Je me lève de bonne heure et prends mon bus à 7h30.
Le paysage est assez plat avec une alternance de champs et de forêts. Le bus vient de Berlin. Les passagers font des prodiges pour trouver la bonne position pour dormir.
Nous arrivons à Riga vers midi, et je trouve l’auberge sans difficulté. Je mange le restant de mes provisions d’hier, et parts visiter la vielle ville.
Il y a beaucoup d’immeuble de style « art-nouveau » avec des statues, et des volutes. Il y aussi beaucoup d’églises.
Je visite le musée des Barricades, en souvenir des journées de 14 au 25 janvier 1991, jour où les gens s’attendaient à une prise de contrôle de la ville par l’armée soviétique, après la déclaration unilatérale de l’indépendance (4 mai 1990)
Le musée comporte trois salles, au premier étage d’un immeuble, avec un escalier peu entretenu.
Je visite aussi le musée historique. Il y a des classeurs à l’entrée des salles, avec des explications en anglais sur les vitrines. Il est difficile de trouver la correspondance entre les pages des classeurs et les vitrines. La lecture, debout, est assez fatigante. Il n’y a pas de sièges dans la plupart des salles.
Après ces visites historiques, je fais quelques courses. Je remarque que les prix sont assez élevés : un plat au restaurant (saucisse-légumes) dans la vieille ville : 10 euros. Je me ravitaille dans un supermarché près de la gare: j’achète des harengs à l’huile, et des choses en barquettes : l’une sera de la purée de poisson, très salée, l’autre une salade de légumes avec beaucoup de sauce. Je prends aussi deux tomates, deux yogourts, deux oranges, trois doses de café soluble. Je m’en tire pour onze euros.
Dans le magasin, on vend de la chicorée en provenance d’Oye Plage, à coté de Calais. Félicitation pour l’exportation.
Une remarque : il y beaucoup de musiciens de rue à Riga : accordéons, guitares, violons. Et quand on s’attarde trop à chercher son chemin, des gens se proposent de vous aider, et finissent par vous demandes une pièce.

Mi ellitiĝas frue kaj prenas mia buso je la 7:30.
La pejzaĝo estas sufiĉe plata kun alternaj kampoj kaj arbaroj. La buso venas el Berlino. Pasaĝeroj faras miraklojn por trovi la bonan dormantan pozicion.
Ni alvenas ĉirkaŭ tagmezo en Rigo, kaj mi trovas la gastejo sen malfacilaĵo. Mi manĝas la resto de mia provisoj de hieraŭ, kaj iras viziti la malnovan urbon.
Ekzistas multaj konstruaĵoj "art nouveau" stilo kun statuoj kaj volutoj. Ekzistas ankaŭ multaj preĝejoj.
Mi vizitas la Muzeon de la Barikadoj, rememorante la tagojn de la 14an ĝis la 25an de januaro 1991, la tagoj kiam homoj atendis la prenon de la urbo per la sovetia armeo post la unuflanka deklaro de sendependeco (4an de Majo 1990)
La muzeo havas tri ĉambrojn en la unua etaĝo de konstruaĵo kun ŝtuparo malbone zorgita.
Mi ankaŭ vizitas la historian muzeon. Estas workbooks en eniroj de ĉambroj, kun klarigoj en la angla pri la montrofenestroj. Estas malfacile trovi la korespondadon inter la paĝoj de dosieroj kaj la montrofenestroj. Legante staranta estas iomete laca. Ne estas seĝoj en preskaŭ ciuj ĉambroj.
Post ĉi tiuj historiaj vojaĝoj, mi faras kelkajn aĉetoj. Mi rimarkas, ke la prezoj estas sufiĉe altaj: manĝo en la restoracio (kolbaso kun legomoj) en la malnova urbo: 10 eŭroj. Mi iras en superbazaro proksime de la fervoja stacidomo, mi aĉetas haringo en oleo kaj aĵoj en ujetoj: unu estas pureo da fiŝoj, tre sala, la alia salato de legomoj en multe da saŭco. Mi ankaŭ prenas du tomatojn, du jogurtojn, du oranĝojn, tri dozojn de solvebla kafo. Mi pagas dek unu eŭrojn.
En la vendejo, cikorio el Oye Plage, proksime de Calais (Francio) estas vendita. Gratulon por eksportadula firmao.
Du rimarkoj: ekzistas multaj stratomuzikistoj en Rigo: akordionoj, gitaroj, violonoj. Kaj kiam mi tro longe rigardas mian mapon por trovi mian vojon, homoj proponas sin, por helpi min, kaj poste demandas moneron.

