Nouveau départ : deuxième étape. Je parts de Paris-Gallieni par Eurolines. Le car est presque vide. Le chauffeur parle arabe. Le premier débarquement de passagers se fait à Bruxelles. Ensuite le bus fait étape à Anvers puis Rotterdam. Entre Anvers et Rotterdam, le temps est épouvantable, avec des bourrasques de pluies ;
J’arrive à Amsterdam vers dix-sept heures, mais , là, surprise : le bus nous laisse à une gare secondaire : Amsterdam Amstel. Heureusement, j’arrive à me renseigner en anglais : il faut acheter un billet pour Amsterdam Central, deux euros dix, puis prendre le premier train sur le quai numéro un.
Je ne suis pas au bout de mes peines : à Amsterdam Central, l’office du tourisme ferme à dix-sept heures, il est dix-huit heures. Je trouve un office de bus où j’arrive à acheter par une machine, un pass bus-métro valide soixante-douze heures,, pour dix- huit euros. Ensuite, je me fie aux renseignements du « Guide du Routard » : tramway numéro neuf jusqu’à la station Muntplein. Là, un SdF m’explique le chemin, en anglais et me demande une pièce. Je lui donne un euro. Encore quelques mètres, et je suis à l’auberge de jeunesse « Stayokay Amsterdam Stadsdoolen.
Là, j’ai un lit dans un dortoir d’une vingtaine de places. Deux personnes sont déjà couchées.
Il y a un couloir, à l’extérieur du dortoir avec des casiers que l’on peut fermer avec un cadenas. C’était prévu, j’en ai amené un.
Je ressors faire un petit tour, trouve un restaurant de spécialités néerlandaises et y mange une saucisse avec deux cents grammes de purée de légume. Je réussi à me perdre sur le chemin du retour.
Je passe dans une ruelle du quartier « rouge ». Dans une vitrine, une dame aux charmes « abondants » fait grise mine : c’est dur de gagner sa vie !
Je finis par m’y retrouver grâce aux rails de la ligne de tramway numéro neuf. Cette fois je rentre à l’auberge et me couche. Il est vingt et une heures.
Nova foriro : dua etapo. Mi foriras el Parizo-Gallieni per Eurolines buso. Ĝi estas preskaŭ malplena.
Stiristo parolas arabian lingvon. La unua elbusiĝo alvenas en Bruxelo. Poste, buso haltas en Antverpeno, kaj Rotterdamo. Inter Antverpeno kaj Rotterdamo, vetero estas terura, kun buraskoj de pluvo.
Mi alvenas en Amsterdamo ĉirkaŭ la dek sep horoj, sed, tie, surprizo ; busos forlasas nin al unu aksesora statio : « Amsterdam Amstel » . Feliĉe , mi sukcesas informiĝi en angla : mi devas aĉeti bileton al « Amsterdam central » statio, du eŭroj dek, kaj preni la unuan trajnon sur kajo numero unu.
Miaj penoj ne estas finitaj ; en Amsterdamo , tourist-oficejo fermas je la dek-sep horoj. Estas la dek-oka. Mi trovas bus-oficejon kie mi suksecas aĉeti maĉine buso-metro bileton por sep du horoj .
Poste, mi fidas la gvidlibron : tramo numero naŭ ĝis stacio « Muntplein ». Tie, unu trampo eksplikas al mi , en la angla , la vojon. Li demandas monero : mi donas al li unu eŭron.
Ankaraŭ kelkaj metroj, kaj mi alvenas al junular-gastejo « stayokay Amsterdam Stadsdoolen »
Tie, mi havas liton en dormejo kun du dek litoj. Du homoj estas jam enliĝi. Estas unu koridoro kun fakoj fermeblaj per pendseruroj. Mi pensis pri tio kaj kunportis unu.
Mi foriras de nove, trovas restoracieto surtabliganta nederlandajn specialaĵojn. Mi manĝas tie unu kolbaso kun du cent gramoj de legomo pureo. Mi sukcesas maltrovi vojon por rehejmiĝi.
