Je quitte l’auberge vers six heures. J’arrive à la gare de chemin de fer, malgré le verglas sur les trottoirs. Mes gens du pays ont l’air à l’aise là-dessus. Peut-être ont-ils des semelles spéciales ?
C’est la première fois que je prends un train de ce type. Dans le wagon, il y a une responsable qui donne le signal pour monter et ramasse les billets. C’est un train couchette, des couettes, enroulées autour des oreillers sont placées en hauteur. Il y a un système pour déplier les couchettes. Les compartiments ne sont pas fermés. Le tout est agrémenté par des rideaux aux fenêtres et des napperons sur les tables. Il y a aussi une contrôleuse en uniforme.
Nous sommes bien une dizaine de passagers dans le wagon en partance pour Minsk. Le paysage enneigé est superbe. J’aperçois un renard.
Le passage de la frontière se fait avec un premier arrêt pour sortir de la communauté européenne, puis un deuxième pour entrer en Biélorussie. Le peu de mots que je connais en russe me sert bien.
De nouveau la campagne. Les maisons sont peintes de frais, avec des couleurs vives. Cela ne cadre pas du tout avec l’idée (transmise par les médias) que je me faisais de la Biélorussie.
Nous arrivons à Minsk. Je change de l’argent dans les couloirs reliant la gare ferroviaire au métro : le change est 11 000 roubles de Biélorussie pour un euro.
Ensuite, je me dirige vers l’auberge : j’ai une station de métro. On accède au métro avec des jetons en plastique. Ensuite, il faut trouver dans quel sens partir. Cela se passe assez bien, sauf que sur le papier de réservation, il est manqué à deux cent cinquante mètres de la station de métro, et qu’en fait, c’est plutôt un kilomètre. Enfin j’y arrive. L’accueil n’est pas jovial, mais le réceptionniste parle anglais.
Il me demande une attestation d’assurance médicale. Par chance, j’en ai amené une pour la Russie, libellée en français (j’en avais eu besoin pour le visa russe). C’est l’assistance « Europe assistance qui fonctionne avec les cartes visa. Elle est acceptée. Je paye douze euros, et monta à l’étage, et une responsable d’étage m’indique une belle chambre de quatre lits, dans laquelle apparemment, je suis seul.
Je repars à la découverte de Minsk, par une autre station de métro (akademia), cette fois-ci à deux cent cinquante mètres de l’auberge
D’emblée, je trouve la ville très belle avec de grandes avenues et beaucoup d’immeubles imposants.
Je rentre manger local dans un restaurant. J’ai une soupe à la betterave avec un morceau de saucisse qui trempe dedans, puis un plat avec du poulet, un œuf au plat, et des beignets de pomme de terre.
Le tout, avec un coca-cola me coute sept euros.
Je continue ma visite de la ville et photographie dans tous les sens.
Je visite le musée de « Grande Guerre Patriotique ». Aujourd’hui, la visite est gratuite. Il y a une vitrine consacrée à l’escadrille « Normandie-Niemen » dans laquelle ont combattu des aviateurs français.
Comme tout le commentaire est en russe ou en biélorusse, ça va assez vite.
Je suis l’itinéraire décrit dans le guide « Lonely Planet » et termine très fatigué vers dix-huit heures.
Je m’achète quelques vivres pour le repas du soir. Je ne trouve pas d’endroit pour cuisiner dans l’auberge mais ce n’est pas grave : j’ai de la purée de poisson (tarama), du pain et des yogourts.
C’était la dernière journée de tourisme : demain, j’entame le retour.

Mi foriras el gastejo ĉirkaŭ je la ses matene. Mi alvenas al stacidomo, malgraŭ la gratiso sur troturoj. La homoj de la lando sajnas senĝene sur tio. Eble ili havas specialaj plandumoj.
Estas la unua fojo ke mi prenas tiu tipo de trajno. En la vagono, estas unu responsulino kiu montras kiam eniri la trajmon kaj kolektadas biletojn. Estas vagono kun litetoj. Kusenegoj estas rulimitaj ĉirkaŭ kapkusenoj, kaj metitaj supre. Estas sistemo por instali litetojn. La kupeoj estas malfermitaj.
La tuta estas ornamitaj per kurtenoj al fenestroj, kaj tablotuketoj. Estas ankaŭ kontrolistino en uniformo.
Ni estas eble unu dekopo da vojaĝantoj en la vagono, iranta al Minsk. La pajzaĝo, neĝkovrita estas belega. Mi ekvidas unu lupon.
La trapaso de la landlimo alvenas per unua halto por foriri al la eŭropa komunumo, kap poste dua
halto por eniri en Belorusio. La malmultaj vortoj ke mi konas en rusa lingvo helpas min.
Denove la kamparo. Domoj estas ĵusaj farbitaj de belaj koloroj. Tio ne similas la ideon ke mi antaŭpensis (el amasinfiormiloj) pri Belorusio.
Ni alvenas en Minsk.
Mi ŝanĝas monon en koridoro inter la stacidomo kaj metro : unu eŭro donas dek unu miloj da belorusaj rubloj.
Poste, mi direktas min al gastejo : mi scias kiu metro stacio eliri. La biletoj de metro estas plastaj ĵetonoj.
Poste mi devas trovi en kiu direkto iri. Tio bonete alvenas, ekcepte ke sur la papero de rezervado estas skribita al du cent kvin dek metroj el metro, sed fakte estas pli certe unu kilometro el metro.
Fine, mi alvenas. La akcepto ne estas tre afabla, sed la dungito parolas la anglan lingvon.
Li demandas al mi medicinan asekuron. Feliĉe, mi kunportis unu por Rusio, skribita en francian (mi bezonis ĝin por rusan vizon). Estas la asekuro « Europe Assistance » kiu funkcias kun Visa karto.
Ĝi estas akceptita. Mi pagas dek du eŭrojn kaj supreniras al etaĝo. Etaĝa respondulino indikas al mi kvar litaj ĉambron, en kio, sajnas ke mi estos sola.
Mi foriras al eltroveco de Minsk, ĉi fojo per unu alia stacidomo de metro (akademia) al du cent kvin dek metroj de la gastejo.
Tuj, mi trovas la urbo bela, kun larĝaj avenuoj, kaj multaj imponaj domoj.
Mi eniras en restoracio por manĝi lokan kuiron. Mi manĝas supon el beto kon peco de kolbaso trempata en ĝi, kaj poste, plado kun kokidajo, ovo sur plado, benjetoj da terpomajo.
La tuta, kun kokakolao kostas al mi sep eŭrojn.
Mi daŭrigas mian vizito de la urbo, kaj fotas en ciuj directoj.
Mi vizitas muzeon pri la « Grande patriotika milito ». hodiaŭ, le vizito estas senkosta. Estas vitrino pri la eskadro « Normandie-Niemen », en kiun batalis franciaj aviadistoj.
Kiel la tuta komento estas en rusa aŭ belorusa, mi trapasas muzeon rapidete.
Mi sekvas la itinero desegnita en la gvidlibro « Lonely Planet », kaj finas lacega ĉirkaŭ je la dek sesa.
Mi aĉetas kelkajn porvivaĵojn por vespermanĝo. Mi ne trovas lokon por kuiri en la gastejo, sed ne estas grava : mi havas fiŝan kaĉon, panon kaj jogurtojn.
Estis la lasta tago de turismo : morgaŭ, mi komencas la reveno.