Musée des Barricades :Muzeo de la Barikadoj

Résumé approximatif d’une information écrite en anglais.
Ce musée commémore les évènements qui se sont produits à riga entre le 13 et le 27 janvier 1991
Après la seconde guerre mondiale, un nombre important de migrant originaires des autres républiques de l’URSS, furent envoyé en Lettonie, dans le cadre de la politique d’industrialisation.
Comme il n’y a avait pas assez de logement, le gouvernement a logé deux ou familles dans le même appartement avec en commun la cuisine et la salle de bain.
Le mobilier était le même dans toute l’Union Soviétique.
Bien que ne pouvant pas voyager à l’extérieur de l’Union Soviétique, les gens étaient intéressés par les pays occidentaux. Il leur était toujours difficile d’avoir des informations. La propagande faisait croire que les pays occidentaux étaient corrompus, et tout était parfait en URSS.
A partir de 1985, Mikhail Gorbachev introduit des réformes la Glasnotst et la Perestroika (ouverture et restructuration) pour redresser l’économie. Mais il est oppsé à la liberté des pays baltes.
Le 4 mai 1990, la Lettonie proclame son indépendance. Gorbachev utilise la force pour s’opposer à cette déclaration.
Les 12 et 13 janvier 1991, des tanks soviétiques entre dans Vilnius, en Lithanie ; Il y a quatorze morts.
En Lettonie, le leader du Front Populaire, Dainis Ivans, appelle les gens à venir manifester pour une Lettonie indépendante.
Le 13 janvier, des gens de tout le pays viennent à Riga, certains en groupes par entreprises et universités. D’autres en famille, des femmes, des enfants, des personnes âgées.
Des camions, engins de travaux publics, machines agricoles, chargements de matériaux divers sont amenés. En trois heures, dans la soirée, les barricades sont édifiées autour des emplacements stratégiques.
Certaines avaient préparés de cocktails Molotov, mais ils furent confisqués pour des raisons de sécurité. La milice (police) lettonne étaient armée de pistolets mitrailleurs et d’armes de poing.
Le 14 janvier 1991 l’armée soviétique demande que la déclaration du 4 mai 1990 restaurant l’indépendance et la constitution d’avant l’annexion soit abrogée. Les unités militaires spéciales soviétiques (OMON) attaquent les ponts Brasa et Vecmilgravis. Dix-sept voitures brulent dans la journée.
Dans la nuit du 15 janvier, les OMONs attaquent deux fois l’Académie Militaire. Plus tard dans la journée, un meeting de l’organisation pro-soviétique Interfront rassemble dix mille personnes. Un « Comité de Salut Public de toute la Lettonie », pro-soviétique,, déclare qu’il est en train de prendre le pouvoir en Lettonie. Cette annonce est retransmise par les médias soviétiques.
Le 16 janvier à 16h45, dans une autre attaque sur le pont Vecmilgravis, Roberts Murnieks fut tué, devenant la première victime des journées des Barricades. Deux autres personnes, aux alentours, furent blessées.
A 18h30, les OMONs attaquent le pont Brasa, blessant une personne.
Les obsèques de Roberts Murnieks le 19 janvier, tournent en manifestation, la nuit suivante. Les OMONs arrêtèrent et frappèrent cinq membres d’une unité de gardiens volontaires.
Le 20 janvier, suite aux événements de Vilnius 100 000 personnes se rassemblent à Moscou pour montrer leur appui aux états baltes, appelant les officiels soviétiques à renoncer. A Riga, les OMONs et d’autres groupes de combat non-identifiés, attaquent le Ministère de l’Intérieur letton. Deux policiers, un écolier et un caméraman sont tués. Un second cameraman mourra plus tard de ses blessures.
Le 22 janvier, Boris Pugo, Ministre de l’Intérieur de l’Union Soviétique, dément avoir donné l’ordre d’attaquer le Ministère de l’Intérieur letton. Une autre personne est tuée sur les Barricades.
Le 25 janvier, après les funérailles des victimes du 20 janvier, la plupart des défendeurs des barricades rentrent chez eux.
Les barricades restèrent longtemps dans les rues de Riga ; par exemple, celles devant le Soviet Suprême de Lettonie furent enlevées seulement à l’automne 1992. Plusieurs poste-frontières lettons furent attaqués durant l’été 1991 et plusieurs endroits stratégiques, gardées durant la phase des barricades, furent pris par les troupes soviétiques pendant le coup d’état des 19-21 aout 1991.
La Lettonie a déclaré sa complète indépendance et sa souveraineté le 21 aout 1991.
En 1995, un fond d’aide aux participants des Barricades a été créé. Le musée a été créé par ce fond en 2001