Mi paŝas en unu stateto de la ruĝa kartalo. En montrofenestro, unu sinjorino kun abundaj graciecoj sajnas malĝoja : estus malfacila gajni por vivi !
Mi fine trovas mian vojon, dank’al tramo numero naŭ reloj. Ĉi fojo, mi eniras gastejon kaj enlitas. Estas la du-dek naŭ.
La journée commence par du soleil : je vais à l’office du tourisme, en face de la gare me renseigner sur le bus qui partent pour les villages autour du lac Ijissel, Zuiderzee avant d’être séparé de la mer par une digue, et d’être constitué d’eau douce.
Les bus partent de l’autre côté de la gare.
Je rentre à l’auberge attendre le tour de ville gratuit dont parlent les dépliants. Vers dix heures quarante, un jeune homme vient nous chercher et nous emmène au pas de course au point de rendez-vous, devant le « palais royal ».
Là, on nous réparti en plusieurs groupes : il y a le choix entre un commentaire en anglais, et un commentaire en espagnol. J’opte pour l’anglais. Le problème est que le guide parle l’anglais des anglais, et que je ne comprends pas grand-chose.
Le circuit se termine vers quatorze heures. Le guide fait un appel aux dons : je prépare une pièce de deux euros, mais vois les gens donner des billets de vingt euros. Du coup, je m’esquive sans rien donner, ce qui me parait justifié vu que je n’ai pas compris ses explications.
Ce tour de ville m’a laissé sur ma faim et de mauvaise humeur. Je rallie la gare centrale et démarre le tour de ville du « guide du routard ». Cette fois je peux lire le commentaire dans le livre. Le problème, c’est le froid et la pluie, ainsi que la tombée de la nuit, vers seize heures.
Je termine vers dix-sept heures sur la place Nieumarkt, au café Waag, où je m’offre un chocolat chaud recouvert de crème chantilly. A ma grande surprise, je ne m’en tire que pour trois euros et demi.
Je rentre à l’auberge pour me reposer. En chemin, je vois une boutique qui vend des accessoires pour fumer la drogue et des champignons hallucinogènes.
Tago komencas kun suno : mi iras al turist-oficejo, vidalvide al stacidomo, informiĝi pri busoj iranta al vilaĝoj ĉirkaux Ijissel Lago, nomi Zuiderzee, antaŭ esti disigi el maro per digo, kaj esti plena da malsala akvo.
Busoj foriras el la alia flanko de la stacidomo.
Mi revenas al gastejo, pri atendi la senkosta urbo promenado kies parolas gvidfolioj. Ĉirkaux dek horoj, junulo venas preni nin kaj gvuidas nin, preskaŭ kuranta, al renkonto loko, antaŭ la reĝo palacio.
Tie, oni partigas nin en pluraj grupoj : estas eble elekti kommento en la angla aŭ en le hispana, sed ne en la francia. Mi elektas la angla. Problemo estas ke la gvidisto parolas la angla de la anglujoj, kaj mi preskaŭ nenio komprenas !
La promenado finiĝas ĉirkaux la dek kvar horoj. Gvidisto petas pri donacoj : mi preparas moneron de du eŭroj, sed vidas homoj domante biletojn de du-dek euroj !. Do mi diskrete foriras sans doni . Tio sajnas al mi gentile, ĉar mi ne komprenis liajn eksplikojn.
Ĉi tiu promenado lasas min malfeliĉa. Mi iras la stacidomo kaj komencas la promenado el gvilibro. Problemo estas malvarmo , pluvo kaj noktiĝo ĉirkaŭ la dek ses horoj.
Mi finas ĉirkaŭ la dek sep sur Nieumerkt plaĉo, al kafejo Waag kie mi domacas al mi varma ŝokolado kun kremo. Surprize, mi pagas nur tri eŭrojn kaj duono.
Mi revenas al gastejo por ripozi. Dum la vojo, mi vidas vendejon kiu vendas ilojn por fumi toksigxemo, kaj hallucineĉajn fungrojn.
