Mardi 21 novembre 2017
Je démarre assez tôt, après un petit déjeuner « anglais » avec omelette. Le bus no 6 m’amène à la gare routière no 1. Je fais juste l’erreur de mettre mon sac sur mon dos à l’arrêt précédent. Du coup, le conducteur attend que je sois descendu pour repartir. Je n’ai plus qu’à marcher jusqu’à la gare routière.
Je suis devant le bus plus d’une heure à l’avance : je vois arriver un espagnol, un canadien, un couple de français, et un couple d’allemands.
Des marchandises sont réparties un peu partout dans le bus : des champignons, des cartons. Il parait qu’il y a des poulets dans le coffre.
Le bus fait omnibus dans un paysage de forêts, dont certaines ont été plantées, vu l’alignement des arbres.
Vers 14 heures, nous faisons une halte pour manger un peu avant la frontière. Nous sommes assaillis par les changeurs d’argent. Je change cinquante euros en argent laotien, à un taux pas très avantageux, mais au moins, j’aurai de l’argent local.
Le contrôle chinois à la frontière se passe bien. Le policier me demande ma destination, finale. Il doit voir sur son terminal ce que j’ai déclaré lors de ma demande de visa. (Aller : Paris Beijing, retour Bangkok Paris). Ensuite, nous marchons à pied environ trois cent mètres pour arriver au poste frontière laotien. On nous demande deux dollars chacun pour l’organisation laotienne du tourisme. Ensuite, ça se passe bien : nous sommes peu nombreux à passer la frontière, mais nous attendons plusieurs heures le bus.
Ca y est : nous repartons, à travers un pays différent de la chine. : Avec des maisonnettes en bois, quelquefois sur piloti.et une route en mauvais état, et de la poussière.
Nous arrivons à la gare routière de Luang Manta. Il ya un distributeur d’argent, auquel s’approvisionnent les autres voyageurs. J’aurai mieux fait d’attendre plutôt que de changer avant la frontière.
Là, un problème survient : la gare routière est à huit km de la ville, et il n’y a pas de taxi, ni de tuc-tuc (moto-taxi). Les plus jeunes partent courageusement à pied, moi, j’opte pour l’autostop, les allemands proposent d’aller jusqu’au prochain carrefour, après lequel l’autostop devrait mieux marcher. Ils ont une carte sur un smartphone.
Après le carrefour, nous arrivons à un monospace arrêté. Je propose au chauffeur de nous emmener à la ville, moyennant rémunération. Le prix est fixé à 20 000, soit deux euros par personne. Un peu plus loin, nous récupérons les jeunes en train de marcher. Cela fait six passagers pour le chauffeur.
Nous arrivons au village : partout des auberges, et des agences qui proposent des excursions dans la jungle. Je regrette d’avoir déjà réservé mon auberge à Louan Prabang : cet endroit me plait.
Dans la rue, des femmes en tenue traditionnelle proposent des colliers.
L’espagnol et moi, devons repartir demain, et il faut être à 8h30 à la gare routière. Nous nous donnons rendez-vous à la gare routière pour les courtes distances, dans le village, à 7h30.
Je ressors reconnaitre les lieux, visite le marché, et achète un régime de bananes pour 5 000, soit 0.5 euros.
Je teste la bière locale, et l’alcool Lao Lao. On m’en sert un grand verre : je suis ivre quand il est vide. J’ai du mal à me mettre au lit.

Mardo 21an de novembro 2017
Mi komencas frue, post "angla" matenmanĝo kun omleto. Buso no 6 kondukas min al Busstacio no 1. Mi nur faras la eraron meti mian sakon sur mian dorson ĉe la antaŭa haltejo. Subite, la ŝoforo atendas ke mi malsupreniras. Do, mi devas marŝi al la busa stacio.
Mi estas antaŭ la buso al Laoso pli ol unu horo frue: mi vidas alveni hispanulo, kanadanulo, francan paron, kaj kelkajn germanojn.
Varoj disvastiĝas tra la tuta buso: fungoj, kartonoj. Ŝajnas, ke ekzistas kokoj en la kofro.
La buso estas omnibuso en pejzaĝo de arbaroj, iuj el kiuj estis plantitaj, laŭ la alineo de arboj.
Ĉirkaŭ la dua posttagmeze, ni haltas por manĝi iom antaŭ la limo. Ni estas ĉirkaŭitaj de monoŝanĝistoj. Mi ŝanĝas kvindek eŭrojn en laotia mono, La valuta kurzo ne estas tre avantaĝa, sed almenaŭ mi havos lokan monon.
Ĉina kontrolo ĉe la limo alvenas bone. La policano demandas al mi mian finan celon,. Li versajne vidas sur sia komputilo, kion mi diris dum mia viza apliko. (Iro: Parizo Pekino, reveno Bangkok-Parizon). Tiam ni marŝas ĉirkaŭ tricent metrojn por atingi la laotian landlimon. Iu petas nin du dolarojn per homo por la laotia turisma organizaĵo.Poste, ĝi iras bone: ni malmultaj trapasas la limon, sed ni atendas kelkajn horojn la buson.
Jen: ni foriras, tra lando malsama de Ĉinio. : Kun lignaj domoj, kelkfoje sur palafitoj , kaj vojo en malbona stato kun polvo.
Ni alvenas al la busa stacio de Luang Manta. Ekzistas aŭtomato por monon, kie aliaj vojaĝantoj elprenas monon. Mi farus pli bone atendi, ol ŝanĝi antaŭ la limo.
Tie, problemo ŝprucas: la stacio de busoj estas ok km de la urbo, kaj ne estas taksio aŭ tuk-tuk (moto-taksio). La junuloj komencas kuraĝe piediri, mi, mi preferas petveturi, la germanaj proponas iri al la venonta kruciĝo, post kie petveturi devus esti pli facila. Ili havas karton en inteligenta telefono.
Post la vojkruciĝo ni alvenas al minivano haltita. Mi sugestas al la ŝoforo preni nin al la urbo, por pago. La prezo estas decidita je 20,000, du eŭroj por persono, ni prenas la junulojn marŝante. Tio estas ses pasaĝeroj por la ŝoforo.
Ni alvenas al la vilaĝo: ĉie hosteloj, kaj agentoj kiuj ofertas ekskursojn en la ĝangalo. Mi bedaŭras, ke mi jam rezervis mian loĝejon en Louan Prabang: mi ŝatas ĉi tiun lokon.
Sur la strato, virinoj en tradiciaj vestoj vendas kolierojn.
La hispanulo kaj mi devas forlasi morgaŭ, kaj ni devas esti je la 8:30 ĉe la busa stacio. Ni renkontiĝos ĉe la busa stacio por mallongaj distancoj, en la vilaĝo, je la 7:30.
Mi eliras rekoni la lokojn, viziti la merkaton, kaj aĉeti banana grapolon por 5,000 aŭ 0.5 eŭroj.
Mi provas la lokan bieron, kaj Lao Lao-alkoholo. La servistino servas al mi grandan glason se: mi estas ebria kiam ĝi estas malplena. Mi havas problemojn por enlitiĝi.