Proksimuma resumo de la informilo skribita en la angla.
Tiu muzeo memorigas la eventojn kiujn okazis en Rigo inter la 13an kaj la 27an de januaro 1991
Post la dua mondmilito, multaj homoj el la aliaj respublikoj de SovetUnio, estis senditaj al Latvio, pro la industria politiko.
Kiel ne estis sufiĉa da domoj, la registaro metis du familioj en la sama apartamento kun komuna kuirejo kaj banĉambro.
La mebloj estis la samaj en la tuta SovetUnio.
Kvankam ili ne povis vojaĝi ekster la Sovetunio, la homoj estis interesitaj pri okcidentaj landoj. Ili ĉiam malfacile akiris informojn. Propagando kredigis ke okcidentaj landoj estis malbonaj kaj ke ĉio estis perfekta en la SovetUnio.
En 1985, Miĥail Gorbaĉov enkondukis reformojn : la Glasnotst kaj la Perestroika (malfermeco kaj restrukturado) por revivigi la ekonomion. Sed li ne volis favori liberecon al la baltaj landoj.
La 4an de majo 1990, Latvio deklaris sian sendependecon. Gorbachov uzis forton por kontraŭstari al tiu deklaro.
La 12an kaj 13an de januaro 1991, la sovetiaj tankoj eniras Vilnon, Litovo. Dek kvar homoj estas mortigitaj.
En Latvio, la ĉefo de la Popola Fronto, Dainis Ivans, petas homojn de veni manifestacii por sendependa Latvio.
La 13an de Januaro, homoj el ĉiuj partoj de la lando venas al Rigo, iuj grupoj de kunlaborantoj kaj studentoj. Aliaj venas en familio, inklude virinoj, infanoj, maljunuloj.
Kamionoj, konstrumaŝinoj, terkulturaj maŝinoj, ŝarĝoj de diversaj materialoj estas alportitaj. En tri horoj dum la vespero, la barikadoj estas konstruitaj ĉirkaŭ strategiaj lokoj.
Iuj pretigis Molotov kokteloj, sed ili estis konfiskitaj pro sekureco. La latva milicio (polico) estis armita de pistoloj kaj mitraletoj.
La 14an de januaro 1991 la sovetia armeo postulas ke la deklaro de la 4 majo 1990 pri la sendependeco estas abrogita. Sovetiaj specialaj militaj trupunuoj (OMON) atakas Vecmilgravis kaj Brasa pontojn. Dek sep aŭtoj brulas.
En la nokto de la 15an de januaro, la OMONs atakas dufoje Milita Akademio. Poste en la tago, kunveno de la por-sovetia organizo « Interfront » kolektas dek mil personojn. Unu por-sovetia "Komitato de Publika Saluto de la tuta Latvio", diras esti prenanta potencon en Latvio. Ĉi tiu anoncon diskonigas la sovetiaj amasinfirmiloj.
La 16an de januaro, je la 16:45, dum alia atako de Vecmilgravis ponto, Murnieks Roberts estas mortigita, igante la unuan viktimon de la tagoj de la Barikadoj. Du aliaj personoj ĉirkaŭe estas vunditaj.
Je la 18:30, la OMONS atakas Brasa ponton, vundante unu personon.
La 19an de januaro, la sepulta ceremonio de Roberts Murnieks faraĝas manifestacion. Dum la sekva nokto, la OMONs arestas kaj frapas kvin latvajn volontajn policanojn.
La 20an de januaro, post la eventoj en Vilno 100.000 homoj kunvenis en Moskvo por montri sian subtenon al la baltaj landoj, petante rezigno de la oficialaj sovetiuloj. En Rigo, la OMONs kaj aliaj grupoj de neidentigitaj batalantoj, atakas la Internanj Aferojn Ministerion de Latvio. Du policistoj, unu lernanto kaj unu kameraisto estas mortigitaj. Unu duan kameraisto mortos poste de liaj vundoj.
La 22an de Januaro, Boris Pugo, Ministro de Internaj Aferoj de SovetUnio, neas havi ordoni la atako de la Ministerio de Internaj Aferoj de Latvio. Unu alia persono estas mortigita en la Barikadoj.
La 25an de januaro, post la entombigo de la viktimoj de la 20an de januaro, la plej multaj barikaduloj reiras hejmen.
La barikadoj restis longe en la stratoj de Rigo, ekzemple, tiuj de la Asembleo de Latvio estis forigitaj nur en aŭtuno 1992. Pluraj latvaj landlimoj kontrololokoj estis atakitaj dum la somero de 1991. Pluraj strategiaj lokoj, estis prenitaj per sovetiaj trupoj dum la puĉo de la 19-21 aŭgusto 1991.
Latvio deklaris sian plenan sendependecon kaj suverenecon la 21an de aŭgusto 1991.
En 1995, fondaĵo por helpi la partoprenantojn de la Barikadoj estis kreita. La muzeo estis kreita en 2001 per la fondaĵo.