Je commence par m’inscrire à un circuit organisé pour les villages de l’Isselmeer (ancien Zuiderzee).
C’est un ancien bras de mer, devenu un lac d’eau douce après avoir été isolé de la mer par une digue vers1930. Les détails techniques m’intéresseraient.
La neige est tombée cette nuit, et les canaux sont partiellement gelés. Sous un ciel bleu, c’est superbe.
Nous commençons par Zannse Scham : des alignements de moulins, de petites maisons au bord de l’eau. C’est très touristique, mais joli. Nous visitons un moulin : l’intérieur est classique, avec une meule. Son but n’était pas de relever l’eau.
Nous allons ensuite à Marken : une ile reliée au reste du pays par une digue, surmontée d’une route. Nous y visitons une fabrique de sabots. La fabrication est presque complément mécanisée : deux machines effectuent la copie d’un sabot existant : une pour l’extérieur, l’autre pour l’intérieur. Les finitions sont faites à la main.
Ensuite, direction Volemdam : encore un beau village. Nous visitons une fromagerie. A la sortie, je perds le groupe. La guide avait donné rendez-vous à douze heures cinquante-cinq au »point de rencontre ». Je n’avais pas compris qu’il s’agissait d’un endroit différent de l’arrêt des autobus, où nous étions descendus. Je finis par retrouver le groupe, grâce aux informations des employés de la fromagerie. Je n’ai pas pu participer au repas de poisson, probablement payable en plus de l’excursion. Je me suis contenté d’une gaufre bien épaisse au sucre.
Nous rentrons à Amsterdam vers quatorze heures, et je vais visiter le musée historique. On y apprend que les anciens bâtiments sont construits sur des troncs de chênes, posés horizontalement. Les édifices plus récents sont posés sur des piliers béton allant jusqu’ à soixante mètres de profondeur.
On y apprend aussi que le mouvement communiste vers 1930 a été assez fort, et avait des conseillers municipaux à Amsterdam, considérée à l’époque comme une ville rouge. Des artistes ont été influencés par ce mouvement pour leurs œuvres, du type réalisme socialiste.
Au retour, je m’inquiète de ne plus trouver mon téléphone portable. Je demande à l’auberge : non, je retourne au bureau des excursions : rien. Je cherche un téléphone public pour l’appeler. Ceux près de la gare sont en panne, mais il y a une adresse où en trouver un. C’est un bel hôtel à proximité. A ma troisième tentative, je l’entends sonner dans mon sac : je l’avais mis dans mon étui à lunettes !
Je rentre à l’auberge en traversant le quartier rouge, et prend une photo de « Belle », statue pour les travailleurs de sexe d’Amsterdam, située juste à côté d’une église.
Mi komenĉas pri registri min al organizita ekskurso al Isselmeer (antaŭe Zuiderzee) vilaĝoj.
Estas unu antaŭe maro parto, devenita malsala lago poste esti izolata per digo ĉirkaux 1930. Teknikaj detaloj interesus min.Ni komencas pri Zannse Scahm : liniigoj da muelejoj, dometoj borde de la akvo. La placo estas tre turistika, sed bela. Ni vizitas muelejon :ĝia interna klasikas kun muelo. Ĝia celo ne estis suprenigi akvon.
Neĝo falis dum nokto, kaj kanaloj parte estas gelitaj. Sub blua cielo, pejzaĝoj estas belegaj.
Ni komencas pri Zannse Scahm : liniigoj da muelejoj, dometoj borde de la akvo. La placo estas tre turistika, sed bela. Ni vizitas muelejon :ĝia interna klasikas kun muelo. Ĝia celo ne estis suprenigi akvon. Ni komencas pri Zannse Scahm : liniigoj da muelejoj, dometoj borde de la akvo. La placo estas tre turistika, sed bela. Ni vizitas muelejon :ĝia interna klasikas kun muelo. Ĝia celo ne estis suprenigi akvon.
