Mardi 23 février 2016
Une journée catastrophe : d’abord, je suis toujours enrhumé. Je fais une provision de mouchoir en papier et trouve un médicament local dans une pharmacie.
A dix heures, pas de taxi. Nous arrivons avec l’employée de l’auberge , à contacter quelqu’un : le taxi est parti sans moi, et sans se décommander . Un de ses collègues doit passer me chercher à dix heures trente, puis à onze heures. A onze heures : rien, je parts pour le terminal des taxi au bazar d’Och. Là, je trouve le taxi qui doit venir me chercher. Il manque un passager. Nous attendons. Il faut six passagers.
Il embarque des colis, du courrier. Nous attendons toujours. Mon sac se retrouve enfoui sous un tas de bagages. J’ai intérêt à n’avoir besoin de rien.
Nous partons enfin à quartorze heures dix. Comme prévu, je ne vois qu’une partie de cette magnifique route Bischek Och. Nous passons dans la montagne, il y a un col à trois mille deux cents mètres d’altitude. Après un arrêt repas , vers dix-neuf heures, pendant lequel les hommes et les femmes s’installent à des tables séparées, c’est la nuit.
Personne dans la voiture parle l’anglais, ni à fortiori le français.
Nous arrivons à Och à une heure du matin. Apparemment le chauffeur a du mal à trouver l’auberge. A cette heure, des groupes de jeunes hommes se promènent dans les rues. Finalement, la voiture s’arrête, et un jeune de l’auberge vient me récupérer.
Il y a une coupure de courant électrique., mais nous arrivons à l’auberge. J’ai une grande chambre à quatre lits pour moi seul.
Enfin, je peux me relaxer et dormir.

Mardon la 23an de februaro 2016
Katastrofo tago: Unue, mi ankoraŭ malsanas pri malvarmo . Mi faras provizon de papero naztukoj kaj trovas lokan drogon en apoteko.
Je la deka horo, neniu taksio. Ni demandas al la oficistino de la hotelo, de kontakti lin. La taksio ekiris sen mi kaj sen nuligi.
Unu el liaj kolegoj pasos por mi je la deka kaj duono : neniu venas ! poste, je la dek unua : neniu venas. Je La dekunua horo mi foriras la gastejo kaj iras al taksio terminalo en la bazaro de Och.
Tie mi trovas la taksio supozeble veni preni min. Unu pasaĝero mankas. Ni atendas. Li prenas ses pasaĝeroj.
Li ankaŭ prenas pakojn , poŝtojn. Ni ankoraŭ atendas. Mia sako troviĝas entombigita sub stako de pakaĵoj. Mi bone ne bezonas ion.
Ni fine foriras je la dua vespere. Do, mi vidos nun parto de ĉi tiu superba vojo el Bischek al Och. Ni supreniras la monton, estas kolo tri mil ducent metroj alta.
Ni haltas por manĝi, ĉirkaŭ la sepa vespere. En la restoracio viroj kaj virinoj sidas ĉe apartaj tabloj. Poste ni veturas dum la nokto.
La ŝoforo diras al mi ke unu juna virino sugesti mortigi min por preni mian monon ! Mi respondas ke mi fajfas ĉar mi aĝas 68 jarojn
Ni alvenas en Och je la unua matene. Ŝajne ke la ŝoforo havas problemon por trovi la gastejon. Tiutempe, grupoj de junuloj vagas tra la stratoj. Fine, la aŭto haltis, kaj junulargastejo dungito venas gvidi min.
Ekzistas potenco paneo : no elektro, Sed ni sukcesas iri al la gastejo. Mi havas grandan ĉambron kun kvar litoj por mi sola.
Fine, mi povas ripozi kaj dormi.