Le musée historiqueLa historio muzeo

Les choses sont assez compliquées :
-Avant 1917, la Lettonie fait partie de l’Empire Russe. Lors de la révolution d’octobre 1917, puis de la guerre civile, des lettons prennent part aux combats des deux côtés.
-Au traité de Brest-Litovsk entre la Russie et l’Allemagne, la Lettonie devient allemande.
-Après la capitulation de l’Allemagne en novembre 1918, les alliés demandent à l’Allemagne de rester en Lettonie et s’opposer à l’avancée des « Bolcheviks »
-En 1920, le pays se retrouve avec deux gouvernements, l’un pro-allemand, l’autre pro-russe. La guerre civile éclate. Les bolcheviks gagnent d’abord : c’est la terreur rouge. Puis ce sont les allemands : c’est la terreur blanche.
Le gouvernement d’abord pro-allemand prend ses distances avec l’Allemagne, et avec l’aide de la Grande Bretagne parvient à imposer son autorité sur tout le Pays.
L’indépendance est proclamée en 1920.
Un accord est signé pour permettre aux combattants se trouvant à l’extérieur, de rentrer chez eux. Certains choisiront de rester dans l’armée rouge, et disparaitront pendant les grandes purges de 1938. D’autres (ex-combattants dans les armées blanches) seront rapatriés par la mer depuis Vladivostok.
En 1940, le pacte germano-soviétique (Molotov-Ribbentrop) place les pays baltes dans la zone d’influence soviétique. La Lettonie est intégrée à l’URSS après avoir été occupée, et un référendum truqué (95 % pour l’intégration à l’URSS).
En 1941, l’Allemagne attaque l’URSS, et occupe la Lettonie. Certains lettons s’engagent dans l’armée allemande, d’autres forment des groupes de partisans. Les allemands s’oppssent à toute affirmation de l’identité lettone, et exterminent les juifs (400 survivants sur 90 000).
En 1945, l’URSS revient. Les nouvelles autorités déportent en masse ceux qui sont supposés avoir soutenu les allemands, vers la Sibérie.  