Poste ni iras al Marken : insulo konektigata al aliaj partoj de la lando per digo, superigata pri vojo.Ni vizitas lignoŝuoj fabrikon. Fabrikeĉo estas preskaŭ tute maŝine : du maŝinoj kopias unu referenca lignoŝuon : unu pri ekstero, la alia pri interno. Finaj prilaboradoj estas faritaj mane.
Poste, ni iras al Volemdam : unu alia bela vilaĝo. Ni vizitas fromaĝejo. Al la elirejo, mi perdas grupon. Gvidistino dona rendevuon je la dek du horoj kaj kvin-dek kvin minutoj al renkonto punkto.
Mi ne komprenis ke renkonto punkto estas malsimila of bus altejo kie ni foriris el buso. Mi fine retrovas grupon, dank’al informoj donitaj per fromaĝejo dungitoj. Mi ne partoprenis al fiso mango, versajne pagenda krom eskursio. Mi kontentis min per unu densa vaflo kun suko.
Ni revenas al Amsterdamo ĉircaux la dek kvara horoj, kaj mi iras viziti historian muzeon. Oni sciigas ke malnovaj domegoj estas konstruitaj sur kverto trunkojn, metitajn horizontale. Novaj domegoj estas metitaj sur betono pilieroj. Pilieroj iras kelkfoje ekde ses dek metroj profunde.
Oni ankaŭ sciigas ke komunista movado estis relative forta ĉirkaux 1930, kaj havis urba konsilianoj en Amsterdamo. La urbo estis en ĉi tiu tempo rigardita kiel ruĝa urbo.
Artistoj estis influitaj, kaj faris verkojn de typo « socialista realismo ».
Reveniti al gastejo, ,mi timeti de ne plu trovi mian poŝ telefonon. Mi demandas al gastejistoj : no ; Mi reiris al eskursio oficejo :no. Me serĉas publika telefono por voki ĝin. Tiuj proksimume stacidomo ne funksias, sed sur ili estas skribita adreson kie estas unu alia. Estas en bela hotelo, proksimume. Al la tria provo, mi aŭdis sonorado el mia sako!. Mi metis ĝin en mia okulvitroj ujo!
Mi revenis al gastejo tra ruĝa kartalo, kaj fotas « belulinon », statuo pri sekso gelaboristoj de Amsterdamo, situe proksimume de unu preĝejo.
Départ de l’auberge sous la neige. Je visite le musée du sexe en attendant l’heure du train. Rien de bien original, cela commence avec des statuettes anciennes, le dieu égyptien de la fertilité, et continue avec des photos érotiques.
La deuxième étape est Osnabrück. Le train va jusqu’à Berlin. J’ai bien une réservation, mais le numéro du wagon n’est pas indiqué à l’extérieur. Je finis par trouver ma place.
Mon itinéraire comporte encore un changement de train : je gèle littéralement sur le quai. Le train pour Hambourg arrive. Je trouve ma place réservée : heureusement car toutes les places sont occupées. A l’arrivée, je constate qu’il y a trois gares à Hambourg : Hambourg Harbort (Hambourg Port), Hambourg Hauptbahnhof et Hambourg Altona). Mon billet pour rentrer en France part de Hambourg Harbort : un problème en perspective.
A la gare centrale, je suis très bien renseigné à l’ office du tourisme, et achète des cartes de transport pour deux jours, à partir de demain. J’achète un billet de S-bahn (métro) pour une courte distance et après avoir été renseigné dans la station de métro d’arrivée (Berliner Tor), j’arrive à l’auberge A&O Hamburg City Sued.
C’est une vraie usine : quatre files d’attente pour la réception. C’est une auberge privée non affilié au réseau HI auquel appartiennent les auberges de la jeunesse françaises . Je n’ai pas assez d’argent liquide : je paye avec la carte visa, ce qui me vaut de payer un supplément de deux euros quatre-vingt-quinze centimes.
Je suis dans une chambre mixte de six lits. Une femme était couchée à mon arrivée. Il est vingt heures. Elle se lève. Un lit est inoccupé (pas de draps). Je m’y installe. Il y a des casiers que l’on peut fermer avec un cadenas. J’y mets mes affaires.
