La nuit en train n’a pas été mauvaise, bien que la couchette fût plus courte que moi, et qu’un groupe de jeunes (deux filles et un garçon) ait discuté jusque vers 02heures du matin. Au matin les filles sont écroulées et le responsable du wagon a du mal à les réveiller. Le train est récent, les toilettes propres.
La neige a fait son apparition sur le bord de la voie.
Me voici à Kazan, capitale de la république autonome du Tatarstan.
Je laisse mon sac à la consigne, et change avec difficulté ma réservation, délivrée par internet par une agence de voyage, pour un vrai billet. Il y a une machine, mais j’ai besoin de l’aide d’une employée pour y arriver.
Me voici à la recherche d’un café aux alentours de la gare, vers sept heures. Seul un Mac Donald est ouvert. J’y prend un café et un cake. Ensuite je parts vers le kremlin. Il est très joli, illuminé dans la nuit. Je descend une rue piétonne avec un monument dédié aux chats de Kazan, les meilleurs pour attraper les souris, d’après Catherine II .
Je vais voir l’université, avec en face, la statue de Lénine jeune : il y étudia. Ensuite, je reparts pour le kremlin. Le sol est verglacé, ça glisse par endroits. A l’intérieur, une église, une mosquée, la présidence de la république autonome du Tatarstan, et une flamme commémorative de la grande guerre patriotique. J’y arrive en même temps que la relève de la garde : là aussi, ce sont des femmes qui gardent la flamme.
Je mange dans un agréable restaurant de l’omelette avec de la purée à l’intérieur : ça colmate. J’ai demandé de l’eau : ils m’en ont amené un verre, et ne me l’ont pas fait payer. C’est surement de l’eau du robinet, réputée non potable en Russie.
J’expédie des cartes postales : à la poste, il faut prendre un ticket à un appareil, en sélectionnant l’opération que l’on veut faire ; bien entendu, tout est en russe. Je prend au hasard. La postière me fait payer et garde les cartes. J’espère qu’elles arriveront.
Je visite le musée du mode de vie soviétique: des vêtements, des jouets, des photos, des drapeaux de l’époque ; C’est tout.
Je passe de l’autre d’un canal qui divise la ville en deux. C’est nettement moins reluisant : une rue boueuse. Je vais voir deux mosquées puis un marché. Le rayon des fruits secs est très important, tenu par des gens aux yeux bridés. J’achète de quoi manger un peu dans le train.
Je termine dans une petite cafétéria prés de la gare. Je suis encombré avec mon petit sac à dos et mon plateau. Je fais basculer le plateau : tout tombe et un verre est cassé. Ils me remplacent les denrées (un verre de jus d’orange et un gâteau), mais me font payer le verre trois euros.
La vie n’est pas très chère : on fait un repas ordinaire pour six ou sept euros.
Je retourne à la gare, récupère mon sac, et réussi la prouesse de tout y mettre. Je suis moins encombré, mais le sac est difficile à mettre sur le dos en raison de son poids.
Toute la journée, j’ai vu des gens s’activer à déblayer la neige.
A 18h30, le train pour Volgograd va partir. Le wagon est presque vide. Des vendeurs sont passés proposer leurs marchandises : des souvenirs, des vêtements d’enfant, des peluches, des vêtements contre le froid, des chapeaux tatars, des chapelets musulmans.

