Le train est omnibus. Il y a du mouvement pendant la nuit : des gens qui montent, rangent leurs bagages, préparent leur lit.
Au matin, je m’éveille vers huit heures. Le paysage est herbeux et plat. Dehors, il gèle. Les gens sont bien emmitouflés. A l’entrée du wagon, il fait très chaud. La plupart des gens ont deux tenues : une avec jean ou survêtement pour le train et une autre plus chaude pour l’extérieur.
Je suis ennuyé parce que je n’ai pas de tasse pour faire du thé ou du café. Je le fais dans une bouteille en plastique vide, mais je dois attendre longtemps pour que ça refroidisse.
La journée se passe dans le train. J’observe des scènes de vie : un grand père qui joue aux cartes avec sa petite fille, des gens qui mots croisés, des jeunes qui font des jeux vidéo sur des tablettes, des gens qui lisent. Et de temps en temps, ils mangent des fruits, des cornichons, prennent le thé ;
La nuit tombe à 17h30 sur des espaces presque plats, avec de temps en temps, un arbre sans feuille.
A un arrêt, des gens sur le quai vendent des poissons séchés et des pommes.
Peut avant l’arrivée à Volgograd, j’ai des difficultés à faire rentrer toutes mes affaires dans le grand sac à dos. J’ai un petit sac à dos pour me promener dans les villes, et un grand pour mes affaires. Quand je voyage, je mets toute mes affaires dans le grand sac pour avoir les mains libres.
L’arrivée à l’hôtel est difficile :je trouve bien le bloc d’immeubles, mais aucune trace de l’auberge, aucune indication extérieure. Personne ne connait, et mon téléphone portable n’a plus de batterie. Finalement, deux jeunes femmes viennent à mon secours et appellent l’hôtel sur leur téléphone. En fait, c’est un appartement converti en auberge, et le gérant n’y habite pas. Il vient et m’ouvre les portes : il n’avait pas bien compris mon heure d’arrivée : il avait compris 22h au lieu de 20h. J’ai une grande chambre pour moi seul.
Je ressors manger dans un restaurant voisin : une soupe avec des morceaux de poisson, des légumes (aubergines, etc.), une crêpe à la crème fraiche, et deux verres de kvas, pour 500 roubles (12,50 euros).

La trajno ofte haltas . Dum la nokto personoj eniras aŭ eliras , movas siajn bagaĝojn , preparas siajn litojn aŭ elmetas siajn littukojn por doni ilin al la oficisto respondeca de la vagono .
Matene , mi vekiĝas je la oka horo . La pejzaĝo estas ebena kun herboj . Ekstere , frostas . Homoj estas envolvitaj . Ĉe la enirejo de la vagono , varmegas. La plej multaj homoj havas du kostumoj : unu kun ĝinzo aŭ trejnvesto por la trajno kaj unu alian , varma por ekstere.
Mi ĉagreniĝis , ĉar mi ne havas tason por teo aŭ kafo. Mi faras ĝin en malplena plasto botelo, sed mi devas atendi longan tempon por ĝi malvarmiĝas .
La tago pasas en la trajno . Mi vidas scenojn de la vivo: avo , kiu ludas kartojn kun sia nepino , homoj faras crucigramoj , junuloj faras video ludoj sur tabeletoj, homoj legas. Kaj foje, ili manĝas fruktojn , kuketojn , trinkas teon.
Nokto falas je la 17.30 sur preskaŭ plata areo, kun kelkaj arboj sen folioj.
Je unu halto , homoj sur la kajo vendas sekigitajn fiŝojn kaj pomojn .
Antaŭ alveni en Volgogrado , mi malfacile metas miajn aferojn en la grandan dorsosako . Mi havas malgrandan dorsosako por promenis en la urboj , kaj grandan por ĉiu mi bezonas dum la veturado. Kiam mi vojaĝas , mi metas ĉiujn miajn aĵojn en la granda dorsosako por havi la manojn liberaj.
Alveno al la gastejo estas malfacila. mi trovas la bloko de konstruajoj, sed nenio spuro de la gastejo , nenio ekstera indikilo. Neniu scias , kaj mia telefono ne plu havas povo . Fine , du junaj virinoj venas al mia savo kaj vokas la hotelo per sia telefono . Fakte , ĝi estas apartamento konvertita en gastejo , kaj la administranto ne vivas tie. Li venas kaj malfermas la pordojn : Li ne komprenis mian alvenon tempon: li komprenis je la 22 horo anstataŭ je la 20. Mi havas grandan ĉambron por mi mem.
Mi eliras por manĝi en proksima restoracio: supon kun pecojn da fiŝo , legomojn ( melongenon , ktp .) , krepon kun kremo, kaj du glasojn de kvass por 500 rubloj ( 12,50 eŭroj) .