Je ressors chercher un distributeur d’argent. J’en trouve un à la gare centrale. Je profite aussi d’y être pour manger : une grosse pomme de terre, avec un peu de légumes et de la crème fraiche : c’est bon.
Foriro el gastejo sub neĝo. Atendante la horo de la trajno, mi vizitas sekso muzeo. Nenio originalego : Tio komenĉas per malnovjaj statuoj : egiptia dio de fruktodoneco kaj daŭrigas per erotikaj fotoj.
La dua etapo estas Osnabruk. Trajno iras ĝis Berlino. Mi rezervis seĝon, sed la vagono numero ne estas skribita ekstere. Fine, mi trovas mia seĝon.
Mia vojplano enhavas ankoraŭ unu trajno ŝanĝiĝo : mi frostas sur kajo. La trajno al Hamburgo alvenas. Mi trovas mian rezervadon : feliĉe, ĉar ciuj seĝoj estas okupitaj. Alvenante, mi konstatas ke en Hamburgo, estas tri stacidomoj: Hambourg Harbort (Hambourg Port), Hambourg Hauptbahnhof kaj Hambourg Altona). Mia bileto por reveni en Francio foriras el Hamburg harbor: unu perspektiva problemo.
En la centralo stacidomo, mi estas bone informita per la turisto oficejo, kaj mi aĉetas transporto kartojn per du tagoj, ekde morgaux. Mi aĉetas ankaŭ unu bileton de S-bahn (metro) por mallonga distanco, kaj, poste esti informita en alveno stacidomo (berliner Tor), mi alvenas al gastejo A&O Hamburg City Sued.
Estas granda : kvar atendo vicoj por registrigi sin ; Ĉi tiu gastejo estas privata, ne aliĝita al HI groupo en kiu franca junalaro gastejoj estas aloĝitaj. Mi ne havas sufiĉe da kontantaĵon. Mi pagas per visa kreditkarto. Do mi mi devas pagi du eŭroj naŭ-dek centimoj pli.
Mi loĝas en unu gea ses litoj ĉambro. Unu virino estis enliĝita kiam mi alvenis. Estas la du-dek horoj. Ŝi ellitiĝas. Unu lito estas neokupata (sen littukoj) : mi instalas min tie. Estas fakoj, ferneblaj per pendseruro. Mi metas miajn aferojn en iuj.
Mi foriras el gastejo por trovi un disdonan auxtomaton de mono. Mi trovas unu en stacidomo. Mi profitas esti tie por manĝi : unu granda terpono kun iomete da legomoj kaj kremo. Estas bongusta
Un seul occupant de la chambre est rentré à quatre heures du matin. Il n’y a pas trace des autres : apparemment ils ont trouvé un meilleur endroit pour passer la nuit, à moins qu’ils soient partis en laissant les draps dans leur lit (en principe dans les AJ , en partant , on dépose ses draps dans un endroit prévu pour cela.
Le petit déjeuner est copieux (en buffet, on mange tout ce que l’on veut ou peut).
Ensuite je me lance à découverte du métro de Hambourg. Il y a deux réseaux : le U-bahn et le S-bahn. Ma carte de transport est valable pour les deux. Il n’y a pas de tourniquet, et je ne suis pas contrôlé dans les trains.
Première étape : l’hotel de ville (rathaus). Sur la place il y a un marché de Noël. La visite de l’hôtel de ville en français est à midi trente.
A côté, je jette un coup d’œil à une église, l’église saint Petri.
Deuxième étape :l’église Saint Michaelis : On visite une crypte voutée très basse, puis le clocher, qui donne un bol d’air et une belle vue sur la ville.
Troisième étape : l’église Saint Jakobi : un orgue superbe, mais interdiction de prendre des photos.
Je reviens à l’hôtel de ville, où on nous parle de la dernière reconstruction après l’incendie de1842. Rien sur la seconde guerre mondiale.
