizito de la mino de salo en Wieliczka. Oni devas veni preni min je la dekunu al gastejo. Do, mi reiras gastejon, kie minibuso venas je la prognoza horo. Poste, ni kunprenas du hispaniojn kaj du usonanojn, en aliaj gasteĵo kaj hotelo.
Multe nejĝas, sed la minibuso alvenas sen problemo. Mi havas gvidisto francia parolanta, kun kvar aliaj francaparolantaj homoj. Interne, ni vidas multajn religiajn statuojn, en salo. Estas almenaŭ tri preĝejoj en grandaj kavoj. Ni vidas ankaŭ du lagoj de salega akvo, ĉirkaux cent dudek metroj profonde.
Aktiveĉo de minoj daŭris ĉirkaŭ tri cent jarojn, kaj freŝdate haltis (2002). Religiaj statuoj estis por la espero de nealveneco de akcidentoj. Estas ankaŭ statuoj montrantaj la laboro de ministoj, kaj lampoj por ekbruligi grizuon antaŭe ĝi akumuliĝis.
Reveno je la dekkvina horoj en Krakovio : mi piedas kastelon, por foti kiam la taglumo ankoraŭ daŭras.
Kiel restas ankoraŭ tempon, mi iras al antaŭ geto. Nenio tre remarkinda : devus esti fama farmacio kiu restis malfermita dum la tempo de la geto. Mi ne trovas ĝin : en la plaĉo kien sendas min vojmontriloj estas verkita domo. Estas ankaŭ la ebleco de vidi la uzinon de Oscar Schindler, fama pro la filmo « la listo de Schindler », sed mi ne kuraĝas sufiĉe por iri ĝis tie. Mi provas reveni trame : la unua prenas malbonan direktion. Mi reiras piede, kaj prenas alia tramo, sur la alia bordo de la Vistulo, kaj fine alvenas al gastejo. Mi provas malgrandan restoracion tuj apud, kaj tre bone manĝas : supon, fiŝon, terpoman kaĉon, brasikajon, kun oranĝan sukon en botelo, pro 27.5 zlotioj : sep eŭroj.
En gastejo la aziajunulino estas foririta.

pour voir les images en plus grand, cliquez sur celles-ci por vidi la imaĝojn pli grande, kliku sur tiuj ĉi