La nokto en trajno ne estis malbona, kvankam la liteto estis pli mallonga ol mi, kaj grupo de junuloj (du junulinoj kaj unu junulo ) diskutis ĝis ĉirkaŭ la dua matene . Je la sesa matene la junulinoj dormas kaj la dungito de la wagono malfacile vekas ilin . La trajno estas nova. La necesejoj estas puraj . .
Neĝo aperas sur la rando de la vojo.
Mi alvenas ĉirkaŭ la 7a matene en Kazan , la ĉefurbo de la aŭtonoma respubliko de Tatarstan .
Mi lasas mian sakon en la deponejo , kaj malfacile ŝanĝas mian rezervpaperon, (elsendita per interreta vojaĝagentejo) , en reala bileto. Tie estas maŝino, sed mi bezonas la helpon de oficistino por sukcese uzu ĝin.
Mi serĉas kafejon ĉirkaŭ la stacidomo. Nur Mac Donald estas malfermita. Mi prenas kafon kaj kukon . Poste mi iras al la Kremlo. Ĝi estas belega , lumigita en la nokto. Mi malsupreniras laŭlonge piediranta strato kun monumento dediĉita al la katoj de Kazan, Katarina la dua diris ke ili estas la plej bonaj por kapti musojn.
Mi iras al la universitato, kun fronte de ĝi, la statuo de Lenino kiam li estis juna : li studis tie. Poste mi revenas al la Kremlo. La planko estas glacia, ĝi estas glitiga en iuj lokoj. Interne de la Kremlo estas preĝejo, moskeo , Prezidanteco de la Aŭtonoma Respubliko de Tatarstan kaj memorflamo de la Granda Patriota Milito. Mi alvenas tien kiam alvenas la soldatoj ŝanĝeco. Denove, estas virinoj kiuj gardas la flamon .
Mi manĝas en bela restoracio omleton kun pureo interne: ĝi ŝtopas . Mi petas akvon, ili alportas al mi unu glason da akvo kaj poste, ili ne enspezas por ĝi. Ĝi estas verŝajne la akvo el la krano , konsiderita kiel malsekura en Rusio.
Mi sendas poŝtkartoj : en la poŝtoficejo , vi devas, preni bileton el maŝino , post havi elektita kion vi volas fari en la oficejo. Kompreneble , ĉio estas en la rusa. Mi plukis hazarde . La poŝtoficejo laboristino prenas la monon kaj la kartojn. Ili alvenis.
Mi vizitas la muzeon de la sovetia vivmaniero : vestaĵojn , ludiloj , fotoj , flagoj el tiu tempo , jen ĉio .
Mi pasas al la alia flanko de la kanalo, kiu dividas la urbon en du partoj. Tiu loko estas malpli agrabla: kota strato. Mi vidas du moskeoj kaj merkato . La budoj pri sekaj fruktoj estas tre grandaj, prizorgataj per homoj kun oblikvaj okuloj. Mi aĉetas ion por manĝi en la trajno.
Mi finas en eta kafejo proksime de la fervoja stacidomo . Mi estas ŝarĝita de mia malgranda dorsosako kaj mia pleto. Mi renversas la pleton : ĉio falas sur la tero, kaj la glaso rompiĝas. Ili redonas al mi la manĝajon ( glaso da oranĝa suko kaj kuko ), sed demandas al mi tri eŭrojn por la glaso.
Vivo tie ne estas tre multekosta: mi akiras ordinara simpla manĝajo per ses aŭ sep eŭroj .
Mi revenas al la stacidomo , reprenas mian sakon , kaj sukcesas meti ĉion en ĝi. Miaj du manoj estas liberaj, sed estas malfacile meti la sakon sur mia dorso pro lia pezo.
Ĉiutage , mi vidis homojn laborantaj por forigi la neĝon .
Je la sesa kaj duono vespere, la trajno foriras al Volgogrado . La vagono estas preskaŭ malplena. vendistoj pasas interne kaj proponas liajn ajojn : memorajojn , infanajn vestojn , plŭsbestoj, vestojn kontraŭ la malvarmo , Tatarajn ĉapelojn , islamajn rozariojn .

Le monument du chat de Kazan a été présenté en 2009 par le sculpteur Igor Bashmakov. Un proverbe a été gravé au pied du monument : « Le chat de Kazan a un cerveau astrakhanais et un état d’esprit sibérien »
Les chats de Kazan sont célébres pour leurs qualités de chasseur de souris, probablement parce qu’en 1747, Elisabeth de Russie émit un décret pour faire venir des chats à la cours royale. Trente chasseurs de souris furent envoyés à saint Pétersbourg à la suite de cela.
Quand Catherine La Grande visita Kazan, un chat, symbole de la richesse de la ville lui fut aussi présenté. Jusqu’à maintenant, ce sont eux qui gardent le musée de l’Hermitage.
Un jour du chat est célébré chaque année dans le musée qui glorifie les chasseurs de souris de Kazan, qui encore aujourd’hui préservent les biens de la Fédération de Russie.

La kato monumento de Kazan estis prezentita en 2009 far la skulptisto Igor Bashmakov. Proverbo estas gravuritaj ĉe la piedo de la monumento "La Kato de Kazan havas astrakhanan cerbon kaj staton de menso Siberian"
Kazan katoj estas famaj pro siaj kvalitoj pri ĉasi musojn, verŝajne ĉar en 1747 Izabela de Rusio ekspedis dekreton por alporti katoj al la reĝa kortego. Tridek musoj ĉasistoj estis senditaj al Sankt-Peterburgo post tio.
Kiam Catalina la Granda vizitis Kazan, kato, simbolo de la riĉeco de la urbo estis ankaŭ prezentita al ŝi. Ĝis nun, ili estas tiuj, kiuj gardas la Ermita Muzeo.
Unu tago de kato estas okazigita ĉiun jaron. Ĝi gloras musoj ĉasistoj de Kazan, kiuj ankoraŭ gardas la proprietojn de la Rusa Federacio