Il est construit sur des pilotis de troncs de chêne.
Hambourg est une ville-état, avec son gouvernement. La moitié de l’hotel de ville est pour le conseil municipal, l’autre pour le gouvernement de Hambourg.
En 1946, pour les premières élections libres, les électeurs ont donné la majorité au parti social-démocrate, comme en 1932, pour les dernières élections libres.
Aujourd’hui, les sociaux-démocrates gouvernent seuls. Les chrétiens démocrates, les verts et le PDS (die Linke) « parti des gens de l’Est » sont représentés au conseil municipal.
Ensuite, je m’inscris à une balade en bateau dans le port. C’est cher (seize euros), je suis mal placé, pas à côté d’une fenêtre, et je ne comprends pas grand-chose au commentaire en allemand. Je vois des entrepôts, des quais de déchargement avec des grues énormes, des ateliers de réparation de bateaux. Un avantage : je suis au chaud.
Ensuite, je mets le cap sur le quartier de Saint Pauli. Ca tiens un peu de Pigalle, un peu du quartier rouge d’Amsterdam. Rien de bien spectaculaire : il faut dire qu’il fait très froid.
La Herbertstasse est spéciale : il y a quelques femmes en vitrine, mais strictement personne sauf moi dans la rue : je me dépêche d’en sortir.
Je rentre par une longue ballade à pied ; Il y a des marché de Noël, avec des stands de vendeurs de saucisses, et autre, une fête foraine avec des manèges géants, qui tournent les gens dans tous les sens . Il y a aussi une exposition-ventre de minéraux dans la salle des expositions (Messe) . je rentre par le quartier de Saint George, et la gare centrale.
Nur unu loĝanto de la ĉambro revenis, je la kvara matene. Nenio pri la aliaj : versajne ili trovis pli bona loko por trapasi nokto, aŭ ili foriris forlasanta liajn littukojn en lito (principe, en junularo gastejo, kiam oni forlasas, oni devas meti siajn littukojn en speciala loko).
Matenmanĝo estas abunda (estas memserveco, oni rajtas manĝi tiom oni povas).
Poste, mi iras malkovri metro de Hamburgo. Du retoj ekzistas : U-Bahn, kaj S-Bahn. Mia transporto karto validas pri la du. Ne estas turnkrucoj, kaj mi ne estis kontrolita en trajnoj.
Unua etapo : stacidomo (rathaus). Sur placo, estas julo (aŭ kristnasko) merkado. Vizito de la stacidomo en francia lingvo estos je la dek-du horoj kaj duono.
Apud, mi regardas unu preĝejo : preĝejo sankto Petri
Dua etapo : la preĝejo Sankto Michaelis : oni vizitas kripton volba kaj malaltega, poste sonorilturon.Tie, oni povas spiragi, kaj rigardi belan pejzaĝon sur urbo.
Tria etapo : preĝejo Sankta Jakobi : unu belega orgeno, sed foti estas malpermisita.
Mi revenas al stacidomo, kie oni parolas al ni pri la lasta rekonstruado post fajro de 1842. Nenio pri la dua mondmilito.
Ĝi estas kontruita sur kverko trunkoj.
Hamburgo estas unu urbo-lando kun ĝia gubernio. Unu duono de stacidomo estas pri urbo konsilantaro, la alia duono pri gubernio.
En 1946, je la unua libera baloto post la milito, partio socialo-demokrato gajnis la majoritato, kiel en 1932, dum la lasta libera baloto.
Nun, socialo-demokatioj regas solaj. Kristiano-demokatioj, verdoj, kaj PDS (die Linke), « partio de la eostuloj » kunsidas en urbokonsilo.
Poste, mi registrigas min al boato promenado en aveno. Estas multekosta (dek-ses eŭroj), mi estas mallokita, ne flanke de unu fenestro, kaj mi prekaŭ nenio komprenis al komento en germana lingvo. Mi vidas vartenejojn, elŝarĝeco kajojn kun grandegaj gruoj, ŝipoj repareĉo laborejoj. Unu avantaĝo : mi estas en varma loko.