Aĵoj estas komplikaj:
-Antaŭ 1917, Latvio estas parto de la Rusa Imperio. Dum la revolucio de 1917 kaj la civila milito, latvoj partoprenas en la bataloj en la du partoj.
-Laŭ la traktato de Brest-Litovsk inter Rusio kaj Germanio, Latvio fariĝas germana.
-Post la kapitulaco de Germanio en Novembro 1918, la Aliancanoj demandas al Germanio de resti en Latvio kaj de kontraŭbatali la "bolŝevistoj"
-En 1920, la lando havas du registaroj, por-germana, kaj por-rusaj. Civila milito eksplodis. La bolŝevikoj unue gajnas:estas la ruĝa teruro. Poste, la germanoj gajnas: estas la blanka teruro.
La por-germana registaro komence malproksimigis de Germanio, kaj kun la helpo de Britio sukcesas trudi sian aŭtoritaton super la tuta lando.
La sendependeco estas proklamita en 1920.
Interkonsento estas subskribita por permesi batalantoj estanta ekstere, por reveni hejmen. Iuj elektis resti en la Ruĝa Armeo, kaj malaperos dum la grandaj purigoj de 1938. Aliaj (eksbatalantoj en la blankaj rusaj armeoj) estos repatriada per ŝipo el Vladivostok.
En 1940, la nazia-sovetia interkonsento (Molotov-Ribbentrop) metas la baltaj landoj en la sovetia sfero de influo. Latvio estas enkorpigita en la Sovetunio post esti okupita, kaj falsa referendumo (95% por integriĝo en la Sovetunio).
En 1941, Germanio atakas SovetUnion kaj okupas Latvion. Kelkaj latvaj varbiĝas en la germana armeo, aliaj formas grupojn de partizanoj. La germanoj kontaŭas ĉiuj asertoj de latvaj identeco kaj ekstermas la judojn (400 postvivantoj el 90.000).
En 1945, la Sovetioj revenas. La novaj aŭtoritatoj deportas ĉiuj kiuj estas supozitaj esti favore al germanoj al Siberio.

pour voir les images en plus grand, cliquez sur celles-ci
pour revenir au texte, cliquer sur la flèche page précédente en haut à gauche
le retour peux prendre plusieurs secondes
por vidi la imaĝojn pli grande, kliku sur tiuj ĉi
por reveni al teksto, click sur la sago: pasintan paĝon, supre maldekstre
la reveno povos daurigi plurajn sekondojn

Traduction :Traduko :

A la fin de la 2ème guerre mondiale et dans les années qui ont suivi, de nombreux membres du mouvement national letton ont été emprisonnés, humiliés, torturés et assassinés dans cet immeuble. Le SMERSH : contre espionnage de l’URSS et la division militaire spéciale du district Baltique de l’URSS sont responsables de ces atrocités devant dieu et le genre humain pour l’éternoté.

Je la fino de la dua mondmilito kaj en la sekvantaj jaroj, multaj membranoj de la latvia nacia movado estis tie malliberigitaj, humiligitaj, torturitaj, kaj murditaj en ĉi tiu domego. Le SMERSH : kontraŭ-spioneco de SovietUnio kaj la Speciala Armeo divizio pri Balto de Sovetunio .