Le train pour Varsovie part à 10h40. Je suis réveillé à sept heures.
Je décide de retourner à Nova Huta. Le ciel est bleu, la neige étincelle au soleil. Je trouve Nova Huta assez bien : de grandes avenues, des petits parcs avec des jeux pour les enfants. Je regarde les noms des rues : rue de Solidarnosc, rue Jean-Paul 2, rue Ronald Reagan.
Je vais à la station Kombinat. Là, un peu avant l’entrée du combinat sidérurgique, un panneau annonce que c’est Arcelor Mittal. Je serais curieux de connaître l’état des relations entre Solidanosc et Arcelor-Mittal. Peut-être en entendrons-nous parler un jour ?
Je rentre à l’auberge, récupère mon sac, et direction la gare. Le train est en retard d’une dizaine de minutes. C’est une tuerie pour monter dedans : une des deux portes du wagon est coincée fermée. Le wagon date de trente ans. Quand j’arrive à mon compartiment, il y a quelqu’un d’assis à ma place, et tous les filets à bagages sont occupés. Je finis par récupérer ma place, coté fenêtre, puis j’arrive à caser mon sac dans le filet à bagage : les gens ont déplacé leurs sacs pour laisser un espace pour la valise rigide d’un polonais, je mets mon sac sur sa valise.
Quatorze heures : J’arrive à Varsovie. Il y a du avoir un office du tourisme dans la gare, mais il doit être fermé depuis un bon bout de temps. Enfin, grâce au « guide du routard » je trouve l’auberge, à environ un kilomètre de la gare, que je fais à pied.
Apparemment, je suis seul dans un dortoir de six lits. Je pose mon sac, et parts à la découverte de la ville.
J’arrive dans la vielle ville. Le musée d’histoire qui m’intéressait est fermé jusqu’au 12/02. Tant pis.
Je rentre en me perdant plusieurs fois, et mange dans un « bar à lait », reliquat de la période « Pologne Populaire » : on commande, en polonais, on paye, et on va chercher ses plats. Je fais cela au hasard, en copiant sur un papier des lignes de la carte affichée. J’obtiens une soupe rouge (à la betterave ?) , quatre gros raviolis fourrés à la viande, une crème, et un yogourt en bouteille (kefir) aigre. L’endroit est sympathique. On sent que les clients sont des gens ordinaires. L’addition se monte à quinze zlotys, soit 4 euros.
Dans la nuit, une jeune fille arrive dans le dortoir. Je lui dis bonsoir. Elle ne me répond pas. Il parait que c’est ainsi en Pologne.

La trajno al Varsovio foriras je la deka kaj kvardek minutoj. Mi estas vekata je la sesa.
Mi decidas iri denove al Nova Huta. La cielo bluas, la nejĝo brilas sub la suno. Mi trovas Nova Huta bonete : grandaj avenuoj, malgrandaj parkoj kun ludoj por infanoj. Mi regardas la nomoj de la stratoj : strato Solidarnosc, strato jean-Paul 2, strato Ronald Reagan.
Mi iras al tramhaltejo « Kombinat ». Tie, iomete apud la enirejo de la stalejego, afiŝtabulo anoncas ke estas « Arcelor-Mittal ». Mi ŝatus scii kiel estas la rilatoj inter Arcelor-Mittal kaj Solidarnosc . Eble ni aŭdos pri tio en la estonteco.
Mi revenas gastejon, prenas nian sakon, kaj iras al stacidomo. La trajno malfruhas de ĉirkaŭ dek minutoj. Estas unu batalo por eniri en la vagono : unu el la du pordoj estas blokata fermita. Kiam mi alvenas en mia kupeo, iu sidas al mia placo, kaj ciuj plaĉoj en la bagaĝaj bretoj estas okutipaj. Fine, mi sukcesas okupi mian placon, kaj meti mian sakon sur la breto : homoj movis iliajn bagaĝojn por lasi placo por valizo de unu Pollando, mi metas mian sakon sur lia valizo.
Dek kvar horoj : mi alvenas en Varsovio. Versajne estis antaŭe turisma oficejo en la stacidomo, sed ĝi devus esti fermata de longa tempo. Fine, dank’al la gvidlibro, mi trovas la gastejo ĉirkaŭ unu kilometro malproksime de la stacidomo. Mi piedis ĝis tie.
Ŝajnas ke mi estas sola en dormejo kun ses litoj. Mi metas mian sakon, kaj foriras por vidi la urbon.
Mi alvenas en la malvona urbo. La historia muzeo kiu interesis min estas fermita ĝis la dekduan de februaro. Ne grava.
Revenante, mi perdiĝas plurajn fojojn, kaj manĝas en « lakta restoracieto », resto de la epoko de la « Popola Pollando » : oni mendas, en pola lingvo, pagas, kaj poste iras preni siajn pladojn. Mi faras tio hazarde, kopianta lineojn el la afiŝata menuo. Mi ricevas ruĝan supon (el betojn ?), kvar grandajn pastopoŝetojn kun viando interne, kremon, kaj acidan jogurton en boteleto (kefiron).
La loko estas simpatia. Oni sentas ke klientoj estas ordinaraj personoj. Mi pagis dek kvin zlotys : kvar eŭroj.
Dum la nokto, junulino alvenas en la dormejo. Mi diras ŝin : « bonan vesperon » Ŝi ne respondas. Sajne ke estas tiel en Pollando.

pour voir les images en plus grand, cliquez sur celles-ci por vidi la imaĝojn pli grande, kliku sur tiuj ĉi