Poste, mi direktis min, al Saint Pauli kvartaro. Ĝi ŝajnas inter la pariza kvartalo Pigalle, kaj la amsterdama ruĝa kvartalo . Nenio spektinda : oni devas diri : frostas.
Herbertstarasse estas speciala : kelkaj virinoj malautaŭ montrofenestroj, sed neniu ekcepte mi en la strato ! : mi rapide foriras.
Mi revenas per longa pieda promenado. Estas pluraj Julio merkadoj, kun budoj de vendistoj de kolbasoj kaj aliaj aĵoj. Unu amuzejo kun grandegaj karuseloj, kiuj turnegas homoj en ciuj direktoj.
Estas ankaŭ unu ekspozicio-vendejo de mineraloj en ekspozicio domego (Messe). Mi revenas tra kvartala sankta George, kaj la centrala stacidomo.
L’un de mes voisins de chambre est rentré à quatre heures, un autre à six heures, et la femme à neuf heures.
Les jeunes hommes me disent qu’ils ont passé une bonne soirée, et ont besoin de dormir. Ils me chantent le début de la Marseillaise, et demande des explications sur les histoires de sang (qu’un sang impur abreuve nos sillons). Je leur donne une explication approximative en anglais. Je me suis levé à neuf heures vingt : douze heures au lit ! Comme je n’ai pas de lampe, je ne peux pas regarder l’heure dans la nuit, à moins de me lever pour aller aux toilettes.
Après le petit déjeuner, je rassemble mes affaires, et mets mon sac dans la salle des bagages de l’auberge.
Direction le musée historique de Hambourg, par le métro. Il a neigé, mais le temps est doux. La neige fond. Le musée est intéressant : il n’occulte pas la période de l’entre deux guerre et la seconde guerre mondiale. Il y a tout une partie sur les juifs de Hambourg. On y apprend qu’en 1932, le parti nazi a obtenu environ trente pour cent des voix, et le parti communiste (DKP) quinze pour cent.
On y apprend aussi que l’Elbe est polluée par des métaux lourds bien avant Hambourg.
Ensuite, je suis la promenade aménagée au bord de l’Elbe, jusqu’à la zone portuaire. Il y a un petit musée qui donne des explications sur le déchargement, et le commerce du café et du thé.
Je repars à pied vers l’hôtel de ville : il y a marchés de Noël un peu partout, mais surtout entre l’hôtel de ville et la gare centrale.
Je fais un petit tour autour de la gare. C’est le coin des immigrés, surtout turcs. Il neige. Il y a quelques filles dans la rue, bien couvertes avec parapluie.
Je rentre à l’auberge. Il me faut refaire mon sac et me rendre à la gare de Hambourg-Harbort , puisque mon billet de train part de là. Ce n’est pas la peine de risquer des histoires.
Harbort est en fait une banlieue assez peu animée. Il y a un restaurant turc, et un autre qui propose des pizzas. J’opte pour les pizzas. Surprise, la serveuse parle très bien le français. J’y mange une pizza, un dessert (pannacota) et y boit deux bières.
Je retourne à la gare : ce n’est pas encore l’heure, Dans la salle d’attente, je suis importuné par une Sdf qui me fait de long discours en allemand. Dans le hall, la plupart des trains sont annoncés avec quinze à quarante-cinq minutes de retard. Le mien est annoncé sur le quai quatre, puis une minute avant son arrivée, à l’heure, sur le quai trois, comme mentionné sur l’horaire affiché.
Le wagon est quasiment vide, mais nous sommes quatre dans le seul compartiment occupé. Un couple d’origine africaine avec un jeune enfant, et un allemand d’une trentaine d’année. Tout le monde parle français.
Unu el mia kunloĝantoj revenis je la kvara matene, unu alia je la sesa , kaj la virino revenis je la naŭa.
Junuloj diris al mi ke ili trapasis bonan nokton, kaj ili bezonas dormi. Ili kantas la komenĉon de « la Marseillaise » la francian nacian himmon, kaj demandas min klarigoj pri la parto en kiu la himmo parolas pri sango. Mi klarigas al ili en proksimuma angla. Mi ellitigxis je la naŭ horoj kaj du dek minutoj : mi estis dek-du horoj en lito ! Kial mi ne havas lampon, mi ne povis regardi mian brakhorloĝo dum la nokto, ekcepte se mi iras al necesejo.
Poste matenmangxo, mi kunigas miajn aĵojn, kaj metas mian sakon en bagaĝo ĉambro de la gastejo.
Direktejo al historio muzeo de hamburgo, per metro. Neĝis, sed nun, vetero estas varmeta. neĝo fandiĝas. Muzeo estas interesa: ĝi ne silentas pri tempo inter la du mondmilitoj, kaj la dua mondmilito. Estas unu tuta parto pri judoj de hamburgo. Oni lernas ke en 1932, la nazio parto dum baloto, gajnis tri dek per centoj de la votoj, kaj la komunista partio (DKP) dek-kvin per centoj.
Oni lernas ankaŭ ke la rivero Elbo estas malpurigita per pesaj metaloj, antaŭe Hamburgo.
Poste, mi promenadas sur speciala vojo laŭ la rivero Elbo, ekde la haveno zono. Estas malgranda muzeo kie oni sciiĝi pri malŝarĝeĉo kaj negoco de teo kaj kafo.
Mi revenas piede per urbodomo : estas julo bazaroj preskaŭ ciuj, sed precipe inter urbodomo kaj stacidomo.
Mi promenadas ĉirkaŭe stacidomo. Estas la plaĉo de enmigruloj, precipe turkoj. Neĝas, estas kelkaj virinoj en stratoj., bone kovitaj kun pluvombreloj.
Mi revenas gastejon. Mi devas prepari denove mian sakon kaj iri al la stacidomo de Hambourg-Harbort, ĉar mia bileto foriras de ĉi tiu stacidomo. Ne penidas havi problemojn pro preni trajnon al alia plaĉo.
Harbort estas ĉircaŭurbo relative malvigla. Estas unu turka restoracio kaj unu alia kiu proponas picojn. Mi elektas picojn : surprizo : la kelnerino parolas franca. Mi manĝas unu picon, unu deserton, (pannacoto) kaj trinkas du bierojn.
Mi revenas al stacidomo. Ankaŭraŭ ne estas la horo de trajno. En atendo ĉambro, unu trampino tedas min. Ŝi longe paroladas min en germana. En enirejo, multaj trajnoj estas anoncitaj kun ekde dek-kvin ĝis kvar-dek kvin minutoj malfrueĉo. La mia estas anoncita al kajo kvar, poste, unu minuto antaŭ ĝia alveneĉo, sur kajo tri kiel sur afiĉoj.
Wagono estas preskaŭ senenhava, sed ni estas kvar en la sola okupita kupeo : unu paro de nigruloj kun infano, kaj unu germanio ĉirkaŭ tri-dekjaraĝa. Ciuj parolas francia.
J’ai réussi à prendre un café vers huit heures du matin, dans le train. Le train arrive à la gare de l’est à Paris avec une heure de retard. On nous a distribué un formulaire en allemand pour obtenir un remboursement partiel.
Comme j’ai acheté mon billet à la SNCF, cela ne me concerne pas. Il faut dire que le même billet de train coute soixante-neuf euros à la SNCF, et soixante-dix-neuf euros à la Deutchbahn !
Mi sukcesis preni kafon apud la oka matene, en trajno. Trajno alvenas en parizo eosto stacidomo unu horo malfrue. Oni donis al ni unu formularo en germana por recevi unu partan repagecxon.
Kiel mi acĉetis mian bileton al francia trajno kompanio, tio ne koncernas min. Oni devas diri, tamen, ke la sama bileto kostas ses-dek naŭ eŭroj per francia kompanio, kaj sep- dek naŭ per la germana kompanio !
